Η μεγαλοαστική τάξη της χώρας και η κυβέρνηση πανηγυρίζουν γιατί πήραν τη διαβεβαίωση ότι και η "Ελλαδίτσα" θα κριθεί με τα ίδια κριτήρια που κρίθηκαν η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία για να μπουν στην ΟΝΕ. Αλήθεια, τι μεγάλη τιμή για τους άνεργους, τους ξεριζωμένους αγρότες και χρεοκοπημένους μικροβιοτέχνες και μικρέμποροις! Τι "εθνική" ανάταση για την Ελληνίδα νοικοκυρά, που θα πληρώνει τα ψώνια της σε ΕΥΡΩ και όχι σε δραχμούλες!

Το όλο, όμως, πανηγυρικό κλίμα βάλθηκαν να χαλάσουν η Νέα Δημοκρατία και ο ευρωπαϊκού προσανατολισμού Συνασπισμός. Και τα δύο αυτά κόμματα εγκαλούν την κυβέρνηση για την εθνική ταπείνωση που έκανε στον Ελληνα πολίτη, γιατί δεν εξασφάλισε τους όρους και τις προϋποθέσεις για να μπει η χώρα τώρα στην ΟΝΕ.

Για τα κόμματα αυτά, όπως και για το κυβερνητικό κόμμα, αυτό που έχει σημασία είναι να "παίξουμε στο παιχνίδι" και "να 'χουμε λόγο στις εξελίξεις". Οσο για το τι πέραση θα 'χει ο λόγος μας, τους είναι αδιάφορο. Αλλωστε, φρόντισαν γι' αυτό οι κ.κ. Κολ και Σιράκ και το έκαναν σαφές, μάλιστα, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο και προς όλες τις κατευθύνσεις, αφού επί 10 ώρες κλείστηκαν οι δυο τους, με διαιτητή τον κ. Μπλερ, δρομολόγησαν τις εξελίξεις και άφησαν τους δώδεκα να τρώνε σάντουιτς και να περιμένουν με αγωνία να επικυρώσουν αυτά που οι δυο συμφώνησαν.

***

Δεν είναι τυχαίο που ο στόχος για ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ χαρακτηρίζεται σαν "νέο εθνικό όραμα", που θα μας σώσει και θα μας κάνει να τρώμε με χρυσά κουτάλια, μια και η είσοδος στην ΕΟΚ το 1981 και επί 18 χρόνια δε μας έδωσε ούτε ξύλινα κουτάλια.

Αλλωστε, δεν είναι πρώτη φορά που οι επιδιώξεις και οι στόχοι της αστικής τάξης της χώρας βαφτίζονται από τους πολιτικούς της εκφραστές "εθνικά οράματα" και "εθνικοί στόχοι", που, αν δεν πραγματοποιηθούν, μας περιμένει το χάος, η καταστροφή! Απλά θυμίζουμε πώς παρουσιάστηκε η Μικρασιατική Εκστρατεία (διάβαζε καταστροφή), ο συμβιβασμός της αστικής τάξης με το γερμανοϊταλικό άξονα, οι διώξεις των κομμουνιστών, η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, οι Συνθήκες της Ζυρίχης, η ένταξη στην ΕΟΚ και άλλα πολλά "εθνικά οράματα", που δεν έκαναν τίποτε άλλο, από το να εξασφαλίζουν κέρδη και εξουσία στην αστική τάξη.

***

Για να τα έχει όμως αυτά η αστική τάξη, πρέπει να καταργηθεί ο σταθερός χρόνος εργασίας, δηλαδή το 7ωρο ή το 7ωρο και η κατάργησή του να βαφτιστεί "διευθέτηση του χρόνου εργασίας". Να καταργηθεί η Εθνική Γενική Σύμβαση Εργασίας και αυτό το λένε "Τοπικά Σύμφωνα Εργασίας". Να ξεπουληθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι υπό δημόσιο έλεγχο τράπεζες και αυτό το ονομάζουν "διαρθρωτικές αλλαγές". Να κατεδαφιστεί το ασφαλιστικό σύστημα, για να γίνει "ορθολογιστικό". Να μοιράσουν τη μια θέση εργασίας στα δύο ή και τρία, για να καταπολεμηθεί η ανεργία, και αυτό το λένε ευέλικτες μορφές εργασίας. Να αρπάξουν τα λεφτά των εργαζομένων από τον ΟΑΕΔ, που προορίζονται για τα πενιχρά επιδόματα ανεργίας και να τα δίνουν στην εργοδοσία και αυτό να το λένε "επιδότηση της εργασίας". Το ξερίζωμα των μικρομεσαίων αγροτών το ονοματίζουνε "ανταγωνιστικότητα της ελληνικής γεωργίας" και τη χρεοκοπία του μικροεπαγγελματία και βιοτέχνη "εξυγίανση της αγοράς". Για όλα αυτά λοιπόν, ο "λαουτζίκος" πρέπει να αισθάνεται "εθνικά υπερήφανος", γιατί η πλουτοκρατία του τόπου έτσι θα εξασφαλίζει κέρδη και εξουσία και τότε θα τη δεχτεί η διεθνής πλουτοκρατία στις αγκαλιές της και θα της δώσει και το αντίστοιχο κομμάτι από την πίτα.

Αυτή τη λογική προσπαθούν να επιβάλουν και αυτοί που πανηγυρίζουν για τη διαβεβαίωση και εκείνοι που λυπούνται γιατί η Ελληνίδα νοικοκυρά δε θα πληρώνει τα ψώνια της με ΕΥΡΩ, αλλά με δραχμούλες.

Οσο, όμως, και αν προσπαθούν να κάνουν το μαύρο - άσπρο, δε θα τα καταφέρουν. Εκτός από τους υπαλλήλους της πλουτοκρατίας, υπάρχουν και εκείνοι, που δεν έχουν τα ίδια κριτήρια για το τι είναι "όραμα" και τι είναι συμφέρον για τον ελληνικό λαό, αλλά και όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Κριτήριό τους έχουν το κατά πόσο διευρύνονται και βαθαίνουν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, η δημοκρατία στους χώρους δουλιάς, το πόσο ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, που είναι οι μόνοι που παράγουν τον πλούτο, κριτήριο γι' αυτούς είναι ποιος κάνει κουμάντο στον πλούτο της χώρας. Είναι αυτοί που αισθάνονται ταπεινωμένοι, όταν ο ένας στους δύο ικανούς για εργασία είναι άνεργος, όταν το καλάθι της νοικοκυράς μένει πάντα άδειο είτε πληρώνει με δραχμές σήμερα είτε με ΕΥΡΩ αύριο. Είναι αυτοί που καθημερινά φωνάζουν "δεν πάει άλλο" και βγαίνουν στους δρόμους. Είναι οι πολλοί, είναι αυτοί, που διαθέτουν τη δύναμη της ενότητας και του αγώνα. Αρκεί να το καταλάβουν. Και εδώ είναι που στους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες πέφτει βαρύ το φορτίο. Μαζί με όλους αυτούς να μετατρέψουν την οργή και αγανάκτηση σε δράση, όχι μόνο για ν' αποκρουστεί η σιδηρά φτέρνα κυβέρνησης και εργοδοσίας, αλλά να οργανώσουν την αντεπίθεση για νέες κατακτήσεις και δικαιώματα. Να μπουν μπροστά και με το παράδειγμά τους να συσπειρώσουν χωρίς ταμπού όλους αυτούς που νιώθουν προδομένοι, αγανακτισμένοι και αηδιασμένοι από αυτήν την πολιτική. Σήμερα για την απόκρουση των πιο αντιδραστικών μέτρων της τελευταίας εικοσαετίας και μέσα από την καθημερινή πάλη, να πείθονται όλο και περισσότεροι ότι όχι μόνο μονόδρομος για το λαό δεν είναι αυτή η πολιτική, αλλά είναι πραγματικά καταστροφική για τον εργατοϋπάλληλο, τον συνταξιούχο, τον μικροαγρότη και βιοτέχνη. Οι μάσκες έχουν πέσει πια. Ολοι γνωρίζουμε ποιοι είναι μαζί μας και ποιοι ενάντιά μας.

Ολοι αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε ότι ούτε με κινήσεις εκτόνωσης, ούτε με φραστικές διαφοροποιήσεις ιδρώνει το αυτί της κυβέρνησης. Ούτε μπορεί ο ένας να κοροϊδεύει τον άλλον. Στο χέρι μας είναι να αντιτάξουμε στο μαύρο μέτωπο εργοδοσίας και κυβέρνησης, αξιωματικής ή προγραμματικής συγκυβέρνησης το δικό μας μέτωπο, το αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο.

Τα κόλπα της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" του ΠΑΣΟΚ, μόνο τους αφελείς και καιροσκόπους μπορούν πια να συγκινήσουν, όπως και η άσφαιρη αντιπολίτευση της ΝΔ και του ΣΥΝ.

Οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες, οι κνίτες και οι κνίτισσες μπορούν και πρέπει σήμερα να κερδίσουν το στοίχημα. Το χρωστάμε στο λαό και τη νεολαία και πρέπει να ανταποκριθούμε σ' αυτά το χρέος, όσο βαρύ και αν μαςπέφτει.