Φωνή διαμαρτυρίας για το σημερινό "γίγνεσθαι". Κραυγή απαισιοδοξίας για ό,τι οικοδομήσανε γύρω μας. Πόνος, πίκρα που φωνάζει: "Παλεύω / Χαλεύω / Θεριεύω / Μισώ / Καταπίνω / Δεν μπορώ / να χαϊδεύω / να χάνω / ν' αγαπώ / να φτύνω.

Ο ποιητής, όμως, με πάθος θα πει: "Μίλησα μαζί σου μέσα στις λάσπες / κι έφυγα τσαλαβουτώντας στα / βρωμόνερα καθαρός / (Δεν είναι τέχνασμα / Αλήθεια είναι) /. Αυτή η παρένθεσή του καταδεικνύει ότι η καθαρότητά του είναι και η αλήθεια του ή το αντίστροφο.

Η ποίηση δεν είναι μανιφέστο, είναι η ακριβής αλήθεια του ποιητή στις πιο λεπτές του φλέβες, που συχνά αιμορραγούν κι αλλοιώνουν τα όνειρα και τα οράματα.

Ο Δ. Λ. διαψεύστηκε κάποια στιγμή. Αυτή τη στιγμή τονίζει στους στίχους του και, παράλληλα, ορθώνει ένα τεράστιο "γιατί" και γίνεται προφήτης - αγωνιστής. Και τα μηνύματά του ανοίγουν δρόμους, δίνουν φως στα σκοτεινά μονοπάτια.

Ο Δ. Λ. μας αρνείται αυτές τις διόδους. Κι εμείς, ρωτάμε "Γιατί". Το ερώτημα τίθεται, γιατί έχουμε τη σιγουριά ότι μπορεί να απαντήσει, αφού έχει ταλέντο και έμπνευση (Εκδόσεις "Επαφή" 1997).

Φαίδρα ΖΑΜΠΑΘΑ - ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ