Δημοσιεύεται για πρώτη φορά το παρακάτω κείμενο του ΗΛΙΑ ΚΕΝΤΗΣΤΟΥ (Ωρωπός), που γράφτηκε στο τέλος του Μάρτη το 1952, μέσα στο βαρύ πένθος και την αβάσταχτη οργή και οδύνη που είχε πλημμυρίσει την καρδιά και την ψυχή κάθε τίμιου ανθρώπου, αυτή η κατευθυνόμενη όπως και τόσες άλλες - προδοτική κι αναίσχυντη δολοφονία, των απαράμιλλων σε ήθος και ανδρεία, λαϊκών αγωνιστών, Μπελογιάννη, Μπάτση, Καλούμενου, Αργυριάδη κ.ά.

"Οταν σήμερα, που σε μια χώρα σαν τη δική μας, όπως και σε πολλές άλλες, καταπατούνται με τόσο θράσος και τόση απανθρωπιά και οι πιο στοιχειώδεις αρχές της δικαιοσύνης και της ελευθερίας του ατόμου και συνεχίζει να κυριαρχεί - καταδυναστεύοντας τους λαούς - η απληστία, η πιο αχαλίνωτη βία, ο τρόμος και η φρικαλέα κοσμοθεωρία της κοινωνικής οπισθοδρόμησης του φασισμού, Ε! τότε, δε μας μένει, παρά να κάνουμε τη σκέψη και να παραδεχτούμε, πως κάποιος βαλτός δαίμονας του κακού συνεργεί ξανά, και με ζηλευτή πράγματι μαεστρία, για να παρασύρει τον κόσμο - τυφλώνοντάς τον - για άλλη μια φορά ακόμα, στον όλεθρο και τη συμφορά. Διότι, προτού καλάκαλά περάσει λίγος καιρός από τότε που ο καθένας μας πίστεψε, πως επιτέλους θα 'φτανε η ώρα που ο πόθος μας και οι ελπίδες μας για μια παγκόσμια αδελφοσύνη και ειρηνική συνεργασία θα γινόταν πραγματικότητα, μια και το απαίσιο τέρας του ναζισμού είχε υποχωρήσει ψυχορραγώντας, κάτω από τα ανελέητα χτυπήματα της θείας Νέμεσης, ξαφνικά και αναπάντεχα - σαν τον βρικόλακα - ξεπήδησε μπροστά μας γρυλίζοντας άγρια και απειλητικά, το δασύτριχο και γλοιώδες κτήνος του νεοφασισμού. Πιστέψαμε τότε, στ' αλήθεια, πως μετά από αυτή την καταστροφική λαίλαπα που πήγε να πισωγυρίσει τον κόσμο, ρίχνοντάς τον στο πιο βαθύ σκοτάδι του μεσαίωνα, θα 'βγαινε επιτέλους ο Ηλιος και θ' άρχιζε για όλους μας μια καινούρια όσο και όμορφη εποχή. Πως αφού μαζεύαμε τα ερείπια και σκεπάζαμε με αμάραντες δάφνες τους ηρωικούς μας νεκρούς, ο "Πανδαμάτωρ" χρόνος θα γιάτρευε σιγά σιγά τις ανοιχτές πληγές μας. Πως ο πόλεμος πατήρ "πάντων" δε θα 'χε πλέον καμία θέση ούτε και νόημα ανάμεσά μας. Πως η γαλήνη, η ευτυχία και η χαρά, θα βασίλευε σ' όλη την πλάση. Πόσο όμως γελαστήκαμε!!.. Προτού καλάκαλά στεγνώσουν τα δάκρυά μας, άρχισαν και πάλι να υποδαυλίζονται και να φουντώνουν - από τους αδίστακτους μακελάρηδες - τα μίση τ' ασίγαστα πάθη, τ' αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα κι οι φρικιαστικές έχθρες που σαν τις φαρμακερές έχιδνες, ως φαίνεται, κρυφόκαιγαν και βρίσκονταν κάτω από τις στάχτες. Αόρατες και μυστηριακές δυνάμεις του σκότους και του κακού, με δαιμονιακές προσωπίδες, άρχισαν να ξεχύνονται παντού, στριγκλίζοντας άγρια και φοβερά, ζητώντας να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν ό,τι πιο ωραίο και πολύτιμο έχει ο άνθρωπος, την ελεύθερη σκέψη του, ως αυτή την ίδια του την ψυχή ακόμα. Να καταπατήσουν και να πετάξουν στις λάσπες, την αλήθεια, το δίκιο, τη χαρά, την ομορφιά της άνοιξης, το παιδικό χαμόγελο και τα τραγούδια..

- Ο Χριστός είπε: "Αγαπάτε αλλήλους", κι αυτούς τους εχθρούς σας ακόμα. Πού είναι λοιπόν αυτή η θεία ρήση; Ναι! σε σας απευθύνομαι Φαρισαίοι!! Που με την αιματοβαμμένη τήβεννο του στρατοδίκη, δικάζετε σήμερα και καταδικάζετε σε θάνατο - κατ' επιταγή των υπερατλαντικών φονιάδων - τους πατριώτες της Ελλάδας. Πού είναι, η θρησκευτική σας ευλάβεια και η χριστιανική σας πίστη, βέβηλοι και δόλιοι Ιησουίτες; Πώς τολμάτε εσείς, τα μίσθαρνα κι αισχρά όργανα των ξένων κοτσαμπάσηδων, ν' αγγίζετε και να κατακρεουργείτε με τα βδελυρά σας χέρια, το άνθος και τη δόξα της πατρίδας; Πώς τολμάτε εσείς, οι στιγματισμένοι - για πάντα - με το πυρωμένο σίδερο της προδοσίας, οι προσκυνημένοι κι αναίσχυντοι "ταγματασφαλίτες" και "υπερ - εθνικόφρονες", κάπηλοι, που θα 'πρεπε προ πολλού τα βέβηλα και στοιχειωμένα κορμιά σας να αιωρούνται γυμνά, στα δέντρα της κάθε πλατείας, να αποδίδετε - δήθεν - δικαιοσύνη; Πώς τολμάτε εσείς οι θρασύδειλοι ριψάσπιδες κι απαίσιοι κακούργοι, που σαν τον "Βρούτο" μαχαιρώνατε πισώπλατα τον αδούλωτο και υπερήφανο λαό μας, όταν αυτός μαχόταν τον "Υπέρ Πάντων" αγώνα, να μιλάτε σήμερα για δικαιοσύνη, πατριωτισμό, θρησκεία και πατρίδα; Πώς τολμάτε, εσείς οι αργυρώνητοι λακέδες και στυγεροί κακούργοι, να κόβετε με τόσο βίαιο και άτιμο τρόπο, τον ΙΕΡΟ δρόμο του χρέους, σ' αυτούς τους νέους κι ατρόμητους μαραθωνομάχους, με τα πιο φωτεινά και τα πιο ευγενικά ιδανικά που με το δόρυ στο χέρι, πηγαίνουν τρέχοντας - σαν τους Σπαρτιάτες - για να προλάβουν τους βαρβάρους;

- Η ιστορία - δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι' αυτό - αντάμα με το χρόνο, που είναι ο τιμιότερος και ο πιο αμερόληπτος κριτής, θα σας πετάξει οπωσδήποτε και με περισσή περιφρόνηση στα τάρταρα και στον έσχατο κύκλο της Δαντικής κόλασης. Ενώ τους ήρωες, δαφνοστεφανωμένους και με υπέρτατες τιμές, θα τους τοποθετήσει με στοργή κι απέραντη ευγνωμοσύνη, πλάι στα αθάνατα τέκνα της, του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας και του "Μολών Λαβέ" που σαν κι αυτούς, "Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι", πέσανε ηρωικά σ' αυτές τις νέες "Θερμοπύλες", υπερασπίζοντας με αυταπάρνηση και ασυναγώνιστη λεβεντιά, την αξιοπρέπεια και την τιμή της πατρίδας!!

- Διότι, αυτή είναι πάντα η άθλια μοίρα και το αισχρό τέλος, όλων μα όλων των πατριδοκτόνων, που δολοφονώντας αδίσταχτα το μεγαλείο της Ελλάδας προσπαθούν να σβήσουν... το άσβεστο φως. -

Αιώνια δόξα στους Ηρωες!

Αιώνια κατάρα σε όλους εσάς!