Οι "γυναίκες στα κέντρα λήψης αποφάσεων" είναι ένα θέμα που προβληματίζει αρκετά και δημιουργεί ερωτηματικά. Ετσι, στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Σύλλογος Γυναικών Νίκαιας πριν λίγες μέρες, με ομιλία γι' αυτό το ζήτημα, η συμμετοχή ήταν μεγάλη. Ομιλήτρια η αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας Μαρί Πρίφτη, που έκανε μια εμπεριστατωμένη εισήγηση για το "καυτό" αυτό θέμα.

Μερικά ενδιαφέροντα σημεία από την ομιλία της, όπου η συμμετοχή των γυναικών υποψηφίων χαρακτηρίζεται σαν "κερασάκι στην τούρτα" ή "μαϊντανός" πριν τις εκλογές:

Οι περισσότερες από τις κατά καιρούς υποψήφιες είναι άγνωστες, αφού τα ΜΜΕ δε μπαίνουν στον κόπο να τις κάνουν γνωστές, προβάλλοντας συνεχώς τους ίδιους και τους ίδιους.

• Παρατηρείται το φαινόμενο, γυναίκες που έχουν εκλεγεί από τα κόμματα εξουσίας, εκφράζοντας την πολιτική του κόμματος με το οποίο εκλέγονται, να ξεχνούν ακόμα και τη γυναικεία τους ταυτότητα, εγκαταλείποντας στη μοίρα τους τις χιλιάδες γυναίκες που καθημερινά αγωνίζονται για την κατάκτηση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους. Δε συμπαρίστανται στο γυναικείο κίνημα, δεν προωθούν αλλά και δεν προβάλλουν το γυναικείο ζήτημα, σε όλες τις διαστάσεις του.
• Ακόμα, οι περισσότερες γυναίκες που ασχολούνται με την πολιτική θεωρούν τις νόρμες της ΕΕ ως πανάκεια, ενστερνίζονται τις "ίσες ευκαιρίες" που καταργούν την έννοια "δικαίωμα", υποτάσσονται στις ευρωπαϊκές και διεθνείς εντολές για "επιδοτούμενο φεμινισμό", ένα νέο φρούτο που προέκυψε τώρα τελευταία. Αυτός ο φεμινισμός υποτίθεται ότι δίνει τα οικονομικά κίνητρα για να ασχοληθούν οι γυναίκες με τα θέματα που τις απασχολούν. Αφού λοιπόν σήμερα τα πάντα εξουσιάζονται από το κεφάλαιο και τους εκφραστές του και αφού η αδυσώπητη καθημερινότητα, η στρεβλή ενημέρωση, η παραπληροφόρηση, η ανεργία και η φτώχεια απομακρύνουν κατά κάποιο τρόπο τις γυναίκες από τη συλλογική δράση, πληρώνουμε εκείνες που μπορούν, που έχουν δηλαδή χρόνο να ασχοληθούν, να κάνουν γνωστές και να προωθήσουν τις αποφάσεις που παίρνουν όλοι εκείνοι που υποτίθεται ότι ασχολούνται με τις ίσες ευκαιρίες ανδρών και γυναικών - όταν ακόμα δεν έχουν κατακτηθεί οι ίσες ευκαιρίες στον ανδρικό πληθυσμό.
• Η όποια συμμετοχή όμως των γυναικών στα ανώτατα καθοδηγητικά όργανα των κομμάτων, του συνδικαλισμού, της ΤΑ, δε θα ξεφυτρώσει από παρθενογένεση. Για να φτάσει μέχρι εκεί μια γυναίκα, παρά το γεγονός ότι γνωρίζουμε καλά ότι δε θα φτάσουν όλες, πρέπει να αρχίσει από το σύλλογο, από την τοπική οργάνωση, από τον συνεταιρισμό, από τη γειτονιά και τα κόμματα να έχουν μια πάγια συνειδητή πολιτική ανάδειξης γυναικών - στελεχών. Να καλλιεργήσει με τον δικό της τρόπο τη συνείδηση ότι συνυπάρχει με τον άντρα, ότι μαζί του προσπαθεί να ανατρέψει στάσεις ζωής και πολιτικής χρόνων. Οτι δε ζητάει αλλαγή εξουσίας, αλλά συμπόρευση προς την εξουσία.

Οι γυναίκες σήμερα συνθλίβονται καθημερινά κάτω από το βάρος των πολλαπλών ρόλων τους μένοντας στο περιθώριο. Η κοινωνική πολιτική συρρικνώνεται. Οι εργαζόμενες/οι μετατρέπονται σε απασχολήσιμες/ους. Η παιδεία ακροβατεί, θεσμοί και αξίες καταρρέουν. Ο σεξισμός μας κατακλύζει μέσα από τα ΜΜΕ.

Η συμμετοχή των γυναικών στα Κοινοβούλια έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια αντί να αυξηθεί. Από 14,6% το 1988, το 1995 το ποσοστό τους κατέβηκε στο 10,5%. Αυτό σημαίνει ότι ένας στους δέκα βουλευτές ανά τον κόσμο είναι γυναίκα, ενώ στην Ενωμένη Ευρώπη μόνο δύο στους δέκα. Την καλύτερη θέση έχει η Νορβηγία (36,4%), ενώ στις τελευταίες θέσεις έρχονται η Ελλάδα και η Γαλλία με ποσοστό ίδιο με αυτό της Αλβανίας, δηλαδή 5,6%.

Να είμαστε απαισιόδοξες λοιπόν; κατέληξε η ομιλήτρια. Ασφαλώς και όχι. Γιατί υπάρχει και ο άλλος δρόμος, ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα. Γιατί εμείς γνωρίζουμε ότι η λαίλαπα της νέας τάξης αν δεν αγωνιστούμε δε θα μας αφήσει να σηκώσουμε κεφάλι.