Φίλες και φίλοι, ερχόμενος εδώ είχα πρόθεση μόνο ν' ακούσω, αλλά ωστόσο με διέγειρε η όλη συζήτηση και θέλω να κοινοποιήσω ορισμένες σκόρπιες σκέψεις. Επομένως λοιπόν, γι' αυτή τη διέγερση πρέπει να ευχαριστήσω το Κομμουνιστικό Κόμμα που με κάλεσε και δεύτερον, τους προλαλήσαντες που μου έδωσαν το κίνητρο.

Εχω την τύχη και την ατυχία να υπηρετώ δυο χώρους, τον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και το χώρο της παιδείας. Το χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως αντιδήμαρχος στην Καισαριανή και το χώρο της παιδείας ως πανεπιστημιακός δάσκαλος.

Και λέω έχω την τύχη, αφ' ενός, γιατί και οι δυο χώροι αυτοί είναι εξαιρετικά δημιουργικοί και την ατυχία γιατί και οι δυο χώροι απαξιώνονται, υποβαθμίζονται διαρκώς από τις επιλογές και τους νόμους της σημερινής κυβέρνησης.

Η μεν Τοπική Αυτοδιοίκηση τείνει να εξελιχθεί σ' ένα μηχανισμό στήριξης και διαχείρισης των νεοφιλελεύθερων επιλογών, η δε παιδεία να εξελιχθεί - αν δεν έχει εξελιχθεί - σ' ένα μηχανισμό αναπαραγωγής του κοινωνικού συστήματος, όπου στην Ελλάδα διέφευγε κάπως αυτό, δεν ήταν δηλαδή όπως ήταν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και ιδίως στη Βρετανία.

Και αυτά βέβαια δε συμβαίνουν μόνο σ' αυτούς τους χώρους. Οι προηγούμενοι ομιλητές αναφέρθηκαν σε διάφορους χώρους όπου συμβαίνουν ανησυχητικά φαινόμενα και άξια να δραστηριοποιήσουν κάθε ευαίσθητο πολίτη προς τον άλλο δρόμο.

Αυτό το ιδιαίτερα ανησυχητικό που πρέπει να τονίσω είναι το γεγονός της αφομοίωσης ενός μεγάλου μέρους πολιτών και πολιτισσών στις επιλογές του μονόδρομου. Στα πανεπιστήμια, παραδείγματος χάρη, υπάρχουν μαχητικοί φοιτητές και σπουδαστές, οι οποίοι αποτελούν κατά κάποιο τρόπο αυτό που λέμε κυρίως εξωκοινοβουλευτική αριστερά και βέβαια και η "Πανσπουδαστική" και κάποιες άλλες φοιτητικές παρατάξεις. Οι άλλες αδρανοποιούνται και ουσιαστικά έχουν ενσωματωθεί, όπως έχει ενσωματωθεί κι ένα μεγάλο μέρος κόσμου σ' αυτό το μονόδρομο.

Θέλω να τονίσω το εξής: ότι ο ένας δρόμος, ο μονόδρομος, αναφέρθηκε και από προηγούμενους ομιλητές, είναι ο δρόμος της διαχείρισης των επιλογών του κεφαλαίου. Και ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ανατροπής. Κι οι δυο δρόμοι αυτοί είναι παράλληλοι, δε συναντιούνται.

Η όποια, θα έλεγα, προσπάθεια σύνθεσης, είναι αυτή που αλλοιώνει κι αυτή που ενδεχομένως είναι η περισσότερο επικίνδυνη. Οι δυνάμεις εκείνες πιστεύω ότι υπάρχουν, αρκεί να γίνει μια συστηματική και ανοιχτή προσπάθεια να εξευρεθούν.

Η κοινωνική Αριστερά που επικαλέστηκαν ορισμένοι ομιλητές, είναι όντως ένα υπαρκτό κοινωνικό μόρφωμα. Ωστόσο, οι επικλήσεις που γίνονται στην κοινωνική Αριστερά, πολλές φορές είναι νεφελώδεις ή για να μην πω μερικές φορές χρησιμοποιούνται και ως άλλοθι.

Θα κλείσω αυτές τις σκόρπιες σκέψεις, θυμίζοντας κάτι και θα το ερμηνεύσω βέβαια όπως εγώ θέλω. Είχε πει ο Αιμίλιος Χουρμούζιος "να κοιτάμε έξω από το ανοιχτό παράθυρο". Αυτό το λέω γι' αυτή την τόσο σημαντική πρωτοβουλία που πήρε το Κομμουνιστικό Κόμμα, για το Μέτωπο.

Να μη βγούμε ούτε έξω και ανακατευτούμε και χάσουμε την ταυτότητά μας, αλλά να μην κλείσουμε και το παράθυρο και περιχαρακωθούμε. Ευχαριστώ πολύ.