Φίλοι και φίλες, έχουν ειπωθεί αρκετά βέβαια όσον αφορά τις πολιτικές πλευρές. Ετυχε να είμαι ως ενεργό άτομο σε πολλές περιπτώσεις συγκρότησης μετώπων από την κίνηση της Νεολαίας Λαμπράκη, όταν συγκροτούνταν, από την κίνηση ενότητας της Αριστεράς το '79 - '80, στο Συνασπισμό, αλλά και σε διασπάσεις, όπως το '68 και το '91, που ήμουν συμμέτοχος σε όλες αυτές τις διαδικασίες, από τις οποίες έβγαλα ένα συμπέρασμα.

Τα μέτωπα και οι διασπάσεις είναι ένα φυσικό επακόλουθο της όξυνσης των ταξικών πολιτικών και ιδεολογικών συγκρούσεων και των κρίσεων. Πάνε, δηλαδή, ή συγκροτούνται για να λύσουν αυτές τις οξυμένες συγκρούσεις, ή διαλύονται τα μέτωπα εξαιτίας των οξυμένων συγκρούσεων, διότι τίθεται τότε στους συμμετέχοντες ένα κρίσιμο ερώτημα: Με ποιους θα πάμε και με ποιους θα συγκρουστούμε.

Και αν δεν ξεκαθαρίσει έως πού είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε, τότε πολλά μέτωπα δυστυχώς διαλύονται. Πρέπει να πούμε ότι ένα μέτωπο θα πρέπει να έχει πολλά επίπεδα συνεργασίας, ένα επίπεδο επιμέρους, ατομικό επίπεδο, μια πολιτική συμφωνία με πολιτικό στόχο συγκεκριμένο, μια συμφωνία προγραμματική με στόχο εξουσίας και γενική ιδεολογική συμφωνία.

Ολα αυτά τα επίπεδα δεν αποκλείουν το ένα το άλλο, είναι ανοιχτά, δε νοείται ότι κάποιος πρέπει να τα αποδεχτεί όλα ή τίποτα. Συνεπώς, όλα τα επίπεδα πρέπει να είναι ανοιχτά και να δουλεύουν.

Υπάρχει η πείρα από την ΚΕΑ, την Κίνηση Ενότητας της Αριστεράς, που έδειξε ότι δεν μπορείς να στηρίξεις μέτωπο σε πολύ στενούς στόχους ή αντιπαράθεση προς μια πολιτική, τότε του Εσωτερικού και αποδοχής μιας άλλης, όπως επίσης και σε μη καθαρούς στόχους, όπως έγινε το '89 με το Συνασπισμό.

Για ένα αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πρέπει ο στόχος να είναι ξεκάθαρος. Για μένα πρέπει να εδράζεται στην κυρίαρχη αντίθεση της εποχής, μονοπώλια, πολυεθνικές, ιμπεριαλισμός από τη μια, λαός από την άλλη, όχι βέβαια απαραίτητα και στη βασική αντίθεση, η οποία όμως μπορεί να είναι γενεσιουργός σχέση.

Ετσι, είναι δυνατόν να έχουμε έναν πολύ ευρύ στόχο και στον οποίο μπορεί να συστρατευτεί ακόμη και ο πιο απλός άνθρωπος που εκφράζει μια απλή συναισθηματική αντίθεση με την κυριαρχία των μονοπωλίων ή με τη δράση των μονοπωλίων ή με τη δράση των πολιτικών τους εκπροσώπων.

Και από εκεί θα καθοριστεί ο βαθμός συμμετοχής του καθενός. Από αυτές τις διαδικασίες - να προχωρήσουμε και πιο πρακτικά - θα πρέπει να βγει τελικά μια χάρτα, μια διακήρυξη, με τους πολιτικούς και οργανωτικούς στόχους αυτού του μετώπου, για το τι επιδιώκουμε, πρέπει να το πούμε αντλώντας από εκεί την αρχή, μια άλλη εξουσία, κόντρα στην εξουσία των πολυεθνικών για να το ξεκαθαρίσουμε και να μην λέμε δεν το ξέραμε και για το πώς θα οργανωθούμε επειδή υπάρχει μεγάλη πείρα, ας την αξιοποιήσουμε, δεν είναι δυνατόν να επαναλάβουμε μορφές του παρελθόντος, είτε επιτυχημένες, είτε αποτυχημένες, δεν έχει σημασία.

Πρέπει να απαντήσουμε με τη δική μας σύγχρονη μορφή προσαρμοσμένη στα σημερινά δεδομένα, πώς θα είναι δηλαδή η δομή, η οργάνωση, ο βαθμός αυτοτέλειας της πολιτικής, της ιδεολογίας, της οργανωτικότητας και τα διάφορα επίπεδα μετώπων.

Οσον αφορά την οργανωτική δομή, θα πρέπει σταδιακά κι αυτό να το απαντήσουμε, γιατί είναι πολύ σημαντικό ζήτημα. Η κα Πρίφτη το έθεσε ήδη τι μορφή θα έχει, κεντρικός φορέας, επιμέρους μέτωπα; Ξεκινάμε από τα επιμέρους μέτωπα για να δούμε στο τέλος αν θα συγκλίνουμε όλοι μαζί σε ένα ενιαίο μέτωπο;

Ολα είναι πιθανά, δεν είναι όμως δυνατόν να προσδιοριστούν από τώρα και εκ της αρχής. Στο χώρο από τον οποίο προέρχομαι - είναι οι επαγγελματίες βιοτέχνες, οι έμποροι - πραγματικά εκεί τα πράγματα είναι πάρα πολύ σκληρά, υπάρχει εκ των πραγμάτων ένα αντιμονοπωλιακό μέτωπο που εκφράζεται στη γενική αποδοχή από το σύνολο σχεδόν και του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και των μελών των οργανώσεων, της αντιμονοπωλιακής φύσης της οργάνωσης.

Δηλαδή, αυτή τη στιγμή, για μας, η κυρίαρχη αντίθεση του χώρου μας, που βεβαίως εκφράζει και ευρύτερο κοινωνικό χώρο, είναι η αντίθεση ανάμεσα στις πολυεθνικές, στα πολυκαταστήματα, στα μονοπώλια και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Στο χώρο που παλεύουμε εκφράζεται με τις θέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, με τη δράση του και με την τοποθέτησή του.

Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό στοιχείο αυτό. Υπάρχει δηλαδή ένας κοινωνικός χώρος, που αφ' εαυτού υλοποιεί αυτό το αντιμονοπωλιακό μέτωπο, όχι βέβαια τόσο συνειδητά, όσο θα νόμιζε κανείς, γιατί υπάρχουν δυνάμεις προς τιμήν τους που ενώ ανήκουν σε χώρους εντελώς αντίθετους από το κομμουνιστικό κόμμα, σε χώρους που προωθούν την κυριαρχία των μονοπωλίων, βάζουν την υπογραφή τους κάτω από αντιμονοπωλιακές θέσεις.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό, διότι ακριβώς φέρνει μια πραγματικότητα μετώπου, που απομένει βέβαια τώρα η πολιτική της μετουσίωση, η πολιτική της έκφραση. Ευχαριστώ πολύ.