Τα τελευταία χρόνια δρομολογούνται εξελίξεις που επηρεάζουν σημαντικά τη λειτουργία του Δημοσίου και των εργαζομένων σ' αυτό και οι οποίες, στόχο έχουν τη διεύρυνση του ρόλου των πολυεθνικών και τη διείσδυσή τους σε κερδοφόρους τομείς (Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμός κλπ. ). Οι κυβερνήσεις για να εξασφαλίσουν αυτή τη διείσδυση, διαμορφώνουν το κατάλληλο νομικό και θεσμικό πλέγμα. Αυτή την επιλογή εξυπηρετούν οι νόμοι για Νομαρχιακή και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, για υγεία - παιδεία. Αυτήν, εξυπηρετεί και η, καθ' υπαγόρευση, έκθεση Σπράου για τη δημόσια διοίκηση. Είναι χαρακτηριστικές εδώ ορισμένες αναφορές στην εισαγωγή της "έκθεσης": "Οι δραστηριότητες της δημόσιας διοίκησης συνδέονται και επηρεάζουν τη λειτουργία και αποδοτικότητα του ιδιωτικού τομέα" (σελ. 2), δηλαδή το κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου. "Μια από τις βασικές διαφοροποιήσεις της οργάνωσης της ελληνικής δημόσιας διοίκησης από εκείνες των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, είναι ότι στην Ελλάδα διαχωρίζεται σε άκαμπτες διαχωριστικές γραμμές ο δημόσιος από τον ιδιωτικό τομέα" (σελ. 4), δηλαδή, ιδιωτικοποιήσεις ή μετοχοποιήσεις. "Η ελληνική δημόσια διοίκηση πρέπει να δεχτεί τα μηνύματα και να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον, να ακολουθήσει παράλληλη πορεία με τις διοικήσεις των άλλων ευρωπαϊκών χωρών και να ενταχθεί μέσα στο καινούριο(ανταγωνιστικό) περιβάλλον που διαρκώς αλλάζει, επεκτείνει τα όριά του και αποκτά παγκοσμιότητα" (σελ. 5) δηλαδή προσαρμογή στην ΟΝΕ. Η κακή οργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών (γέννημα - θρέμμα του αστικού κράτους) αξιοποιείται σαν πρόσχημα για ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή άρση της μονιμότητας, ωρομίσθιο, σύνδεση μισθού - βαθμού, σώμα αξιολογητών... Στις σελίδες 9 - 10 λέει ξεκάθαρα ότι "για να πραγματοποιηθούν αλλαγές στη ΔΔ απαιτείται συνεργασία - επικοινωνία και αποδοχή σε πέντε επίπεδα", όπου το πρώτο είναι το "πολιτικό επίπεδο και περικλείει κυβέρνηση και αντιπολίτευση" και το πέμπτο είναι "ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους εργαζόμενους στη ΔΔ".

Ακριβώς σε αυτό απαντά ο "νέος" δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας που κινείται στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης των πολυεθνικών και στοχεύει στην απόλυτη χειραγώγηση των εργαζομένων. Ετσι με το άρθρο 23 φακελώνεται κάθε δραστηριότητα του υπαλλήλου (βλέπε συνθήκη ΣΕΝΓΚΕΝ). Με το άρθρο 24 υποχρεώνεται ο υπάλληλος να είναι εκτελεστής της θέλησης του κράτους και να δηλώνει "πίστη" στο Σύνταγμα (πρόκειται για επαναφορά των διατάξεων του κώδικα του '51 περί κοινωνικών φρονημάτων με βάση τις οποίες διώχτηκαν κομμουνιστές και προοδευτικοί άνθρωποι). Με το άρθρο 27 "ο υπάλληλος οφείλει να συμπεριφέρεται εντός και εκτός της υπηρεσίας κατά τρόπο ώστε να καθίσταται άξιος της κοινής εμπιστοσύνης"!!! Τέλος, με τα άρθρα 101 - 153 ο υπάλληλος απολύεται όταν καταργηθεί η οργανική του θέση, δηλαδή με τις αναγκαστικές συγχωνεύσεις υπηρεσιών με τις οποίες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι θα αντιμετωπίσουν την απόλυση.

Και η έκθεση Σπράου και ο Κώδικας δημοσιοποιούνται σε μια περίοδο που το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα φαίνεται να δημιουργεί προϋποθέσεις αγωνιστικής ανάτασης την οποία θέλουν να φρενάρουν. Αλλωστε, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με την πάλη τους ακύρωσαν στην πράξη τις αντιδραστικές διατάξεις του προηγούμενου Κώδικα. Με τις κινητοποιήσεις τους αποκάλυψαν το αντιδραστικό περιεχόμενο των νόμων για παιδεία - υγεία, αναδεικνύοντας παράλληλα την ανάγκη ακύρωσής τους στην πράξη. Μπροστάρηδες σ' αυτούς τους αγώνες ήταν οι κομμουνιστές μαζί με τους άλλους εργαζόμενους που σήμερα αντιστέκονται, διεκδικούν, που συσπειρώνονται σε ταξική κατεύθυνση και έρχονται σε ρήξη με τις επιλογές των κομμάτων τους. Αυτοί ανέδειξαν την απάτη του "κοινωνικού διαλόγου" στην οποία συμμετείχε η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και οδήγησαν στο να υπογραφτεί το "σύμφωνο εμπιστοσύνης προς το 2000" μόνο από τη φιλοκυβερνητική παράταξη. Με όλους αυτούς θέλει να ξεμπερδεύει η κυβέρνηση και παίρνει μέτρα, με την ένταση του αντικομμουνισμού, την ποινικοποίηση αγώνων, το φακέλωμα της πολιτικοσυνδικαλιστικής δράσης. Σ' αυτή της την προσπάθεια βρίσκει αρωγό την πλειοψηφία της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ, η οποία καθησυχάζει τους εργαζόμενους για την "έκθεση" Σπράου, βρίσκει θετικό τον "νέο" κώδικα, στηρίζει βασικές κυβερνητικές επιλογές, βοηθάει να περάσει "ανώδυνα" η πιο άγρια αντιλαϊκή πολιτική των τελευταίων χρόνων. Ας είναι όμως σίγουροι ότι οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν όλο και πιο πολύ, να δυναμώνουν το ταξικό ρεύμα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με την ακούραστη, πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στους χώρους δουλιάς, θα "ανοίξει" ο δρόμος της ενιαίας πάλης εργατοϋπαλλήλων, φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αγροτών, για περιφρούρηση των κατακτήσεων και διεκδίκηση νέων, για δημόσια δωρεάν παιδεία- υγεία, για Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση στην υπηρεσία του λαού και όχι γρανάζι της αντιλαϊκής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτό το μέτωπο θα επιβάλλει τελικά μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική που θα εκφράζει τους πόθους και τα οράματα του λαού.