Η λέξη "αφαίμαξη" είναι, νομίζω, πολύ υποτονική και πολύ κομψή και ουδόλως αποδίδει τη νέα επιδρομή στις τσέπες των μισθωτών, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων, που επιχειρεί η κυβέρνηση μέσω του προϋπολογισμού του 1998. Αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε, θα πρέπει σίγουρα να χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις αρπαγή και ληστεία, αφού οι τάξεις που προαναφέραμε χαρατσώνονται, το νέο χρόνο, με ένα τρισεκατομμύριο δραχμές επιπλέον φόρους. Η νέα, δηλαδή, φοροεπιδρομή έχει σαφώς χαρακτήρα εγκληματικής πράξης και καθιστά την κυβέρνηση Σημίτη υπόλογη απέναντι στο λαό. Στο λαό που έχει εξουθενωθεί εντελώς από τα βάρη που σηκώνει επί σειρά ετών. Στο λαό, που έχει αγανακτήσει από το μόνιμο σφίξιμο της "ζώνης" και από τα "μέτρα" που τρώει κάθε τόσο κατακέφαλα. Στο λαό, που αναρωτάται, αν, επιτέλους, τον κυβερνούν πολιτικοί άνδρες ή πειρατές με γάντζο στο χέρι και αισχροί τοκογλύφοι, τύπου Σάυλωκ!

Για να εξασφαλίσει ή μάλλον για να βουτήξει το ένα τρισ. επιπλέον φόρους το 1998, και τι δεν έχει σκαρφιστεί η κυβέρνηση. Αύξηση των αντικειμενικών κριτηρίων (τη στιγμή που τα μικρομάγαζα βάζουν λουκέτο συνεχώς). Μεγαλύτερη παρακράτηση φόρου στους μισθούς των εργαζομένων (με την εξωφρενική μάλιστα ...ιδιορρυθμία να ανεβαίνει η παρακράτηση όσο πιο πολλά παιδιά έχει ο μισθωτός). Αύξηση στα ποτά, στα τσιγάρα, στα τέλη κυκλοφορίας, στο φόρο μεταβίβασης ακινήτων, στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και "χαράτσι" (νέα επινόηση αυτή) στα "κινητά". Με όλα αυτά, ειλικρινά, απορούμε πώς από τον πρωθυπουργό, το Γιάννο ή κάποιον άλλο "εγκέφαλο" ξέφυγε κι ένας φόρος ανάλογος με εκείνον που είχε επιβάλει ο Βεσπασιανός. Ο Ρωμαίος, δηλαδή, αυτοκράτορας, που, θέλοντας να μαζέψει χρήματα από παντού, δε δίστασε να θεσπίσει φόρο και για τις ...δημόσιες τουαλέτες. Και όταν οι σύμβουλοί του ξίνισαν τα μούτρα για το "μέτρο" του, ο κυνικός Βεσπασιανός τούς αποστόμωσε λέγοντας: "Τι κάνετε έτσι κύριοι; χρήματα να συγκεντρωθούν και ας είναι και από τις τουαλέτες. Αλλωστε, μην ξεχνάτε πως το χρήμα δεν έχει οσμή"!

Αν δεν κάνω λάθος, είναι η 13η πλέον χρονιά που ο λαός καταληστεύεται υπό το πρόσχημα κάποιων "στόχων". Στην αρχή ήταν η "ενοποίηση", τώρα είναι η"σύγκλιση" και αύριο ουδείς γνωρίζει ποιος όρος θα εφευρεθεί για τη συνέχιση της μονόπλευρης λιτότητας. Διότι - αυτό είναι ηλίου φαεινότερον - η φάμπρικα της λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων δεν έχει ημερομηνία λήξης και θα συνεχίζεται εσαεί. Το κόλπο, άλλωστε, της αφαίμαξης του λαού με διάφορα προσχήματα, είναι πολύ παλιό και το μεταχειρίστηκαν όλοι οι φορομπήχτες της Ιστορίας. Θυμάμαι, λόγου χάρη, ότι ο υπουργός Οικονομικών του Ιουστινιανού Ιωάννης Καππαδόκης είχε ρημάξει το πόπολο του Βυζαντίου στους φόρους, προφασιζόμενος ότι χρειάζονται χρήματα για την ενίσχυση της άμυνας του κράτους. Και ο καημένος ο λαός είχε απελπιστεί τόσο, ώστε "μια εχθρική εισβολή τού φαινόταν καλύτερη από την "επιδρομή" των εισπρακτόρων του Καππαδόκη"!