Αν για κάτι δεν μπορεί να κατηγορηθεί η κυβέρνηση Σημίτη είναι για ασυνέπεια και αγνωμοσύνη. Με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε και φέτος στη Βουλή, αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από συνεπής απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου που την ανέδειξαν και τη διατηρούν στην εξουσία. Αυτές τις δυνάμεις υπηρετεί η οικονομική πολιτική που ανακοινώθηκε για την επόμενη χρονιά. Από αυτές αντλεί την κοινωνική αναλγησία που επιδεικνύει. Αυτές απαιτούν και η κυβέρνηση καταρτίζει τους προϋπολογισμούς σκληρής λιτότητας και φτώχειας, για τους πολλούς, ενίσχυσης και διεύρυνσης του πλούτου για τους λίγους. Σ' αυτά ακριβώς τα πλαίσια ανακοινώθηκαν οι διάφορες πλευρές της επίθεσης που σκοπεύει να εξαπολύσει η κυβέρνηση εναντίον των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Συστατικό στοιχείο της κυβερνητικής πολιτικής οι αυξήσεις (2,5%) που υποτίθεται πως θα δοθούν στα εισοδήματα των εργαζομένων. Η εισοδηματική πολιτική, η οποία - για πρώτη φορά - χωρίς μαθηματικές επεξεργασίες και λογιστικές προσαρμογές, είναι μικρότερη του αναμενόμενου (3,7%) για την επόμενη χρονιά πληθωρισμού. Μια εισοδηματική πολιτική που, σε συνδυασμό και με όλα τα άλλα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, όμοιά της δεν έχουν γνωρίσει μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι, η οποία επιχειρεί συνέχιση της διαχρονικής λιτότητας. Μια λιτότητα που από μόνη της σημαίνει, αύξηση της φτώχειας για εκατομμύρια πολίτες της χώρας.

Ο προϋπολογισμός, την ίδια στιγμή, προετοιμάζει το έδαφος για νέα φοροεπιδρομή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Και αποτελούν ανοιχτή πρόκληση οι πρωθυπουργικές δηλώσεις και οι προπαγανδιστικές αλχημείες των υπουργών του για δήθεν δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών, αφού η κοροϊδία με τις φοροαπαλλαγές των διαφόρων μεγαλοεπιχειρηματιών συνεχίζεται σε μια περίοδο που αναμένεται μεγάλη αύξηση των φορολογικών εσόδων. Κι αυτό, όπως καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής περί των φορολογικών, σημαίνει ότι τα μόνιμα "υποζύγια" του φορολογικού συστήματος θα επωμιστούν και τους νέους φόρους. Τα λαϊκά στρώματα θίγουν και οι άλλες πλευρές του προϋπολογισμού, όπως η αύξηση των έμμεσων φόρων, η συρρίκνωση ουσιαστικά των κρατικών δαπανών για την υγεία και την παιδεία, οι παραπέρα μειώσεις των επιχορηγήσεων προς κοινωνικούς οργανισμούς, η μείωση των δαπανών για πολιτισμό και αθλητισμό. Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης των "εκσυγχρονιστών", όπως και των προκατόχων της, περνάει και μέσα από νέες συνωμοσίες για το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και των ΔΕΚΟ στο μεγάλο κεφάλαιο, μέσα από την παραπέρα αποδυνάμωση και συρρίκνωση του παραγωγικού ιστού της χώρας.

Η ρότα που έχει χαράξει η κυβέρνηση δεν προβλέπει λοξοδρομήσεις. Ο προϋπολογισμός και η οικονομική πολιτική και για το 1998, όσο περνάει από το χέρι της κυβέρνησης, ήταν αναμενόμενο να είναι - και είναι - υποταγμένη στην υπόθεση του "προγράμματος σύγκλισης" και της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Ηταν αναμενόμενο να είναι - και είναι - μια πολιτική επιτάχυνσης της επιδιωκόμενης απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών καταχτήσεων της εργατικής τάξης, παραπέρα ενίσχυσης και παγιοποίησης της κυριαρχίας και των θέσεων του μεγάλου κεφαλαίου. Αλλαγή αυτής της αντιλαϊκής ρότας μπορεί και είναι επιβεβλημένο να γίνει, αφού αυτό επιτάσσει το συμφέρον της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και του τόπου. Μόνο που για να προκύψει κάτι τέτοιο, στο πηδάλιο των εξελίξεων πρέπει να βρεθεί η εργατική τάξη, οι άλλοι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες και όλοι όσοι θίγονται από τη βαρβαρότητα της αντιλαϊκής πολιτικής.