Είτε με "σκληρή" είτε με "μαλακή" τη δραχμή, κερδισμένοι είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και χαμένοι οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Οπως ομολογεί ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Τ. Γιαννίτσης, η πολιτική της "σκληρής δραχμής" και η γενικότερη οικονομική πολιτική επέφερε σημαντικά οφέλη στην "ανταγωνιστικότητα" - άρα και στην κερδοφορία - των επιχειρήσεων. Για του λόγου το αληθές, παραθέτει μάλιστα και στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία "η αποδοτικότητα των ιδίων κεφαλαίων" - μετά την αφαίρεση του πληθωρισμού - αυξήθηκε, επίσημα, από 1,8% το 1993 σε 9,3% το 1996.

Τώρα, με την επίθεση των κερδοσκόπων κατά της δραχμής, πάλι κερδισμένοι βγήκαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην εθνική οικονομία και κοιτάζοντας μόνο την τσέπη τους, εκβίασαν - με την πίεση στη δραχμή - και πέτυχαν μεγιστοποίηση των κερδών τους, με την αύξηση των επιτοκίων κρατικών τίτλων κατά δύο περίπου ποσοστιαίες μονάδες. Με δεδομένο ότι το δημόσιο χρέος θα αγγίξει το 1998 τα 40 τρισεκατομμύρια δραχμές, η αύξηση αυτή των επιτοκίων θα βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό με 80 δισ. δραχμές επιπλέον τόκους. Πρόσθετους τόκους, που θα πληρώσει στους κάθε είδους κερδοσκόπους ο προϋπολογισμός, δηλαδή οι εργαζόμενοι, μη έχοντες και μη αντέχοντες σε νέους φόρους.

Αυτό θα πει "κοινωνική δικαιοσύνη" στην εποχή του "εκσυγχρονισμού"...