ΜΝΗΜΕΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟΥ | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΜΝΗΜΕΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟΥ

Ως βόμβα πολλών μεγατόνων, έσκασε η "έκθεση Σπράου" για το ασφαλιστικό. Παρότι τα κυβερνητικά επιτελεία είχαν φροντίσει να προετοιμάσουν σχετικά την κοινή γνώμη, με τις διαρροές διά του Τύπου και με καθημερινές "βολές κατά ριπάς" σε όλο το φάσμα των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η έκθεση - τρομοκράτης αποδείχτηκε ακόμα πιο ανατριχιαστική απ' ό,τι αναμενόταν. Τόσο, που και η κυβέρνηση - σε μια απόπειρα αποφόρτισης - ισχυρίζεται τώρα ότι οι προτάσεις Σπράου δεν είναι δήθεν δεσμευτικές, παραπέμποντας για τα ...περαιτέρω στον "κοινωνικό διάλογο", όπου - λέει - θα αναζητήσει "ευρύτερη δυνατή συναίνεση και συνεννόηση"! Η επιδίωξή της είναι φανερή. Ως ο αυτουργός του επιχειρούμενου εγκλήματος, αναζητά άλλοθι, την ίδια ακριβώς ώρα που προετοιμάζει την κοινή γνώμη για τα χειρότερα, αποδεχόμενη την κατεύθυνση της έκθεσης Σπράου, την οποία, βεβαίως, η ίδια υπαγόρευσε στους εντεταλμένους επιτροπάριους.

Και η κατεύθυνση είναι σαφέστατη: Τέρμα στην κοινωνική ασφάλιση. Γκρέμισμα του βασικού πυλώνα, πάνω στον οποίο στηρίζεται το όποιο "κοινωνικό κράτος" οικοδομήθηκε μέσα από τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες του αιώνα μας. Βίαια στροφή σ' ένα σύστημα τύπου Αμερικής, δηλαδή σε μια κοινωνία ανασφάλιστων, όπου η ομαδική εξαθλίωση θα τροφοδοτεί - εκτός των άλλων - τα υπερκέρδη και την πιο ασύδοτη δράση της ιδιωτικής ασφάλισης.

****

Τα συγκεκριμένα μέτρα που προτείνονται προς αυτήν την κατεύθυνση είναι κυριολεκτικά, τόσο ανατριχιαστικά, όσο και η φράση - κλειδί που χρησιμοποιήθηκε προχτές από τους συντάκτες του τερατουργήματος: "Δε γεννάμε, αλλά και δεν πεθαίνουμε"! Και ενώ για το να μην γεννάμε προτείνονται επιπλέον μέτρα από αυτά, που, ήδη, έχει πάρει η κυβέρνηση μέσα από ένα σύνολο πολιτικής, που πλήττει καίρια την εργατική οικογένεια και την εργαζόμενη γυναίκα - όπως η κατάργηση της όποιας δυνατότητας έχει απομείνει για την πρόωρη συνταξιοδότηση των γυναικών με ανήλικα παιδιά - για το δεύτερο σκέλος της διαπίστωσης φροντίζουν ως "κίλερ" οι συγγραφείς και οι εμπνευστές της έκθεσης, αφού δε φροντίζει η ίδια η φύση... Φροντίζουν να πεθαίνουμε νωρίτερα, παρατείνοντας τον εργασιακό βίο "μέχρι εκεί που χρειάζεται να στηριχτεί το σύστημα", όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν. Φροντίζουν να λιγοστεύουμε ακόμα και από μη φυσικό θάνατο, αφού δε διστάζουν να προτείνουν ακόμα και την κατάργηση των σημερινών όρων συνταξιοδότησης των εργαζομένων στα βαρέα, επικίνδυνα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, στέλνοντας - για παράδειγμα - τον οικοδόμο στη σκαλωσιά μέχρι τα 65 του χρόνια ...τουλάχιστον. Ρίχνουν στον Καιάδα τους πραγματικά ανάπηρους, προτείνοντας ακόμα μεγαλύτερη αυστηροποίηση των όρων συνταξιοδότησης λόγω αναπηρίας, προς δόξαν, πάντα, των αναπήρων - "μαϊμούδων", που είναι δικό τους κατασκεύασμα. Και όσοι, παρ' όλα αυτά, επιμένουν να ζουν, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς, αφού θα είναι υποχρεωμένοι είτε να βιώνουν ανασφάλιστοι τα γεράματα, είτε να επιβιώνουν με κάποια ψίχουλα, αφού η κατώτερη σύνταξη χαρακτηρίζεται σαν ένας θεσμός "αναχρονιστικός" που πρέπει να πάψει να υφίσταται...

Και όλα αυτά - λέει - για να σώσουν το σύστημα, για να σώσουν τα Ταμεία! Λες και αυτό το σύστημα που θα φτιάξουν, αυτά τα Ταμεία που θα απομείνουν μετά τη "σωτηρία" τους, θα έχουν την παραμικρή σχέση με τους οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, παρά τα όποια προβλήματά τους και για τα οποία, βέβαια, υπεύθυνοι είναι οι εμφανιζόμενοι ως "σωτήρες" τους. Οι "σωτήρες" του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που επιστρέφουν σήμερα όπως οι εγκληματίες στο χώρο του εγκλήματος, για να αποτελειώσουν ό,τι κατάφεραν να περισώσουν οι ασφαλισμένοι από τα νύχια τους. Ετσι, "παρά τω πλευρώ" της κυβέρνησης σπεύδει να πάρει θέση η ηγεσία της ΝΔ, η οποία διά του καθ' ύλην αρμοδίου της, του κ. Αλογοσκούφη, έρχεται να εκφράσει τη συμφωνία της με τις κατευθύνσεις της "έκθεσης Σπράου" και να ασκήσει κριτική για την "καθυστέρηση" που εμφανίζει η κυβέρνηση! Προφανώς, ανταποδίδει τη στήριξη που είχε προσφέρει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολίτευση τότε, στους δικούς της αντιασφαλιστικούς νόμους...

***

Και ενώ σε επίπεδο συνδικαλιστικού κινήματος, θα έπρεπε από χτες να έχουν ξεσηκωθεί ακόμα και οι "πέτρες", για να πέσουν επί της κεφαλής αυτών που διανοούνται ότι μπορούν να τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί την κοινωνική ασφάλιση, τη μεγαλύτερη κατάκτηση του αιώνα και το ακριβότερο κληροδότημα των προηγούμενων γενεών στους σημερινούς ασφαλισμένους, συμβαίνουν πράγματα, επιεικώς, εξωφρενικά και εξοργιστικά. Βγαίνει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και δηλώνει ότι "η Συνομοσπονδία καλοπροαίρετα θα αντιμετωπίσει την "έκθεση Σπράου", αν πρόκειται για μια πρόταση που τίθεται στον κοινωνικό διάλογο"!!! Μα, είναι φανερό ότι σε μια τέτοια περίπτωση αυτή δε θα είναι Συνομοσπονδία εργατών, αλλά κυριολεκτικά ο "Δούρειος Ιππος" για να αλωθεί ολόκληρο το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης και όχι μόνο. Και επιτέλους, όπου και αν ανήκουν, όποιες δεσμεύσεις και αν έχουν αναλάβει ορισμένοι, εφόσον επιμένουν να εμφανίζονται ως εκπρόσωποι εργαζομένων, είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν στο εξής απλό, απλούστατο ερώτημα: Ποιος τους έχει εξουσιοδοτήσει να παζαρεύουν, ουσιαστικά, με ποιον τρόπο θα εκτελεστούν οι πιο θεμελιακές κατακτήσεις της εργατικής τάξης, η κοινωνική ασφάλιση, το οχτάωρο, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας; Με ποιο δικαίωμα παρέχουν μανδύα ανοχής σε μια τέτοια σαρωτική επίθεση; Ούτε να ισχυριστούν ότι προσπαθούν να ανατρέψουν "από τα μέσα" επιλογές, ή έστω να μειώσουν τις επιπτώσεις τους, μπορούν, αφού καθημερινά κυβερνητικά στελέχη τούς πετάνε κατάμουτρα τη δήλωση πως ό,τι και να γίνει "το πρότυπο εργασίας θα αλλάξει ούτως ή άλλως"!

****

Η "έκθεση Σπράου", αυτό το μνημείο του κοινωνικού δαρβινισμού, αποτελεί κυριολεκτικά τη σταγόνα που κάνει το ποτήρι της οργής να ξεχειλίζει. Δεν αρκεί, όμως, η οργή. Εκείνο που αποτελεί επιτακτική, άμεση, σημερινή ανάγκη είναι να "βγει" η αγανάκτηση στους δρόμους. Να μετατραπεί ταχύτατα σε αγώνες αποφασιστικούς, ενωτικούς, συντονισμένους και αποτελεσματικούς, ικανούς να βάλουν φραγμό σ' αυτήν τη, στρατηγικής σημασίας, ενορχηστρωμένη επίθεση. Οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις έχουν κάνει την επιλογή τους. Απομένει να επιταχύνουν, να επιμείνουν, να τα δώσουν όλα προς αυτήν την κατεύθυνση, με αρχή την πανεργατική απεργία στις 23 Οκτώβρη. Στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ, απομένει να επιλέξουν, αν θα ακολουθήσουν ΤΩΡΑ στοιχειωδώς μια πορεία πλάι στους εργαζόμενους ή θα παραμείνουν στο τραπέζι του πιο αντικοινωνικού διαλόγου, διεκδικώντας επάξια το ρόλο του συναυτουργού στα όσα σαρωτικά εξελίσσονται σε βάρος των εργαζομένων και του ίδιου του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Μαίρη ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ