Αναζωπυρώθηκε και πάλι η συζήτηση για την κομματική πειθαρχία, στη βάση του βλαβερού της ύπαρξής της. Αφορμή, για τις εκ νέου εκτενείς αναφορές και διαμαρτυρίες διαφόρων πλευρών, στάθηκαν οι τελευταίες αναταράξεις στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ.

Βασικά επιχειρήματα που προβάλλονται, είναι η ασυμβίβαστη με τα σύγχρονα δημοκρατικά δεδομένα λειτουργία των κοινοβουλευτικών ομάδων ως λόχων, καθώς και η ανάγκη συγκερασμού των αντιτιθέμενων απόψεων που υπάρχουν, ιδιαίτερα μέσα στα πολυσυλλεκτικά κόμματα.

Το όλο θέμα, ωστόσο, λίγο αν το προσέξει κανείς, θα παρατηρήσει ότι παρουσιάζεται, τελείως επιφανειακά, αλλά και με τρόπο αποπροσανατολιστικό, που κρύβει την υπάρχουσα υποκρισία των υπερασπιστών της δήθεν ελευθερίας και δημοκρατίας.

Το πρώτο ζήτημα που χρειάζεται να υπογραμμιστεί, είναι το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι η πειθαρχία στα αστικά κόμματα όχι μόνο υπάρχει, αλλά και είναι μονολιθική, σιδερένια, όσον αφορά στην υποστήριξη, στήριξη και εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Μάλιστα αυτή η πειθαρχία και ενθαρρύνεται και καθόλου δεν επικρίνεται - το αντίθετο, επαινείται - από όλους εκείνους που, κατά τα άλλα, κόπτονται για το πεπαλαιωμένο και δογματικό της κομματικής πειθαρχίας!

Η πειθαρχία στην υπηρέτηση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, των ΗΠΑ - ΕΕ, θεωρείται ιερή υποχρέωση. Αντίθετα, όταν πρόκειται για την έκφραση διαφωνιών μέσα σ' ένα κόμμα, διαφωνιών που δε θίγουν στο ελάχιστο την ακολουθούμενη γραμμή του, τότε οι όποιες διαφοροποιήσεις αποθεώνονται, συγκεντρώνουν όλα τα φώτα της δημοσιότητας, οι φορείς τους βαφτίζονται αντάρτες, αιρετικοί, θαρραλέοι στην έκφραση της γνώμης τους! Αλλά τι είδους προκοπή είδε ο λαός από τέτοιους αντάρτες, π. χ. στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 1994, το γνωρίζει ο καθένας: Σε τίποτα - οι... αντάρτες - δε διαφοροποιήθηκαν από την πολιτική της κυβέρνησης...

Τα γεγονότα έχουν αποκαλύψει ανάγλυφα, ότι οι εκσυγχρονιστές τσακώνονται με τους λαϊκιστές, οι υπερπατριώτες με τους μειοδότες, οι παπανδρεϊκοί με τους σημιτικούς! Και ο χορός καλά κρατεί. Η ενότητά τους είναι απόλυτη και αρραγής, όταν ανεβοκατεβάζουν τον κνούτο στην πλάτη των εργατών, των αγροτών, της νεολαίας.

Βεβαίως, στα πλαίσια της ασκούμενης πολιτικής κυβερνήσεων και άλλων αστικών κομμάτων, στα πλαίσια των ανακατατάξεων, που κατά καιρούς συντελούνται στο πολιτικό σύστημα, είναι δυνατό, διαφοροποιήσεις ή και μετακινήσεις στελεχών να τους προκαλούν σοβαρές ζημιές. Π. χ. η αποχώρηση του Σαμαρά και άλλων στελεχών από τη ΝΔ είχε ως αποτέλεσμα την πτώση μιας κυβέρνησης. Το γεγονός αυτό - και άλλα παρόμοια - δεν είναι ασήμαντα και δικαιολογημένα τα αστικά κόμματα με ιδιαίτερη έμφαση προβάλλουν τέτοια ζητήματα, όπως αυτό της πειθαρχίας ή της ελευθερίας της γνώμης, παίρνοντας την α ή β θέση.

Ομως τέτοια ζητήματα πρέπει να αφήνουν αδιάφορους τους εργαζόμενους. Που χρειάζεται, βέβαια, να τα παρακολουθούν και να τα γνωρίζουν, αλλά που το δικό τους ενδιαφέρον, για το τι μέλλει γενέσθαι, δεν έχουν συμφέρον να εστιάζεται σε τέτοιες εξελίξεις, αλλά χρειάζεται να εστιάζεται στο πώς οι ίδιοι θα κατακτήσουν την ελευθερία τους, άρα και στο πώς θα διαμορφώσουν τη δική τους συνειδητή πειθαρχία στην καθημερινή πάλη της τάξης τους, στην πάλη κατά της αντιλαϊκής πολιτικής. Γιατί κι όταν ακόμα η απειθαρχία διαφόρων στελεχών των κομμάτων εκδηλώθηκε μέχρι και με διάσπαση, και τότε αυτή έγινε στα πλαίσια της υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής με διαφορετικά μέσα και όχι ενάντιά της. Η για λόγους ιδιοτελείς...

Για τον λαό θα ήταν θετικό να υπάρχουν απείθαρχοι, δηλαδή, εκείνοι, που θα διαρρηγνύουν κάθε δεσμό με την πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ ή και θα αντιτάσσονται σε μια σειρά μέτρα, όπως π. χ. για το σχέδιο Καποδίστριας ή για τη μη επικύρωση της δήθεν αναθεωρημένης συνθήκης του Μάαστριχτ κ. α. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη πλευρά, που τονίζεται τόσο στη ΝΔ, όσο και στο ΠΑΣΟΚ - μετά την επίσκεψη Παπαγιαννάκη στον Σημίτη, τονίστηκε και στον ΣΥΝ - απ' όσους ενοχλούνται ακόμα και από αυτές τις εκδηλώσεις "διαφωνιών" τύπου Κοντογιαννόπουλου! Αυτοί, υπογραμμίζουν - και σωστά από τη σκοπιά τους - ότι ο "διαφωνών" πρέπει να εκφράζει τη γνώμη του μέσα στα κομματικά όργανα αλλά όχι μπροστά στις κάμερες!

Αυτό και αν είναι αποκάλυψη! Οταν στο ΚΚΕ υπήρξε η γνωστή κρίση, πριν λίγα χρόνια, όλοι τους ανεξαίρετα είχαν πέσει πάνω στο Κόμμα μας για να το... βοηθήσουν να "εκσυγχρονιστεί"! Και επέκριναν τους... δογματικούς, επειδή επέμεναν, ότι δημοκρατία δεν είναι να τρέχει ο καθένας πίσω από τα κανάλια και να υπονομεύει το ΚΚΕ. Οτι η πραγματική δημοκρατία μπορεί να υπάρχει μόνο στα πλαίσια του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, της συλλογικής προσπάθειας για την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος. Και ότι τα όσα γίνονται έξω από αυτά τα πλαίσια είναι καρικατούρες δημοκρατίας.Τώρα διαμαρτύρονται επειδή οι "διαφωνούντες" τους, βγαίνουν στα κανάλια και κάνουν εσωκομματική "αντιπολίτευση"!

Κομματική πειθαρχία, ναι! Στη βάση της ταξικής θεώρησης του πράγματος, που λέει ότι και η πειθαρχία του ΚΚΕ χρειάζεται να διατηρείται σιδερένια στην πάλη κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, με συζήτηση δημοκρατική μέσα στο Κόμμα - όπως και γίνεται - και με ενιαία γροθιά στη δράση.

Μ. Μ.