Προσυπογράφω το άρθρο του σ. Χρ. Τσιντζιλώνη ("Ρ" 21 - 9 - 97) για τον Πλαστήρα και για να το τεκμηριώσω ακόμα περισσότερο, θέλω με αυτό το γραπτό μου να προσθέσω κάποια σοβαρά, επίσης, στοιχεία.

Ως κομμουνιστής, είμαι της αρχής "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι...". Μ' άλλα λόγια, δεν "τρώμε" το δίκιο κανενός.

Στη διάρκεια της υποχώρησης του Ελληνικού Στρατού - στην πιο κρίσιμη στιγμή - ο Πλαστήρας αντιστάθηκε με το σύνταγμά του, όσο ήταν δυνατό μέσα σε κείνη την παραζάλη. Αυτό είναι το θετικό του. Πέρα όμως απ' αυτό και για το ρόλο που έπαιξε στην εκθρόνιση του Γεώργιου Γλύξμπουργκ, υπάρχουν πολλά σοβαρά αρνητικά σε σχέση με το "δημοκρατισμό" και τον πατριωτισμό του.

Συγκεκριμένα, ο Ν. Πλαστήρας οργάνωσε πραξικόπημα, με εντολή του Ελ. Βενιζέλου, για να ανατρέψει το εκλογικό αποτέλεσμα των εκλογών του 1933, που ήταν υπέρ του Λαϊκού Κόμματος (Π. Τσαλδάρη). Δηλαδή, δεν έδειξε τον υποχρεωτικό σεβασμό στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Οπως έκανε - προς τιμήν του - ο Οθωναίος, που στο πραξικόπημα της 1ης Μάρτη 1935 αρνήθηκε να ηγηθεί.

Για το αποτυχημένο πραξικόπημα του 1933, ο Ν. Πλαστήρας καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Πήγε στη Γαλλία, που από καιρό ακολουθούσε την πολιτική της, δούλευε υπέρ αυτής.

Από το χώρο της γαλλικής πολιτικής, μεταπήδησε στην αγγλική διπλωματία και σαν τέτοιος, με την κάλυψη του Τσώρτσιλ, ήρθε στην Ελλάδα στις 13 Δεκέμβρη 1944. Και σαν "καλός" "πατριώτης" και "δημοκράτης" έδωσε συνέντευξη στον "Ημερήσιο" στις 18-12-44, στην οποία ευθυγραμμίστηκε πλήρως στο πνεύμα του Τσώρτσιλ και του δοσιλογισμού. Να τι είπε για το ΕΑΜικό κίνημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, ο "Μαύρος καβαλάρης": "Μια ολιγάριθμος κακοποιός σπείρα εξ αναρχικών στοιχείων προετοίμασε από μακρού χρόνου και εξαπέλυσε κατά του έθνους άγριον εμφύλιον πόλεμον". (Βλέπε αναλυτικότερα Ν. Κεπέση "Ο Δεκέμβρης 1944", σ. 303-306). Αυτή η δήλωσή του, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, ήταν το αντίτιμο του "εισιτηρίου" για την πρωθυπουργία... Αντικατέστησε τον Γ. Παπανδρέου στις 28-12-44 και έγινε πρωθυπουργός, ενώ ήταν καταδικασμένος σε θάνατο, χωρίς να πάρει χάρη ή να του δοθεί, απ' ό,τι ξέρω, αμνηστία, ελέω ξένων εχθρών μισητών του λαού και των ελευθεριών του, των Αγγλων ιμπεριαλιστών.

Με την αλλαγή φρουράς το Μάρτη του 1947, όπου η Ελλάδα άλλαξε αφεντικό, και έγινε προτεκτοράτο αμερικάνικο, ο Πλαστήρας προσχώρησε στον "αστερισμό των ΗΠΑ"... Και δεν είναι μόνο η δολοφονία του Ν. Μπελογιάννη - που αναφέρει ο Σ. Τσιντζιλώνης - που τον βαρύνει (ο Καρτάλης παραιτήθηκε από υπουργός, γιατί να μην αντισταθεί ο Ν. Πλαστήρας;), είναι και η γενικότερη πολιτική τακτική του.

Οταν στον Πλαστήρα και στο κόμμα του ΕΠΕΚ έγινε πρόταση της ΕΔΑ, μέσω του βουλευτή Μυτιλήνης Γ. Σίμου, να κατέβουν μαζί στις επικείμενες εκλογές που θα γινόταν με πλειοψηφικό, για να χάσει έτσι ο Παπάγος, αυτός απάντησε: "Γιώργο, παιδί μου, καλό είναι αυτό που μου λες, αλλά δεν το θέλουν οι Αμερικάνοι"!!! Θαυμάστε "δημοκράτη" και "πατριώτη".

Αυτός ήταν ο Πλαστήρας. Και ύστερα κάποιοι "ροζ" αριστεροί, κριτικάρανε το: "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" όπως το είπε ο Ν. Ζαχαριάδης.

Και δεν ήταν μόνο ο Πλαστήρας που ακολούθησε με δουλικότητα τις προσταγές των ξένων, τέτοιοι είναι οι περισσότεροι πολιτικοί του κατεστημένου. Οι πολιτικοί της άρχουσας τάξης, "υπηρέτες" του μεγάλου ντόπιου κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Οργανα των ιμπεριαλιστών, ενάντια στα συμφέροντα του λαού και της χώρας. Τέτοιοι είναι, ανεξάρτητα απ' τα διαφορετικά "μπλα - μπλα" που λέγει ο καθένας τους, για να παραπλανήσουν το λαό και να ψαρέψουν ψήφους. Να πάρουν εναλλάξ το πηδάλιο της εξουσίας και να καταδυναστεύσουν το λαό...

ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ

Συγγραφέας