Η κυβέρνηση του "εκσυγχρονισμού", όχι μόνο δεν έδωσε ειλικρινείς απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε η δράση των υφισταμένων της (δράση που προκάλεσε σάλο και κύμα διαμαρτυριών από το σύνολο των συνδικαλιστικών και κοινωνικών φορέων και των κομμάτων της αντιπολίτευσης - πλην της ΝΔ, φυσικά). Οχι μόνο επιχείρησε να υποβαθμίσει το θέμα, αποδεικνύοντας ότι δε θα λάβει τα αναγκαία μέτρα προάσπισης των στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών - άλλωστε καμιά έρευνα "ευρύτερου" χαρακτήρα δεν πρόκειται να διεξαχθεί, όπως δήλωσε ο κ. Ρέππας... Αντίθετα, η κυβέρνηση που έχει κατακτήσει με το "σπαθί" της τον τίτλο της χειρότερης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, απέδειξε ότι διεκδικεί επάξια και τον τίτλο της πιο επικίνδυνης. Γιατί είναι η πρώτη κυβέρνηση, από τότε που έπεσε η χούντα, που, προσπαθώντας να "κλείσει" το θέμα, ομολογεί δημόσια και νομιμοποιεί την ύπαρξη και δράση χαφιεδίστικων μηχανισμών, αρκεί αυτοί να λειτουργούν σε δημόσιους χώρους!

Τα αστυνομικά όργανα πρέπει να ασκούν "διατεταγμένη υπηρεσία... όταν υπάρχει οποιαδήποτε μαζική διαδικασία", διακήρυξε ο κ. Ρέππας μιλώντας εξ ονόματος του πρωθυπουργού! Οσο για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, απάντησε επίσημα σε ερώτηση του ΚΚΕ, καλύπτοντας πλήρως το πρωτοφανές περιστατικό, της προ μερικών μηνών τρομοκράτησης πολιτών στο μετρό, από ασφαλίτες με πολιτικά (με δικαιολογία την αναζήτηση... Αλβανού). Υπ' αυτές τις συνθήκες, όταν ο χαφιεδισμός και η αστυνομοκρατία περίπου "διαφημίζονται" ως επίσημη πολιτική, είναι "λογικό" οι χαφιέδες να μπουκάρουν αδιακρίτως σε όλους τους χώρους: Δημόσιους και ιδιωτικούς, κλειστούς και ανοιχτούς.

Και αυτό, ούτε δέκα μέρες μετά από την επισήμανση της Αλέκας Παπαρήγα στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ότι οι "Τσουκάτοι" έχουν βάλει τις γνωστές υπηρεσίες να δουλεύουν στο "φουλ"...

***

Τα στοιχεία για το "αναμενόμενο" του πράγματος είναι πολλά. Τούτη η κυβέρνηση είναι, που, στο πλαίσιο προώθησης μιας στυγνής ταξικής πολιτικής, επιδίδεται:

• σε διαγγέλματα περί "κοινωνικού αυτοματισμού", "κοινωνικού φραγγελίου" και "κοινωνικού εμφυλίου", καθώς και σε τακτικές πεμπτοφαλαγγιτισμού, όπως την περίοδο των αγροτικών κινητοποιήσεων, για να αντιμετωπίσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις,
• σε ποινικοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στήνοντας τις ...μαζικότερες μεταπολιτευτικά δικαστικές φάμπρικες,
• σε κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, για την κύρωση συνθηκών όπως η Συνθήκη του Σένγκεν και τη "νομιμοποίηση" του χαφιεδισμού στις σύγχρονες συνθήκες,
• σε ανάσυρση χουντικών νόμων, ώστε να απαγορεύσει λαϊκές συγκεντρώσεις,
• σε ψήφιση νόμου κατά των απεργών, που προβλέπει ποινές φυλάκισης μέχρι και ένα έτος αν ο "δράστης" - εργαζόμενος δε "συμμορφωθεί",
• σε επιχειρήσεις κουκουλοφόρων που ισοπεδώνουν με μυδράλια στα χέρια (!) τσιγγάνικους καταυλισμούς και σε αστυνομο-τρομοκρατικές εξορμήσεις στο κέντρο της Αθήνας, με πρόσχημα τον εντοπισμό λαθρομεταναστών, αλλά και στην Πάτρα, την ώρα και στον τόπο όπου γινόταν εκδήλωση του ΚΚΕ...
• ακόμα ακόμα σε συλλήψεις και καταδίκες πολιτών που αντιτίθενται στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

***

• Ηταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός που έφτασε να κατασυκοφαντήσει το ΚΚΕ για "παράλληλη πορεία" με τον Λεπέν (!), επειδή το Κόμμα αντιτίθεται στην απάτη του "κοινωνικού διαλόγου", των κεντροαριστερών φληναφημάτων και των ευρω-ενωσιακών υποκύψεων.
• Ηταν ο υπουργός του της Δικαιοσύνης που, εμμέσως πλην σαφώς, απείλησε το ΚΚΕ με επαναφορά του "ιδιωνύμου" (!) και του αντικομμουνιστικού νόμου 509 (!), που κάλεσε εισαγγελείς να επέμβουν κατά δημοσιογράφων επειδή τάσσονται υπέρ των διαδηλωτών, που ζήτησε από το "Ρ" δήλωση μετανοίας (!), στέλνοντας εξώδικο στην εφημερίδα.
• Ηταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που προχώρησε στη σύσταση "να μιλάει λιγότερο το ΚΚΕ", όταν το Κόμμα κατήγγειλε την αμερικανο-δουλεία της κυβέρνησης.
• Ηταν σύσσωμο, σχεδόν, το Υπουργικό Συμβούλιο, που, κατά την περίοδο των μεγάλων κινητοποιήσεων (αγρότες, ναυτεργάτες, εκπαιδευτικοί), έμπαινε στην... επετηρίδα των τηλε-παραθύρων για να ελεεινολογήσουν κατά του Κόμματος.

***

Αυτό το τελευταίο, ότι δηλαδή οι εντεινόμενες αυταρχικές, αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις συνάδουν με την πολιτική της ολιγαρχίας, στην εποχή της "νέας τάξης", κάθε άλλο παρά... δικαιολογεί την κυβέρνηση.

Αναδεικνύει ακόμα καθαρότερα τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής της και θέτει επί τάπητος τις κυβερνητικές ευθύνες για τη συντήρηση εστιών φαυλότητας. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρύβεται ούτε πίσω από σαθρούς μανδύες κοινοβουλευτικής νομιμότητας, ούτε πίσω από την... ταξική της στοχοπροσήλωση. Υποχρεούται να τοποθετηθεί και πάνω απ' όλα να ξηλώσει τους σχετικούς μηχανισμούς. Η σιωπή και η "ακινησία", σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι χρυσός, αλλά συνιστά την πλέον κραυγαλέα απόδειξη της ενοχής της.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ