Τα όσα έγιναν στη Νέα Υόρκη επαναφέρουν στο προσκήνιο τη μεγάλη ιστορική αλήθεια που ο τόπος έχει υποστεί και πληρώσει ακριβά: Οτι η πολιτική της υποτέλειας είναι αδιέξοδη και επικίνδυνη. Και η πολιτική της κυβέρνησης είναι αδιέξοδη και επικίνδυνη, επειδή είναι υποτελής. Τόσο υποτελής που, ούτε η "ψυχασθένεια", ούτε πολύ περισσότερο οι λεονταρισμοί περί "βιαστών και δολοφόνων" του Πάγκαλου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν άλλοθι από τους φορείς αυτής της πολιτικής. Η Ελλάδα "βιάζεται", γιατί η ολιγαρχία δε λογαριάζει τίποτα μπροστά στην "ψύχωσή" της για κέρδη. Κέρδη που διεκδικεί από μια "αναβάθμιση" του ρόλου της μεταξύ των άλλων μελών του υπηρετικού προσωπικού των ιμπεριαλιστών. Ο Πάγκαλος, ο Σημίτης, όλοι οι αρμόδιοι, έχουν απολύτως "σώας τας φρένας" και ξέρουν πάρα πολύ καλά σε τι οδηγούν τη χώρα.

Η ελληνική ολιγαρχία, από το τέλος του '80, "φλερτάρει" με την ιδέα της"προαγωγής" της από τα αφεντικά της "νέας τάξης". Σκέφτηκε να ζητήσει από τις ΗΠΑ το "οκέι", για να λειτουργήσει ως τοποτηρητής της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Να γίνει "μητροπολίτης" των Βαλκανίων, αλλά και "καμαρότος" του Κλίντον στις θαλάσσιες μεταφορές των πλουτοπαραγωγικών υλών από την Ανατολική Μεσόγειο και την Κασπία. Ηξερε ότι σε αυτό το παιχνίδι θα έβρισκε αντιμέτωπη την τούρκικη ολιγαρχία. Και μπήκε σε έναν αγώνα δρόμου να πείσει ότι τα γεωστρατηγικά δεδομένα έχουν αλλάξει, και άρα πρέπει να αλλάξει η τακτική των ΗΠΑ, παρέχοντας την πρωτοκαθεδρία από την Αγκυρα στην Αθήνα. Αυτή τη στόχευση την υπηρετεί η πλουτοκρατία, προπαγανδίζοντας ότι η Ελλάδα είναι ο πιο πρόθυμος, ο πιο πειθήνιος ..."ευχαριστίας" των ΗΠΑ. Τώρα εισπράττει τα επίχειρα.

Η δήλωση της Ολμπράιτ ήταν σαφής. Ο χωροφύλακάς μας στην περιοχή, και επί"νέας τάξης", περνά μέσα από τον άξονα Τουρκίας - Ισραήλ, ξεκαθάρισαν οι ΗΠΑ. Ολοι οι υπόλοιποι θα κανονίσετε την πορεία σας και τα κυριαρχικά σας δικαιώματα με βάση αυτή μας την επιλογή, ήταν το μήνυμα του Κλίντον. Οι φωνασκίες του υπουργού Εξωτερικών ήταν αντίστοιχες με τις φωνές που βάζει προς τον... τοίχο, εκείνος που ολοκλήρωσε τη συνειδητή του πτώση προσκρούοντας, αναπόφευκτα, στον τοίχο. Μήπως τα πράγματα θα ήταν λιγότερο επικίνδυνα αν τελικά η ελληνική ολιγαρχία έπαιρνε ή πάρει το "χρίσμα" του μικροϊμπεριαλιστή; Ισα - ίσα. Το αδιέξοδο και το επικίνδυνο του πράγματος δεν εξαρτάται από το αν έχεις ή όχι το πάνω χέρι στην περιοχή. Εξαρτάται από το γεγονός ότι συμμετέχεις σε αυτό τον μικροϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Η ολιγαρχία και η κυβέρνηση δε θα σταματήσουν να συμμετέχουν μέχρι να τους σταματήσει ο λαός.