Στην υπεραγορά των ΜΜΕ η υστερία πουλάει καλά. Αδειάζει στο πι και φι τους πάγκους. Οι μεγαλέμποροι της "ενημέρωσης" δε βολεύονται χωρίς αυτήν. Εχετε αντιληφθεί πώς μας εκσφενδονίζουν τσουβάλια υστερικές "ειδήσεις" οι πάμπολλοι υστερικοί (ή μήπως αφιονισμένοι;) εκφωνητές τους. Μας αναγκάζουν να παρακολουθούμε υστερικά "παράθυρα" και "τραπέζια". Να δεχόμαστε ενδιάμεσα τον καταιγιστικό παλιμπαιδισμό υστερικών διαφημιστών παιχνιδιών και σχολικών ειδών... Ο Τύπος ακολουθεί. Εχει, όμως, ένα καλό: Μας προφυλάσσει από την αβάσταχτη ηχορύπανση. Κατά τα άλλα, ο εφιάλτης της υστερίας κατοικοεδρεύει σε όλη την ελεγχόμενη από το σύστημα μαζική πληροφόρηση. Συγκαταλέγεται στα τελευταία σημαδεμένα χαρτιά, που βγάζει από το μανίκι του για να μας ρίξει νοκ άουτ.

Πρόσφατο παράδειγμα ανάλογης υστερίας των ΜΜΕ, το αστυνομικό μέτρο του αλκοτέστ και των κατασχέσεων. Εκθρόνισε τη νεκρή Λαίδη, η οποία σερβίρεται πλέον σαν τυποποιημένο επιδόρπιο, και την Ολυμπιάδα του 2004, που έπεσε σε χειμέρια νάρκη. Το αλκοτέστ έγινε "προσφορά" σε απογευματινή εφημερίδα. Οι κατασχέσεις τροχοφόρων με "σκνίπες" οδηγούς ή δικύκλων, που σπάνε πέτρα με τους θορύβους τους και αποτελούν δημόσιο κίνδυνο, όταν επιδίδονται σε "σούζες" και "κόντρες", έγιναν "βδομάδα διαμαρτυρίας" σε ραδιοφωνικό σταθμό. Εσκασαν μύτη οι θιασώτες του διαχωρισμού των ναρκωτικών. Μιλούν για... δημοκρατία. Οι νονοί της νύχτας ωρύονται για... ποτοαπαγόρευση: "Τρία ποτά είναι λίγα, βρε παιδιά. Κάντε μόνοι σας το αλκοτέστ. Θα δείτε πως δεν ξεπεράσατε το όριο". "Ποιο είναι το όριο; Το κεφάλι μου γυρίζει... ". "Η ζάλη δε μετρά". "Εμένα αυτή με κοντρολάρει ως τώρα. Μόλις αρχίζω και θολώνω, ξέρω ότι δεν πρέπει να πιάσω τιμόνι". "Τρίχες. Η συσκευή που σου πουλάμε θα σου λύσει το πρόβλημα"...

Αβάντα στους νυχτομαγαζάτορες και ο ραδιοσταθμός, που λέγαμε. Παρακολουθώντας κάποιες εκπομπές του, αναρωτηθήκαμε αφελώς: Τι είναι περισσότερο... νόμιμο; Να... μετρούμε εκατό πτώματα στους δρόμους κάθε μήνα ή να... κατασχεθούν πέντ' - έξι αυτοκίνητα - φονιάδες για κάποιο διάστημα; Οι κατασχέσεις τροχοφόρων, ομολογουμένως, δε μας θωρακίζουν απέναντι στον πάνοπλο Μολώχ της ασφάλτου. Πρόκειται για ένα υπερβολικό και αποσπασματικό μέτρο, που αφήνει την ουσία του προβλήματος ανέπαφη. Χρειάζονται περισσότερα, συνολικότερα και αποτελεσματικότερα μέτρα. Ως πού μπορούν να φτάνουν αυτά; Ως την ασφαλή μετακίνηση του νηφάλιου οδηγού, μα και ως το σημείο που κάποιοι συμπολίτες μας, νέοι κυρίως, δε θα καταφεύγουν στη μέθη για να ξεχάσουν τη μίζερη ζωή τους, ούτε θα ακροβατούν επικίνδυνα με το δίκυκλο για ν' αποδείξουν ότι κάτι αξίζουν.