Δύο ήταν τα χαρακτηριστικά της χτεσινής παρουσίασης του βιβλίου του Μ. Εβερτ, με το βαρύγδουπο τίτλο "Ο κόσμος που έρχεται - Ο ρόλος της Ελλάδας στο Διεθνές Περιβάλλον", με το οποίο ο πρώην πρόεδρος της ΝΔ επιχειρεί να καταγράψει τη "νέα, υπερκομματική εμφάνισή" του στο πολιτικό σκηνικό.

Πρώτον, η παρουσία στη σχετική εκδήλωση που έγινε στην Παλαιά Βουλή ορισμένων βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, οι οποίοι εντάσσονται στο "πατριωτικό" ΠΑΣΟΚ, όπως οι Παπαθεμελής, Βερυβάκης, Καψής, Κρητικός, Ζακολίκος, Μαγκάκης, καθώς και το στέλεχος της ΠΟΛ.ΑΝ. Δ. Σταμάτης. Η παρουσία τους εξηγείται, τόσο από τις σχέσεις και επαφές που έχει μαζί τους ο Μ. Εβερτ, αλλά και από τις θέσεις που εκφράζει στο βιβλίο του. Παρόντες στην εκδήλωση ήταν το σύνολο σχεδόν της ΚΟ της ΝΔ, με επικεφαλής τον Κ. Καραμανλή, ενώ αναμενόμενες ήταν οι απουσίες των Κ. Μητσοτάκη και Ντ. Μπακογιάννη.

Δεύτερον, όσο αφορά το ίδιο το περιεχόμενο του βιβλίου, το οποίο αναπαράγει τα γνωστά στερεότυπα της άρχουσας τάξης για το συγκεκριμένο θέμα, ενώ η ανάλυση των εξελίξεων σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο θυμίζει αναλύσεις δανεισμένες από τα συρτάρια "ιδρυμάτων", των επονομαζόμενων "δεξαμενών σκέψης". Σε επίπεδο "εποικοδομητικών" προτάσεων, επαναλαμβάνει όλες αυτές που είχε κάνει και ως πρόεδρος της ΝΔ. Στο "διά ταύτα", ο Μ. Εβερτ επαναφέρει την πρόταση για "χάραξη μιας ενιαίας πανεθνικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής", μέσω της λειτουργίας του άτυπου συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, τη θεσμοθέτηση θέσης μόνιμου υφυπουργού Εξωτερικών, κ.ά. Το βιβλίο παρουσίασαν με κολακευτικά λόγια ο πρεσβευτής της Κύπρου στην Αθήνα Χρ. Χριστοφόρου και οι καθηγητές Θ. Κουλουμπής και Π. Καζάκος. Μάλιστα, ο Θ. Κουλουμπής δε δίστασε να προτείνει να διδάσκεται το βιβλίο ως πανεπιστημιακό σύγγραμμα!

Το βιβλίο αναφέρεται στους πέντε άξονες της εξωτερικής πολιτικής και στην πολιτική που πρέπει να ακολουθεί. Ετσι, στην ευρωπαϊκή πολιτική εκτιμά ότι η χώρα μας πρέπει να ταχθεί υπέρ της ομοσπονδιακής ενοποίησης, επαναλαμβάνοντας τον αστήρικτο ισχυρισμό ότι "τα εξωτερικά σύνορα της χωρών - μελών είναι και σύνορα της ΕΕ", ενώ στέκεται κριτικά απέναντι στις "άτολμες" αποφάσεις του Αμστερνταμ. Επιχειρεί να καταστήσει περισσότερο ελκυστικό το οικοδόμημα των πολυεθνικών, ζητώντας να υπάρξει "κοινωνική διάσταση", ενώ τάσσεται υπέρ της σύστασης ενός "τέταρτου πυλώνα" για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό. Για τη βαλκανική πολιτική, αναμασά τους γνωστούς μεγαλοϊδεατισμούς περί πρωταγωνιστικού ρόλου και δίνοντας ένα παράδειγμα υποδεικνύει ότι "η Ελλάδα πρέπει να συμμετάσχει ακόμα πιο ενεργά στη διαμόρφωση του σύγχρονου αλβανικού κράτους" (!). Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στις οποίες αφιερώνει ένα μεγάλο μέρος, τάσσεται υπέρ της καλής γειτονίας και συνεργασίας, αλλά "δε θα αποδεχθούμε ούτε παζαρέματα, ούτε οποιαδήποτε άλλη μεθόδευση, που θα αποβλέπει στην ανατροπή του status quo στο Αιγαίο και την εγκαθίδρυση καθεστώτος συγκυριαρχίας". Παράλληλα, προτείνει την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης, από τα 6 ν.μ., στα 12 ν.μ., πριν από οποιαδήποτε προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης. Μεταξύ των προτάσεων για το Κυπριακό, περιλαμβάνεται και αυτή για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ.