Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Πριν ένα χρόνο, λίγες μέρες μετά την απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη να ζητήσει την προσφυγή σε πρόωρες εκλογές όλα τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, πρόβαλλαν το επιχείρημα πως από τον Οκτώβρη του 1993 η ελληνική οικονομία άρχισε να πηγαίνει χρόνο με το χρόνο από το καλό στο... καλύτερο. Ετσι, έναν ακριβώς μήνα πριν τη διεξαγωγή των εκλογών της 22ας Σεπτέμβρη, ακούσαμε τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας, να υποστηρίζει δημόσια πως "το δυνατό χαρτί του ΠΑΣΟΚ είναι η οικονομία, διότι κανένα κόμμα δεν οδηγήθηκε σε εκλογές με τέτοιους θετικούς δείκτες"! Ο ίδιος ισχυρισμός επαναλαμβάνεται στερεότυπα από επίσημα κυβερνητικά χείλη και στο δωδεκάμηνο που πέρασε, μετά τις περσινές εκλογές και το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης του "νέου ΠΑΣΟΚ". Και θα ρισκάρουμε την πρόβλεψη ότι και μεθαύριο, με την ομιλία του από το βήμα της 62ης Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, θα επιχειρήσει να μας πείσει πως, με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, η οικονομία βελτιώνεται και πως μόνο αν συνεχιστεί απαρέγκλιτα και χωρίς ημερομηνία λήξης η ίδια πολιτική, θα έχουμε μια ισχυρή Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η αλήθεια, όμως, για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που προβάλλει η κυβέρνηση και δεν κρύβεται ούτε με τα επιλεκτικά στοιχεία που εμφανίζει το οικονομικό επιτελείο της ούτε με τα εύσημα που της αποδίδουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες (ΣΕΒ, εξαγωγείς κλπ.) και οι διεθνείς οργανισμοί - υπηρέτες των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, ΕΕ). Πλευρές, για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αποτελούν μερικά από τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδας (ΕΣΥΕ) και της Τράπεζας της Ελλάδας, που ανακοινώθηκαν προχτές και είδαν χτες το φως της δημοσιότητας. Τα στοιχεία αυτά, που αναφέρονται στην εξέλιξη τριών βασικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας (ελλείμματα ισοζυγίου - βιομηχανική παραγωγή - ανεργία) και τα οποία η κυβέρνηση απέφυγε να σχολιάσει σαν ο διάβολος το λιβάνι, επιβεβαιώνουν πως για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο. Και ιδού γιατί:

* * *

Πρώτον, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας τα ελλείμματα του ισοζυγίου διαμορφώθηκαν σε νέα ύψη ρεκόρ. Η αύξηση των εισαγωγών και η μείωση των εξαγωγών ελληνικών προϊόντων στο α πεντάμηνο του 1997, σε σχέση με το 1996, διόγκωσε παραπέρα το εμπορικό έλλειμμα κατά μισό περίπου δισ. δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι χρόνο με το χρόνο η Ελλάδα ξοδεύει όλο και μεγαλύτερα ποσά συναλλάγματος για εισαγωγές ξένων (κυρίως κοιναγορίτικων) προϊόντων που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά, ενώ εισπράττει όλο και λιγότερο συνάλλαγμα, καθώς περιορίζονται οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων στο εξωτερικό και κυρίως στη... "μεγάλη αγορά" της Ευρωπαϊκής Ενωσης των 350 εκατομμυρίων κατοίκων. Ομως, επιδείνωση σημείωσε και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, που στο πεντάμηνο αυξήθηκε πάνω από 10% και έφτασε τα 3 δισ. δολάρια. Οι εξελίξεις αυτές στο ισοζύγιο δείχνουν την ένταση της οικονομικοπολιτικής εξάρτησης του κεφαλαίου στην Ελλάδα από τα ξένα κέντρα. Αρα αντί για μια "πιο ισχυρή Ελλάδα" που επαγγέλλεται στα λόγια το ΠΑΣΟΚ, με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική έχουμε μια Ελλάδα όλο και πιο αδύνατη και περισσότερο δεμένη με τα ξένα κέντρα. Γιατί τα αυξανόμενα ελλείμματα του ισοζυγίου καλύπτονται με νέο εξωτερικό δανεισμό και η παράδοση θέλει εκείνους που χορηγούν δάνεια να βάζουν, εκτός από οικονομικούς (τοκογλυφικούς), και πολιτικούς όρους.

Δεύτερον, η ελληνική βιομηχανία εξακολουθεί να παράγει σήμερα λιγότερα προϊόντα από το 1980 (!) γεγονός που δείχνει τη συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής και τη δυσμενή αλλαγή θέσης της Ελλάδας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Ενώ οι κυβερνώντες δίνουν όρκους πίστης ότι πασχίζουν για την ανάπτυξη και ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, στην ουσία έχουμε ανάκαμψη μη παραγωγικών τομέων, του παρασιτισμού και της κερδοσκοπίας. Ετσι, κάθε χρόνο βιώνουμε τα λουκέτα σε μικρές, μεσαίες, αλλά και μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο, ενώ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 μιλούσαμε για προβληματικές επιχειρήσεις, σήμερα να μιλάμε για προβληματικές περιοχές και οι κυβερνώντες καλούν τους άνεργους να δεχτούν τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης που θεσμοθετούν μισθούς και μεροκάματα πείνας, κάτω και από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση!

Τρίτον, η παθητική προσαρμογή της βιομηχανικής πολιτικής στις επιταγές του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, το οποίο ήθελε και θέλει την ελληνική οικονομία και βιομηχανία συμπληρωματική της Κοινότητας, είχε ως συνέπεια όχι μόνο την επιδείνωση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου - αλλά και την εκρηκτική άνοδο της ανεργίας. Τα στοιχεία της δειγματοληπτικής έρευνας της ΕΣΥΕ, που δημοσιεύτηκαν προχτές και δίνουν ότι οι επίσημα άνεργοι στην Ελλάδα το 1996 έφτασαν τους 450.000 (με πρώτους στους καταλόγους των ανέργων τους νέους και τις γυναίκες), είναι αποκαλυπτικά για το πραγματικό περιεχόμενο της "σύγκλισης" και του Μάαστριχτ. Από την έρευνα αυτή, που μας πληροφορεί πως το ποσοστό ανεργίας το 1996 έφτασε το 10,3% (φέτος έχουμε νέα άνοδο) προκύπτει με σαφήνεια πως με την εφαρμογή της γαλαζοπράσινης λιτότητας και των προγραμμάτων "σύγκλισης" που εφάρμοσαν τόσο οι κυβερνήσεις της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, το μόνο που καταφέραμε είναι να... συγκλίνουμε με τις άλλες χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα υψηλά ποσοστά ανεργίας.

* * *

Τα παραπάνω, και πολλά άλλα, πείθουν ακόμη και τον πιο δύσπιστο πως η ελληνική οικονομία, όχι μόνο δε βελτιώνεται, αλλά χρόνο με το χρόνο πάει από το κακό στο χειρότερο για τη μεγάλη τουλάχιστον πλειοψηφία του ελληνικού λαού, το βιοτικό επίπεδο του οποίου κατεβαίνει σε όλο και πιο χαμηλά επίπεδα. Οσοι, λοιπόν, υποστηρίζουν πως η ελληνική οικονομία βελτιώνεται, παίρνουν σαν βασικό κριτήριο όχι τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, αλλά μόνο το βαθμό κερδοφορίας των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των συνεταίρων τους στην Ελλάδα. Και είναι αλήθεια, πως για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους ρεντιέρηδες και τους κάθε είδους συνεταίρους και συνεργάτες τους - που κάθε χρόνο μοιράζοντα όλο και μεγαλύτερα κέρδη και υπερκέρδη από τον ιδρώτα των εργαζομένων - η οικονομία πάει κάθε χρόνο όλο και πιο καλά.

Και επειδή από το καζάνι της ελληνικής οικονομίας, άλλοι τρώνε με κουτάλες και άλλοι με τρύπια κουτάλια, οι εργαζόμενοι - που βρίσκονται στην περίπτωση εκείνων που έχουν τρύπια κουτάλια - έχουν κάθε λόγο να αντιπαλέψουν τη συγκεκριμένη πολιτική και κάθε πολιτική που στηρίζει και υποστηρίζει τα μεγάλα συμφέροντα.

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

ΣΠΟΤ:

Οσοι υποστηρίζουν πως η ελληνική οικονομία βελτιώνεται, παίρνουν σαν βασικό κριτήριο όχι τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, αλλά μόνο το βαθμό κερδοφορίας των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των συνεταίρων τους στην Ελλάδα