Μια μοναδική, ανόθευτη, λαϊκή φωνή σίγησε. Η Σωτηρία Μπέλλου δεν υπάρχει πια. "Εφυγε", ουσιαστικά μόνη, χτες το πρωί στο νοσοκομείο "Μεταξά" του Πειραιά (είχε εισαχθεί πριν λίγες ημέρες), χτυπημένη από τον καρκίνο του φάρυγγα, που είχε προσβάλει πριν τρία χρόνια το πολυτιμότερο όργανό της, τις φωνητικές χορδές. Η φωνή - σύμβολο του λαϊκού μας τραγουδιού, αυτή που μας διηγήθηκε πολλές "κουβέντες" και μας "ταξίδεψε" "μ' αεροπλάνα και βαπόρια" "στην πλατεία Βάθης" και πολύ πιο μακριά απ' αυτήν, έσβησε μετά από 50 χρόνια προσφοράς, αφήνοντάς μας, παντοτινή συντροφιά, τα εκατοντάδες τραγούδια, που σφράγισε με την αμίμητη ερμηνεία της. Η κηδεία της θα γίνει αύριο, στις 2.30μμ,(μέρα των γενεθλίων της, θα έκλεινε τα 76 της χρόνια), δημοσία δαπάνη (ο δήμος παραχωρεί τάφο και το ΥΠΠΟ κονδύλι από το ΛΟΤΤΟ για τα έξοδα της κηδείας) από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών,ενώ από τις 10πμ η σορός της θα εκτεθεί στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης. Τελευταία της επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στον Β. Τσιτσάνη.

Κορυφαία φυσιογνωμία στο ρεμπέτικο και το γνήσιο λαϊκό τραγούδι, η Σ. Μπέλλου αποτέλεσε για πολλές γενιές σύμβολο. Χάρη στις δυνατές και σε βάθος ερμηνείες της, που δεν περιορίστηκαν μόνο στο να ψυχαγωγήσουν, αλλά κατάφεραν να συνεπάρουν, αγγίζοντας πολύ συχνά ευρύτερες κοινωνικές καταστάσεις. Η αμίμητη, μοναδική στο είδος φωνή της, έδωσε φτερά σε δεκάδες τραγούδια, κάνοντάς τα αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ψυχής. Η Μπέλλου δεν τραγουδούσε απλώς τραγούδια. Τους έβαζε την ανεξίτηλη σφραγίδα της, προσδίδοντάς τους απαράμιλλη γοητεία. Αυτή του αληθινού, αυθεντικού και αφτιασίδωτου. Αυτή, που τόσο λείπει από τις σημερινές ερμηνείες.

Και είναι αναμφισβήτητο ότι είχε μια εξαιρετική αλληλεπίδραση με το κοινό, με τους λαϊκούς ανθρώπους, στους οποίους απευθυνόταν. Μέσα από τις ερμηνείες της ήταν σαν ν' αντάλλασσε κάποιες από τις σκέψεις της με το λαϊκό άνθρωπο, αυτόν που έπαιρνε το μήνυμα και την έβαζε στην καρδιά του. Συγχωρώντας τις όποιες αδυναμίες της. Προσφέροντάς της, όπως το άξιζε άλλωστε, αγάπη, θαυμασμό. Μπορεί η Σωτηρία Μπέλλου μαζί με τη δόξα και την επιτυχία να γνώρισε και αρκετές πίκρες, όμως η αγάπη του απλού κόσμου δεν έπαψε στιγμή να τη συντροφεύει.

Ακόμα και στις πολλές, δύσκολες μέρες, που πέρασε νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο "Σωτηρία". Ακόμα και στις άλλες, τις βασανιστικές, που ακολούθησαν και σημαδεύτηκαν από τον δύσκολο, προσωπικό αγώνα της με την αρρώστια. Ισως αυτό να βρίσκει την εξήγησή του στην αντίληψη που είχε η ίδια για την τέχνη της. "Ο,τι έχω πει, έλεγε σε παλιότερη συνέντευξή της στο "Ριζοσπάστη" (6/12/87), είναι βγαλμένο απ' τη ζωή. Κράτησα μια ποιότητα, γιατί για να πω ένα τραγούδι κάθομαι και το μελετώ. Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, να δω την έννοια του, πού καταλήγει... Υστερα, όλα τα τραγούδια που 'χω πει τα 'χω αγαπήσει.Ορισμένα τα 'χω αγαπήσει πιο πολύ, όπως κι ο κόσμος. Είναι δεμένα μαζί μου. Εχω ένα που το 'χει γράψει ο Τσιτσάνης: "Ποια καρδιά δε θα ραϊσει". Αυτό το τραγούδι κάτι μου λέει. 'Η το "Η κοινωνία μ' έχει αδικήσει", το "Σταμάτησε μανούλα μου". Ολα τα τραγούδια τα ένιωθα όταν τα έλεγα, είναι βγαλμένα από μέσα μου".

Αν και υπήρξε κατ' εξοχήν τραγουδίστρια του ρεμπέτικου η Σ. Μπέλλου το ίδιο επιτυχημένα ερμήνευσε και κομμάτια του έντεχνου τραγουδιού. Εχοντας στο ενεργητικό της τραγούδια των Παπαϊωάννου, Χιώτη, Μητσάκη, Καπλάνη, Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Καλδάρα, Χατζηχρήστου, Περιστέρη κ.ά. δε δίστασε να καταθέσει τη λιτή, δωρική φωνή της σε δημιουργίες των Ξαρχάκου, Σαββόπουλου, Μούτση, Ανδριόπουλου, Λάγιου, Κουνάδη κ.ά.

Ασυμβίβαστη, με αγωνιστική διάθεση η Σωτηρία Μπέλλου, δέθηκε με το λαό, και με τα τραγούδια της και με κοινούς αγώνες. Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις στο "Ριζοσπάστη" (27/2/94) θυμόταν: "Και "Ριζοσπάστη" διακινούσα... Ημουν, είμαι και θα είμαι αριστερή. Το λέω και το φωνάζω... Πέρασα πολλά. Και ξύλο και φυλακές".