Καλή Λαμπρή, λοιπόν. Κι όσο πιο κοντά στο χωριό, τόσο καλύτερη. Να φύγουμε λίγο, όσοι μπορούν, μακριά απ' τη ζούγκλα που λέγεται πόλη, μακριά απ' το τρέξιμο που μοιάζει ζωή. Να βρούμε ξανά παλιούς γειτόνους, φίλους ξεχασμένους, γνώριμους τόπους. Ν' απολαύσουμε και την εκκλησιαστική Ανάσταση, που έχει την ομορφιά της κι ας δίνουν οι παπάδες ό,τι νόημα θέλουν. Θέλουν λίγο "έξω καρδιά" αυτές οι μέρες. Κι ίσως, όσο η πίεση από το βαρύ αγώι που λέγεται ζωή μεγαλώνει, να 'χουμε πιότερη ανάγκη αυτήν την αναστάσιμη "έξω καρδιά".

Ετσι κι αλλιώς από βδομάδα θα 'μαστε πίσω, στη δουλιά - όσοι έχουν - στις πόλεις - τέρατα, στο μεροδούλι - μεροφάι. Η ...άλλη Ανάσταση, το ξέρουμε, δεν έρχεται με το ημερολόγιο. Θέλει δουλιά πολλή, για να γυρίσει ο ήλιος, για... για.. Καλό Πάσχα, προς το παρόν.