Η αληθινή τέχνη είναι ευλογία.Ευλογία του ανθρώπου για τον άνθρωπο.Ευλογία ανταποδοτική: του εμπνευσμένου δημιουργού - εκείνου που έχει τα μάτια της ψυχής του ανοιχτά στα συλλογικά αισθήματα, πάθη και όνειρα και γίνεται "προσκυνητής" τους - και του λαού, που "προσκυνά" το καλλιτεχνικό δημιούργημα, με την άνευ όρων μέθεξή του... Μια τέτοια μέθεξη,ζήσαμε την Τετάρτη το βράδυ, με τη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη και των συνεργατών του - καλλιτεχνών, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Δεν είναι λέξη τυπική, αυτή που ακολουθεί. Δεν είναι δημοσιογραφική. Είναι λέξη μιας πολύτιμης - στην αλλοτριωτική, ατομικιστική, αποχαυνωτική "ερημία" των ημερών μας - μαζικής, ομόψυχης ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Επικοινωνίας με την τέχνη που αφιερώθηκε σε ιδέες κι οράματα, αγώνες και πένθη, πάθη και πόθους, λύπες και χαρές, έρωτες χαμένους κι έρωτες κερδισμένους, μνήμες του χτες - τροφοδότρες του αύριο του λαού.

* * *

Τ ην Τετάρτη το βράδυ, μετά από μια κοπιαστική μέρα στα αδιέξοδα μιας πολιτικής και ενός "πολιτισμού" που αφαιμάσσουν το λαό μας, όσοι μετείχαμε σ' αυτή τη μεγάλη συνέρευση για τη σωτηρία του αρχείου του ΚΚΕ, λάβαμε τη "θεία κοινωνία" της αληθινής μουσικής τέχνης και της έννοιας λαός. Της μουσικής, που ό,τι κι αν κάνουν οι κρατούντες δε θα την κάνουν παρελθόν κι ας έρχεται από το χτες, γιατί τα ζωντανά, μαχόμενα, γενετικά "κύτταρα" αυτής της μουσικής, της όρισαν ένα διαρκές παρόν. Λάβαμε τη "θεία κοινωνία" και του λαού, που έρχεται με αγώνες απ' το χτες βαδίζοντας στο αύριο. Το διατράνωσαν, με τον ήλιο στα πρόσωπά τους, τον αυθόρμητο χορό τους, την έκθαμβη "ανακάλυψή" τους τα - "βομβαρδισμένα" από μουσικές αγυρτείες - νέα παιδιά. Κι ήταν πολλά. Και τα συνεπείρε η "κοινωνία" και το διπλό νόημα της συναυλίας.

* * *

Π ώς να πει κανείς, την ευφορία ψυχής που πρόσφερε η "Ρωμιοσύνη" της μουσικής του Θεοδωράκη; Τους καημούς που ξύπνησε, τους αγώνες που ύμνησε, τις μνήμες που μελώδησε, τις προσδοκίες που ενθάρρυνε, το αύριο που "ευλόγησε" με την ελπίδα "αυτός που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά". Πώς να ζωγραφίσει τα φτερά - τα χέρια του, που έκαναν τη "Ρωμιοσύνη" να πετάξει στο σήμερα και στο αύριο... Ας είναι ευλογημένο το τραγούδι του, που έρχεται από τους πατεράδες μας και πάει στα παιδιά μας, σαν "αλφαβητάρι" της ζωής τους.

Αριστούλα Ελληνούδη