Αυτά όσον αφορά τον ορισμό μιας γεωλογικής κατολίσθησης. Ο ορισμός, με άλλα λόγια, ενός φαινομένου που ούτε μπορεί κανείς να το προβλέψει, αλλά ούτε και να το αποφύγει. Από ό,τι όμως καταλάβαμε, μέσες άκρες, από τα λεγόμενα των αρμοδίων που πηγαινοέρχονται τον τελευταίο καιρό Αθήνα - Μαλακάσα, το φαινόμενο της κατολίσθησης θα μπορούσε και να το προκαλέσει κανείς. Θα μπορούσε, δηλαδή, στις υπάρχουσες φυσικές συνθήκες, που ευνοούν βραχοαποσπάσεις και βραχοκατρακυλήματα, να προσθέσει τις εργολαβογενείς τσαπατσουλιές και να επισπεύσει με τον τρόπο αυτό την εκδήλωση του φαινομένου. Και μια τέτοια προσθήκη, μια τέτοια επίσπευση του φαινομένου της κατολίσθησης (μπορεί να μη μας το έχουν αποκαλύψει επίσημα, ωστόσο το υπαινίχθηκαν με σαφήνεια οι αρμόδιοι) είναι δυνατό να προκύψει από την εκτέλεση μεγάλων οδοποιητικών έργων, χωρίς την προηγούμενη εκπόνηση συναφών με τα βραχοκατρακυλήματα μελετών. Μια κατολίσθηση, δηλαδή, μπορεί να προκύψει από τις αυθαιρεσίες του ανθρώπινου έργου, από τις κουτουράδες του κερδοσκοπισμού και τους αστάθμητους παράγοντες ενός θνήσκοντος πολιτισμού.

Στο σημερινό μου σημείωμα, όμως, δε θα απασχοληθώ με τα μη προβλέψιμα και εν πολλοίς μη αποφεύξιμα γεωλογικά φαινόμενα. Μαθαίνουμε να ζούμε μ' αυτά και έχουμε κουραστεί να κατηγορούμε τους εργολάβους και τους μεγαλόσχημους οδοποιητές. Εχουμε κουραστεί να καταγγέλλουμε πως οι δρόμοι τους δεν οδηγούν πουθενά παρά μονάχα στις γνωστές πολυδραχμοδίαιτες τραπεζικές θυρίδες, όπου οι μεταποιητές του ελληνικού τοπίου, οι μεταπράτες της γεωγραφικής μας ισορροπίας, οι διαστρεβλωτές του παραδοσιακού ελληνικού οίκου έχουν στραμμένο το τεχνοκρατικό και αδηφάγο μυαλό τους. Δε θ' ασχοληθώ, λοιπόν, με τη γεωλογία και τις αποσπάσεις των "κορημάτων". Εκείνο που με πονάει είναι η γενική κατολίσθηση της κοινωνίας, που μας εκτρέφει με κανόνες και πρόγραμμα ζωολογικού κήπου. Με πονούν και με τρομάζουν οι τριγμοί που προαναγγέλλουν την επερχόμενη καταφορά "...προς τα πεδιάδας"! Με πονούν και με τρομάζουν οι διαψεύσεις των "αρμοδίων" ότι κανείς δεν πρέπει να φοβάται από την επερχόμενη και την κορυφαία των κατολισθήσεων, αυτή που τελικά θα ανατρέψει τους δρόμους της καθημερινής μας ζωής, θα ανατρέψει τις απλές επικοινωνίες του καθημερινού μας λόγου, τις σχέσεις των ερωτικών μας σημείων, τη λειτουργία των λέξεων που διαμορφώνουν το λόγο της φιλίας και της ανάγνωσης, της πολιτικής και της ιδεολογίας. Με φοβίζουν οι τριγμοί των κατολισθήσεων που υποκαθιστούν τους ανέμελους αλαλαγμούς των εφήβων και τις ζητωκραυγές των νικητών.

Και δε χρειάζεται, βέβαια, να γεωλογήσετε, για να αντιληφθείτε τις συντελεσθείσες και τις επερχόμενες, όπου να 'ναι, κατολισθήσεις. Γιατί αυτές τις κατολισθήσεις που εννοώ, αυτές που με πονούν και με τρομάζουν, τις διαισθάνεσαι και τις προβλέπεις, τις παρακολουθείς στη θανάσιμη πορεία τους"...εκ των ορέων προς τας πεδιάδας..." και ξέρεις πως μπορείς και να τις αποφύγεις, γιατί δεν οφείλονται σε αστάθμητες και μη ορατές υπόγειες συνθήκες. Αυτές τις κατολισθήσεις που εννοώ τις προκαλούμε εμείς. Εμείςδιευρύνουμε τις διαστάσεις και το ρυθμό τους, διευρύνουμε τα μέτωπά τους και προεξοφλούμε τον αριθμό των θυμάτων τους. Εμείς, που αδιαφορούμε για τον καθημερινό εγκλεισμό μας μέσα σε σχέσεις θανατηφόρες, όπου ο πολιτικός λόγος έχει μετατραπεί σε λόγο σκανδάλων και παρασκηνιακών αναδιφήσεων. Εχει μετατραπεί σε ηδονική ταλάντωση οπτικοακουστικών προκλήσεων και μηχανισμό περιγραφής προσωπικών επιδόσεων. Εμείς, που δεν εννοούμε να σκύψουμε προσεχτικά πάνω στα κατάστιχα, όπου καταχωρούνται και περιγράφονται οι κατολισθήσεις της νεοελληνικής κοινωνίας, για να τις μάθουμε και να τις αναγνωρίζουμε, όταν συμβαίνουν, και να μην πανικοβαλλόμαστε, όταν μας τις αναγγέλλουν τα περιχαρή πρόσωπα των θυματοχαρών ΜΜΕ της ελεύθερης αγοράς. Και όχι μόνο θα τις αναγνωρίζαμε και δε θα πανικοβαλλόμασταν, αλλά θα προσπαθούσαμε να τις προβλέψουμε, να τις αποφύγουμε, να τις ματαιώσουμε. Μήπως δεν κατολισθαίνει το εκπαιδευτικό μας σύστημα; Τα πολιτισμικά μας γνωρίσματα, πλακωμένα κάτω από τις εισβολές της βιομηχανοποιημένης κουλτούρας, δεν κατολισθαίνουν κι αυτά; Δεν κατολισθαίνει η ουσία της πίστης και της ομορφιάς, η ειλικρίνεια των λέξεων και η αθωότητα των παρθένων; Επρεπε, δηλαδή, να ανατραπεί ο ρους των αυτοκινήτων της Μαλακάσας, για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορούμε ατιμώρητα να διεισδύουμε χωρίς να προμελετούμε; Μήπως με τον ίδιο τρόπο δε "διεισδύει" ο νεοέλληνας στο βάλτο της ενημέρωσης, στο μάγμα της πολιτικής του δικομματισμού και την απάτη του δυτικοευρωπαϊκού παραδείσου; Χωρίς να μελετήσει προσεχτικά τις "γεωτεχνικές" προειδοποιήσεις, χωρίς να υπολογίσει τα γεωλογικά ενδεχόμενα, τις μετακινήσεις των "κορημάτων" και την αναπόφευκτη καταστροφική πορεία "προς τας πεδιάδας"!

Κατολισθαίνουμε, λοιπόν, καθημερινά! Μας... κατολισθαίνουν οι αργυραμοιβοί της εξουσίας, οι θαμώνες των δικαστικών μεγάρων, των χρηματιστηρίων, των φυλακών και των μεγάρων της μουσικής. Μας κατολισθαίνει η ύποπτη και καταχθόνια επίθεση ενάντια στην πολιτική και τα κόμματα. Μια επίθεση που ουσιαστικά επιζητεί την ανατροπή της πίστης στη συμμετοχή και στη σωστή συναντίληψη. Μια επίθεση που εγκαθιστά με ύπουλο τρόπο μέσα στην κοινωνική μας συνείδηση μια περίεργη διάθεση για την αναζήτηση "λύσεων", άλλων "λύσεων" που βρίσκονται έξω από μας, μακριά από το δικό μας μυαλό και τα δικά μας χέρια. Μια επίθεση που προγραμματίζει και συστηματοποιεί την απομάκρυνση της νεολαίας από την πολιτική σκέψη, από τη μοναδική σκέψη που μπορεί να οδηγήσει στον εντοπισμό και την ερμηνεία των αιτίων. Ολων των αιτίων. Αυτών που προκαλούν τις προσωπικές μας δυστυχίες, τις δυστυχίες της αποσύνδεσης του ατόμου από την κοινωνία, του Εγώ από το πολύτιμο Αλλο!

Κατολισθαίνουμε, σύντροφοι, όσο απομακρυνόμαστε από τα "μέτωπα" της ζωής, όσο αρνούμαστε να ξαναδούμε από κοντά τη νέα επαναστατική λογική, όπως αυτή διαμορφώνεται κάτω από τις νέες τακτικές επιλογές. Κάτω όμως από τις ίδιες ανάγκες, κάτω από τους ίδιους θεωρητικούς προσδιορισμούς, όπως έχουν αυτοί διατυπωθεί μέσα στα πλαίσια της δικής μας κοσμοθεωρίας, του ίδιου επαναστατικού οράματος. Ενός οράματος που τρέφεται από την ελπίδα για έναν άλλο κόσμο, μια άλλη κοινωνία. Και ένα τέτοιο όραμα είναι η μόνη ανθρώπινη συνθήκη, που δεν προκαλεί κατολισθήσεις, προκαλεί όμως ανατροπές. Ανατροπές του παλιού και του σάπιου. Ανατροπές μιας ξοφλημένης πολιτικής γεωλογίας, που μας έμαθε πως μπορούμε να εφησυχάζουμε, όσο τα αυτοκίνητα και τα τρένα πηγαινοέρχονται ανενόχλητα πάνω από τα ύπουλα πρανή της Μαλακάσας!