Μεγάλη η ευθύνη να γράψεις για αυτά τα "γενέθλια", για το έργο, τη δράση της και πιότερο για την προσφορά αίματος στα χρόνια της κατοχής και στα κατοπινά πέτρινα χρόνια.

Η προσφορά της γενιάς αυτής αποτελεί μια από τις λαπμρότερες σελίδες της Νεοελληνικής Ιστορίας.

Οι ασπρομάλληδες σήμερα ΕΠΟΝίτες, αυτοί που παρέλαβαν τη σκυτάλη απ' την ΟΚΝΕ για να την παραδώσουν στους Λαμπράκηδες, στη γενιά του 114 και του Πολυτεχνείου, για να την πάρει και να την κρατάει γερά στα χέρια της σήμερα η ΚΝΕ, επιστρατεύουν τις αδυνατισμένες μνήμες και κάνοντας τον απολογισμό τους, καταλήγουν: Ηταν σωστή η επιλογή του δρόμου που διαλέξαμε! Δε μετανιώνουμε.

Πολύ δύσκολος, όμως, ο δρόμος, αλλά και όμορφος. Οι διωγμοί, οι φυλακές, οι εξορίες, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, που γνώρισαν και οι ΕΠΟΝίτες απ' το μεταδεκεμβριανό κράτος της ολιγαρχίας και του δοσιλογισμού, δεν τους αφαίρεσαν την πίστη για τα ιδανικά τους. Η ΕΠΟΝ με τη διαπαιδαγώγηση στους νέους φτιάχνει το "νέο άνθρωπο", που τον θέλει ενεργό και δημιουργικό πολίτη της κοινωνίας. Κι αυτό το καλλιεργεί χωρίς διακρίσεις σε αγόρια και κορίτσια, με βάση την αλληλοεκτίμηση και το σεβασμό.

Οι ΕΠΟΝίτες ωρίμασαν πριν την ώρα τους. Περίτρανη απόδειξη του υψηλού βαθμού αγωνιστικότητας και υπευθυνότητας είναι η κατάταξη χιλιάδων αγοριών και κοριτσιών στον ΕΛΑΣ κι αργότερα στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Και στη συνέχεια, σ' άλλες συνθήκες, η επιστημονική εξέλιξη χιλιάδων νέων, που κατατρεγμένοι φιλοξενήθηκαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Η ΕΠΟΝ σημάδεψε τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων μελών της. Να γιατί αισθάνονται τιμή και υπερηφάνεια όσοι πέρασαν απ' τις γραμμές της, ανεξάρτητα ποιες μπορεί να 'ναι οι σημερινές τους πολιτικές τοποθετήσεις.

Σήμερα, με την ευκαιρία των "γενεθλίων" της, οι ασπρομάλληδες ΕΠΟΝίτες ενώνουν τη φωνή τους με το πιο προοδευτικό κομμάτι της ελληνικής νεολαίας, την ΚΝΕ, και βροντοφωνάζουν:

Ποτέ πια πόλεμος! Ποτέ πια Φασισμός!

Εκφράζουν τη θέλησή τους να δώσουν όση ικμάδα ακόμη τους απομένει στην πρωτοπόρα πολιτική δύναμη, το ΚΚΕ, που αντιπαλεύει την ανεργία, την υποκουλτούρα, τη λιτότητα, την πολιτική του Μάαστριχτ και της "νέας τάξης πραγμάτων".