Η λογική της συναίνεσης, αυτής της υπέρτατης, πολυδιαφημισμένης "αξίας" του αστικού πολιτικού κόσμου της χώρας, εμφανίζεται ως το εισιτήριο για να "κερδίσει" ο τόπος τη μάχη του 21ου αιώνα! Στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί παρά το κουπόνι ευκαιρίας, το "επίτευγμα" που έχει ανάγκη να παρουσιάσει το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης για να μπορεί να ζητήσει "δουλιά"... νομάρχη, στην Ελλάδα της "Νέας Τάξης" και των πολυεθνικών. Ομως η εμπέδωση της "κοινωνικής συνεργασίας", η οικουμενικού τύπου ομοιομορφία του "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω", η "σύνεση" της συναίνεσης, δεν μπορεί, ούτε να πλασαριστεί, ούτε να προωθηθεί με τους πολιτικούς όρους του παρελθόντος. Ο δικομματισμός της "αντιπαράθεσης" πρέπει να παραχωρήσει τη θέση του στο δικομματισμό της συναίνεσης. Αν δεν ήταν τόσο φανερό ότι το νέο περιτύλιγμα του πολιτικού εποικοδομήματος της άρχουσας τάξης αποτελεί μετατροπή της ανάγκης σε φιλοτιμία, τίποτα δεν αποκλείει να διαφημιζόταν ακόμα και ως "νέα θυσία" του αστικού πολιτικού κόσμου, για το καλό - όπως πάντα - του ελληνικού λαού...

Αλλωστε, και το στήσιμο του πρότερου δικομματισμού, του δικομματισμού της"αντιπαράθεσης",τέκνο της ανάγκης υπήρξε. Οι "διαχωριστικές γραμμές", η"σύγκρουση μεταξύ ήλιου και σκότους", ο κάλπικος αντιδεξιισμός του "Δεξιά και Αντιδεξιά", οι κοκορομαχίες του τύπου "είσαι Εφιάλτης, είσαι Ψεύτης", επιβλήθηκαν, εν πολλοίς, από τα ίδια τα πράγματα. Και αυτό γιατί έπρεπε να υπάρχει ο αποτελεσματικότερος, για τις συνθήκες εκείνες, μηχανισμός ελέγχου των κοινωνικών τριβών και εφαρμογής της φιλομονοπωλιακής πολιτικής. Επρεπε να πάρουν υπόψη τους, το υπολογίσιμο επίπεδο του λαϊκού κινήματος και τους στόχους αποπροσανατολισμού και εγκλωβισμού του. Γι' αυτό το λόγο, οι δυο εταίροι είχαν το "ελεύθερο" - αλλά και μεγαλύτερες από σήμερα αντικειμενικές δυνατότητες - να προχωρούν σε επιμέρους διαφοροποιήσεις και αντιθέσεις, να μεγεθύνουν τις διαχειριστικού χαρακτήρα κόντρες τους, να εναλλάσσουν το "καρότο με το μαστίγιο", ώστε το ερώτημα "προς όφελος ποιου κυβερνιέται ο τόπος" να μην βρίσκει εύκολα τη σωστή απάντηση.

Ο δικομματισμός της συναίνεσης καλείται, λοιπόν, να κληρονομήσει το ρόλο του υπηρέτη της άρχουσας τάξης. Η εμφάνισή του στο προσκήνιο διευκολύνεται από το χαμηλό επίπεδο του μαζικού λαϊκού κινήματος, αλλά και το δυσμενή συσχετισμό των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο διεθνές μέτωπο. Ταυτόχρονα όμως, ο δικομματισμός της συναίνεσης είναι και αναγκαίος στους γενικότερους στόχους της άρχουσας τάξης. Είναι το απαραίτητο όχημα, για να "περπατήσει" η γενικότερη επιχείρηση της πλήρους ενσωμάτωσης και της απόλυτης υποταγής της εργατικής τάξης στη λογική του "κοινωνικού εταιρισμού". Είναι το πολιτικό εργαλείο, που θα χρησιμοποιήσει η αστική τάξη για να "ξεμπερδέψει οριστικά" - όπως πιστεύει - όχι μόνο με την ύπαρξη του λαϊκού κινήματος, αλλά και με το... φάντασμά του.

Στη φιλοτέχνηση της τακτικής τους, οι αστικοί πολιτικοί σχηματισμοί δεν παραλείπουν να κάνουν λόγο για τη διαρκή κατηφόρα, στην οποία πορεύεται ο τόπος. Πορεία, που υποτίθεται ότι θα αναστραφεί, αν επιτύχουν τα συναινετικά τους σχέδια. Ομως για να κριθεί ενδεδειγμένο ένα φάρμακο πρέπει να καταπολεμά τα αίτια της ασθένειας. Αλήθεια, αυτή η κατηφόρα δεκαετιών είναι αποτέλεσμα της έλλειψης συναίνεσης; Δε φταίει η πολιτική που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται; Οχι λένε, επί της ουσίας, οι συναινετικά ψευδολογούντες. Αυτοί, που - συναινετικά κατά τα άλλα - καλλιέργησαν και καλλιεργούν τη λογική της Ψωροκώσταινας. Αντίληψη, που η σημερινή της εκδοχή περνά μέσα από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και το μάντρωμα της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ. Που η πολιτική τους εξυπηρετεί τη βίαιη ανακατανομή των εισοδημάτων προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, γεννά την απόλυτη και σχετική εξαθλίωση για τους εργαζόμενους και το θησαυρισμό ελάχιστων χρυσοκάνθαρων.

Υπάρχει, όμως, και ο άλλος δρόμος: Ο δρόμος της ανανέωσης προς όφελος του λαού. Ο δρόμος της απειθαρχίας στα κελεύσματα της συναινετικής προώθησης των συμφερόντων των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστών.Απειθαρχία, που θα βρίσκει έκφραση στην ανάπτυξη μαζικών λαϊκών αγώνων και θα αντανακλάται σε πολιτικό επίπεδο, με στόχο τη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας για την εφαρμογή μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής, πολιτικής.Βασικός μοχλός για την προώθηση αυτής της φιλολαϊκής ανανέωσης δεν μπορεί να είναι σήμερα, παρά η αποφασιστική ενίσχυση του μαζικού λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ. Πρόκειται για τις μοναδικές σήμερα πολιτικές και κοινωνικές σταθερές, που μπορούν να εγγυηθούν την αντιπαράθεση των ρήξεων και των ανατροπών του κατεστημένου, απέναντι στις συναινετικές, αντιδραστικές αναπαλαιώσεις του δικομματισμού. Οσο για εκείνους, που βλέπουν ως αναγκαιότητα αυτόν το φιλολαϊκό - και σε τελευταία ανάλυση - πραγματικό εκσυγχρονισμό, αλλά ολιγωρούν, έχουν τεράστιες ευθύνες. Σήμερα, πρέπει να δώσουν την απάντηση στα μεγάλα "ναι" και "όχι".

Καθώς περνάμε από το δικομματισμό της "αντιπαράθεσης", σ' αυτόν της "συναίνεσης", ενισχύεται η ανάγκη μιας πραγματικά, νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας