Πρέπει να το πάρουμε στα σοβαρά πως ήρθε η ώρα να ξαναγυρίσουμε στους άσπρους τοίχους, για να γράψουμε με κόκκινη μπογιά και καθαρά μεγάλα γράμματα: ΟΧΙ! Δε θέλουμε τον πολιτισμό σας. Δε θέλουμε να αντικαταστήσουμε τις λέξεις με τις φωνές και τις εικόνες με τα καπνογόνα της ακροαματικότητας. Τις πρησμένες κοιλιές των μικρών παιδιών της Ρουάντα δεν τις αντέχω ως θέαμα, θέλω ν' ακούσω το όνομα αυτών, που, αντί να ρίξουν ψωμί από τα αεροπλάνα τους, για να πάρουν το φυσικό τους σχήμα αυτές οι παιδικές κοιλιές, ρίχνουν πεζοναύτες, που μασάνε τσίχλες και ανακατεύουν ανάμεσα στις λέξεις τους τη "μουσική" του fuk και του shit!

Οχι, βρε αδελφέ, δε θέλω το κόκκινο των αιμάτων και της φωτιάς. Εγώ αναπολώ τα κόκκινα λάβαρα, που μου μάθαιναν να ονειρεύομαι έναν άλλο κόσμο. Θέλω να ξανακούσω εκείνες τις λαβωμένες φωνές, που τραγουδούσαν παράφωνα για το "δίκιο και τη λευτεριά". Θέλω να πω, με άλλα λόγια, πως αρνούμαι τη λογική των σκηνοθετημένων λέξεων και αναζητάω το λόγο των οραμάτων. Ψάχνω εναγώνια να ξαναβρώ τον πολιτισμό που μας άρπαξαν, χωρίς να το καταλάβουμε, μέσα από τα χέρια, για να μας κρατούνε τώρα δεμένους χεροπόδαρα μπροστά στο παράθυρο της τηλεόρασης, που δε βλέπει πουθενά, παρά μονάχα μέσα στις αχανείς λευκορόδινες σάρκες, που ανήκουν σε παραγωγούς και ψευδεπίγραφους καλλιτέχνες, για να πουλιούνται κρεμασμένες σε ακριβά τσιγκέλια, κάτω από έκπαγλα φώτα, ιαχές πληρωμένων και επαρκώς λικνιζομένων παρουσιαστών! Μπροστά στο παράθυρο της τηλεόρασης, που δε βλέπει πουθενά, παρά μονάχα μέσα στους οχετούς του καπιταλισμού, όπου ιερείς αμφισβητούν τη νομιμότητα του έρωτα και ερωτευμένοι επιδεικνύουν τα επίχρυσα σταυρουδάκια του δασύτριχου στέρνου τους, δηλώνοντας τη μεταφυσική τους έπαρση για το γκολ της περασμένης συνάντησης. Εννοώ όλους εκείνους τους οχετούς του καπιταλισμού, όπου ο ελληνικός λόγος αδειάζει σιγά σιγά και εκεί όπου υπήρχαν λέξεις οικοδομείται τώρα το μυστήριο των αριθμών. Των αριθμών, που κι αυτοί ακόμα δε μετράνε πια τα πρώτα βήματα των παιδιών. Ούτε τα χρόνια της ελευθερίας. Δε μετράνε τα άστρα που πέφτουν, ούτε τα κύματα που ταξιδεύουν τις περιπέτειες του Οδυσσέα και τα όνειρα των Φοινίκων. Είναι οι αριθμοί, που μετράνε μόνο τους "μπεζαχτάδες" των μεγάλων αφεντικών. Οι αριθμοί, που αποκαλύπτουν άτοκα δάνεια, έντοκα ομόλογα, επιτόκια και ανακάμψεις, πληθωρισμούς και λιτότητες, συντάξεις πείνας και μισθούς απελπισίας, μίζες ημετέρων και αμοιβές ανέργων "δικών" μας. Οχι, σύντροφοί μου λεηλατημένοι από τις παρλάτες των αγράμματων και τις καλλολογίες των πουλημένων ρητόρων, δε θέλω να βολευτώ μέσα στα υπόλευκα υγρά της διεστραμμένης ενημέρωσης και της πολύχρωμης διαφήμισης. Δε θέλω τους μπλε και τους κόκκινους κόκκους των απορρυπαντικών, προτιμώ τους σημαιοστολισμούς της μπουγάδας, που ανέμιζε μέσα σε αυλές και σε αδιέξοδα δρομάκια. Εκείνης της μπουγάδας, σύντροφέ μου, που συμβόλιζε την αλήθεια και τη φτώχεια, που υπαινισσόταν την εκμετάλλευση "... του ανθρώπου από άνθρωπο" και υπενθύμιζε τη διεκδίκηση και τα κατακτημένα χειμερινά ανάκτορα.

Οχι, δε θέλω το "... πιο λευκό απ' το λευκό...", βρε αδελφέ, δε θέλω το τζόγο. Δε θέλω τις εθνικές συγκινήσεις, που εξαρτώνται από τα ποντίκια των νέγρων του NBA και των ξεπατρισμένων της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Θέλω ν' ακούω "... έμπαινε Γιούτσο" και όχι "... έμπαινε Ιβιτς"! Δε θέλω να με πουλάνε όσο όσο. Θέλω να μάθω με λεπτομέρειες ποια είναι η αντικειμενική μου αξία, για να διαπραγματευτώ με σωστό τρόπο στο Χρηματιστήριο. Θέλω να μάθω την τιμή των χεριών μου και του μυαλού μου, γιατί, ούτε τα βόλια μ' αρέσουν, ούτε οι μετοχές. Θέλω να βλέπω εργάτες που τραγουδάνε και φοράνε κόκκινα μαντίλια στο λαιμό, που έχουνε μπράτσα γεμάτα και μάγουλα βαμμένα από τον ήλιο. Θέλω τον πολιτισμό της δουλιάς και του μυαλού. Να βλέπω τους φοιτητές μου να ερωτεύονται και όχι να εκπορνεύονται. Να τους βλέπω με το πτυχίο σημαία και όχι χαρτί περιτυλίγματος για το γαύρο της γειτονιάς.

Αντε, λοιπόν, να γράψουμε στους άσπρους τοίχους ΟΧΙ, στην παράδοση που χρόνια τώρα παραμένει φλοκάτη μπλε και ταγάρι πολύχρωμο, αναπαλαιωμένος καραγκιόζης και διακορευμένος χασάπικος. Οχι σε μια θρησκεία, που εμπορεύεται τη "συγγνώμη" και τη μετάνοια, το "σώμα" και το "αίμα". Οχι σε μια παιδεία που στηρίζεται σε ξαναβαμμένα κλασικά κουρέλια και στα περιττώματα του μεγαλοϊδεατισμού και των δοσιλογικών ηρωισμών. Οχι στα ρίγη της εθνικής συνουσίας, που βολεύεται πάνω σε θλιβερούς χλοοτάπητες και ακροβατεί σε απροσδιόριστα "εμπάργκο" προς μεγάλη χαρά και αισχροκέρδεια λαθρεμπόρων και μη, φαρισαίων και τελωνών, νομίμων και παρανόμων, συζύγων νυν και τέως. Οχι στις αξίες της ελεύθερης αγοράς, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποια δάκρυα έφτιαξε ο Greco στα μάγουλα του Πέτρου και ποια οι αετονύχηδες της καλλιτεχνικής πιάτσας.

Να τα πάρουμε, λοιπόν, όλα από την αρχή και ένα ένα να τα ξεσκαρτεύουμε. Δε λέω, βέβαια, να ξαναγυρίσουμε στην αθεμελίωτη θεωρία της "προλετκούλτ", που την πολέμησε ο Λένιν, ούτε στην ανελαστική προπαγάνδα του παγιδευμένου σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Λέω να αντισταθούμε στον πολιτισμό που προκύπτει από τις ύποπτες μελωδίες του χρηματιστηριακού δείχτη. Να πούμε ΟΧΙ στον πολιτισμό των κατασκευασμένων κινδύνων του σατανισμού και της τιμιότητας των επώνυμων απατεώνων. Να πούμε ΟΧΙ στην αισθητική της μαζικής γυμνότητας και του αυνανιζόμενου αστρολογισμού. Οχι στον πολιτισμό της χυδαίας ανελεύθερης ραδιοφωνίας. Οχι στους δύσλεκτους, αγράμματους, κουνιστούς και ηδονοβλέπτες "σωουκάμνηδες" - που θα έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Σκαρίμπας - της από παντού διακορευμένης τηλεόρασης.