Απ' το 'να μέρος, στέκει η κεντρική μαφία του Γιέλτσιν. Απ' τ' άλλο μέρος, η τοπική μαφία της Τσετσενίας υπό τον Ντουμπάγεφ. Υπάρχει και τρίτος ένοχος. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Παίζει το ρόλο του διαιτητή για να τους καπακώσει και τους δυο στην κατάλληλη ώρα. Ο καθένας από τους συμπλεκόμενους, προβάλλει την υπεράσπιση υψηλών αρχών και ιδανικών. Την αποκατάσταση της τάξης και του νόμου, επικαλείται η μαφία του Γιέλτσιν, την υπεράσπιση της πατρίδας ο Ντουμπάγεφ. Ψεύδονται ασύστολα και οι δυο. Η αλήθεια είναι άλλη. Τα πλούτη. Το πετρέλαιο. Η μαφία του Ντουμπάγεφ, αφού ιδιοποιήθηκε την κρατική εξουσία, ζητά την πλήρη κυριαρχία και στον εθνικό πλούτο. Η κεντρική μαφία του Γιέλτσιν αρνείται να παραχωρήσει σε άλλους το δικαίωμα της τέτοιας ληστείας. Πίσω τους καραδοκεί ο παμφάγος ιμπεριαλισμός.

Στα 75 χρόνια της σοσιαλιστικής εξουσίας, πάνω από 100 έθνη και λαότητες ζούσαν ειρηνικά και αδελφωμένα. Και τώρα; Ολα πέρασαν στα χέρια ληστών και δολοφόνων. Ολα ποδοπατούνται. Οι ηθικές αξίες, τα δημιουργήματα του πολιτισμού, ο ίδιος ο άνθρωπος. Είναι η κάθοδος των νέων βανδάλων.

Θα πει, ίσως, κάποιος: Η Τσετσενία είναι μακριά. Είναι όμως στο πλάι μας η Γιουγκοσλαβία, έργο των ίδιων εμπρηστών. Κι είναι και το δικό μας σπίτι που απειλείται. Που το πνίγουν οι πλημμύρες. Που το ζώνουν οι φλόγες της ανεργίας, της ξέφρενης ακρίβειας, που συνεχώς καλπάζει, της αγωνίας για το αύριο. Είναι κι η δική μας χώρα, που ξεπουλιέται στους ξένους άρπαγες. Είναι κι οι δικοί μας στρατιώτες, που κινδυνεύουν να σταλούν σε κάποιο πολεμικό σφαγείο, κάτω από τη σημαία των Ενωμένων μεγιστάνων του πλούτου.

Δημήτρης ΚΗΠΟΥΡΟΣ