Ετσι ξεπροβοδήσαμε το '94 | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΘΕΝΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Ετσι ξεπροβοδήσαμε το '94

Η Συντονιστική Επιτροπή των Συλλόγων, επαναπατρισθέντων πολιτικών προσφύγων, βάσει προγράμματος ενεργειών της, πραγματοποίησε στο τελευταίο τετράμηνο του 1994 σειρά συναντήσεων με αρμόδιους υπουργούς της κυβέρνησης, εκπροσώπους πολιτικών κομμάτων, απευθύνθηκε και σε άλλες αρμόδιες υπηρεσίες. Αντικείμενο όλων αυτών των επαφών "η προώθηση και λύση των προβλημάτων των επαναπατρισθέντων" που αδικαιολόγητα μένουν άλυτα και καταχωνιασμένα στα χρονοντούλαπα των αρμοδίων.

Πρέπει να πούμε πως οι παραπάνω ενέργειες δε γίνανε για πρώτη φορά, αλλά συνεχίζονται σχεδόν δυο δεκαετίες και πως δυστυχώς παραμένουν χωρίς δικαίωση. Κάποιες αναλαμπές που κατά καιρούς εμφανίζονται τις σβήνει κάποια "αόρατη" δύναμη κι αυτή η δύναμη δεν είναι τίποτε άλλο απ' την παλιά αντίληψη που ήταν γεμάτη μισαλλοδοξία. Κοντά σ' αυτό έχουμε και τις συχνές αναδομήσεις του κυβερνητικού επιτελείου και τις εκλογές, οπότε υποχρεωνόμαστε κάθε φορά να ξαναρχίζουμε τις παραστάσεις μας απ' την αρχή, γιατί οι νέοι αρμόδιοι δεν τα έχουν υπόψη τους. Στο μεταξύ ο χρόνος περνάει και πέρασε ήδη υπεραρκετός, αφού μπήκαμε στο 21ο έτος από τη μεταπολίτευση και άρχισαν τα πρώτα βήματα της επιστροφής μας στην Πατρίδα. 20 χρόνια, λοιπόν, πέρα - δώθε στα υπουργεία με τα ίδια αιτήματα - τη λύση των προβλημάτων μας.

Δε λέμε ότι σ' όλα αυτά τα χρόνια δεν αποκτήσαμε τίποτε, αλλά είναι τόσα λίγα (κι αυτά όχι με τελική λύση) που δε μας ενθαρρύνουν, για να πούμε ότι να, όπου να 'ναι θα λυθούν και τα υπόλοιπα. Δε λέμε επίσης ότι οι απαντήσεις των αρμοδίων είναι τελείως αποθαρρυντικές. "Καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια" μας απαντούν, αλλά όταν αυτές δεν έχουν κανένα αντίκρισμα, διπλασιάζουν το άγχος μας και την αγανάκτησή μας, μας οδηγούν σε βιολογική λύση. Θα αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα:

α)Οι διαπραγματεύσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων με τη ρουμανική κυβέρνηση για τη μεταφορά των συντάξεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των επαναπατρισθέντων, και μη, απ' τη χώρα αυτή, που συνεχίζεται δέκα χρόνια τώρα. Και συμβαίνει το εξής: κάποια περίοδο του χρόνου τα μαντάτα των διαπραγματεύσεων είναι ευχάριστα. Την άλλη περίοδο καταλήγουν σε δυσάρεστα. Η απάντηση των αρμοδίων είναι ότι δυστυχώς η ρουμανική πλευρά "υπαναχώρησε και δεν κατέστη δυνατή η ολοκλήρωση του κειμένου της συμφωνίας. Βρισκόμαστε σε συνεννόηση με τα συναρμόδια υπουργεία Εξωτερικών και Εθνικής Οικονομίας, προκειμένου να μεθοδεύσουμε περαιτέρω ενέργειές μας, ώστε να εξευρεθεί λύση του προβλήματος". (Υπουργείο Υγ. Προν. και Κοιν. Ασφ. Αθήνα 7/12/94 Αρ. Πρωτ. Φ. 26/2234). Αυτή η απάντηση, ίδια και απαράλλαχτη μας έρχεται επί τρία χρόνια συνέχεια. Τι κάνουμε λοιπόν;

Εμείς απ' την πλευρά μας θέτουμε ένα ακόμα ερώτημα: Εάν η ρουμανική κυβέρνηση, για κάποιους δικούς της εσωτερικούς λόγους, προτιμήσει το παιχνίδι της κολοκυθιάς (η ελληνική πλευρά λέει οι Ρουμάνοι δε δίνουν, η ρουμανική πλευρά λέει ότι οι Ελληνες ζητάνε πολλά) τι θα γίνει κύριοι αρμόδιοι της πολιτείας;

Μήπως νομίζετε ότι πρέπει ο λαός μας (οι επαναπατρισθέντες είναι καθαρόαιμοι Ελληνες πολίτες, αγωνιστές) να έχει και άλλα θύματα εν ονόματι του παρελθόντος; Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Αφού οι άνθρωποι αυτοί πεθαίνουν είναι υπερήλικες, άρρωστοι, ανάπηροι.

β)Με το νόμο 1539/85 και τις σχετικές υπουργικές Αποφάσεις, που αφετηρία τους έχουν τις Συμβάσεις με τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες για μεταφορά συντάξεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, καθορίστηκε πως δικαίωμα αναγνώρισης χρόνου για εδραίωση σύνταξης έχουν όσοι στην 1η Ιουλίου 1986 ήταν οι άνδρες 55 χρόνων και οι γυναίκες 50. Και ήρθε κακιά η μοίρα γι' αυτούς που η ηλικία τους τότε ήταν 54 χρόνων και 364 μέρες οι άνδρες και 49 χρόνων και 364 μέρες οι γυναίκες. Για μία μέρα χάνουν το δικαίωμα της συνταξιοδότησης. Τι θα γίνει μ' αυτούς; Η ηλικία τους αποκλείει την πρόσληψή τους σε εργασία και μάλιστα με τέτοια ανεργία. Αλλά και να δούλευαν δεν προλαβαίνουν με τίποτε να δημιουργήσουν προϋποθέσεις συνταξιοδότησης.

Είχαμε προτείνει να τροποποιηθούν οι Υπουργικές Αποφάσεις, για να καταστεί δυνατόν να συμπεριληφθούν οι ηλικίες: 50 χρόνια οι άνδρες, 49 χρόνια οι γυναίκες πιστεύοντας ότι οι νεότεροι (γυναίκες, άνδρες) καλώς εχόντων των πραγμάτων θα μπορέσουν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις, εξαγοράζοντας ίσως και κάποια ένσημα. Δεν έγινε δεκτή η πρότασή μας.

Οι απαντήσεις είναι και πάλι οι ίδιες: "Ο νόμος, τα άρθρα, οι παράγραφοι, τα εδάφια είναι απαραβίαστα, αλλά και δεν υπάρχουν λεφτά".

Αναφέραμε μόνον δύο παραδείγματα και νομίζω ότι αποδείξαμε επαρκώς τη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τα αιτήματά μας οι αρμόδιοι του κυβερνητικού επιτελείου και της πολιτείας. Κανείς τους δε θέλει να παραδεχτεί την αδικία που γίνεται εις βάρος μας.

Στο τετράμηνο που πέρασε είχαμε τις εξής επαφές:

- Με την Ομάδα Εργασίας, διορισμένη από συναρμόδια υπουργεία για τη μελέτη των προβλημάτων των ΕΑΜογενών Οργανώσεων.

- Με τον κ. Σιούφα, πρώην υπουργό της ΝΔ.

- Με τον κ. Χριστοδούλου, ευρωβουλευτή της ΝΔ.

- Με τον κ. Ανθόπουλο, υφυπουργό, υπ. Εθνικής Οικονομίας.

- Με τον κ. Α. Τσοχατζόπουλο, Γραμ. της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ.

- Με τον κ. Σπυρόπουλο Λ., στον ΟΑΕΔ.

- Με τον κ. Φοίβο Ιωαννίδη, υφυπουργό υπ. Υγ. Πρ. Κοιν. Ασφαλίσεων.

- Με τον κ. Ν. Κωνσταντόπουλο, Πρόεδρο του "ΣΥΝ".

- Απευθυνθήκαμε, για υποθέσεις μας στο Γεν. Λογιστήριο του Κράτους.

- Επισκεφθήκαμε τον κ. Κ. Κουλούρη για προβλήματα ιθαγένειας, καθώς και το Ελεγκτικό Συνέδριο.

- Δεν απάντησαν στα υπόμνημά μας για συνάντηση μαζί τους ο κ. Σκουλαρίκης και ο κ. Μωραφιτης. Δεν ξέρουμε τους λόγους, δε βιαζόμαστε για συμπεράσματα. Αναμένουμε.

Και η λαϊκή παροιμία λέει: "Οπου ακούς πολλά κεράσια βάσταγε μικρό καλάθι".

Εμείς, όμως, συναντάμε το νέο χρόνο, 1995, με άδειο καλάθι. Ιδωμεν!

Γρηγόρης ΦΩΤΟΥ

Πρόεδρος του ΚΣ της ΠΕΕΠΠ