"

Ο σοσιαλιστής Αλιέντε, που έγινε γνωστός ως ο μαρξιστής Πρόεδρος, εκλέχθηκε (36%) στο τιμόνι της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας στις 4 Σεπτέμβρη 1970, παρά τις επισταμένες προσπάθειες της CIA, μέσω της χρηματοδότησης του αντιπάλου του Χριστιανοδημοκράτη Εντουάρντο Φρέι, να μην αγγίξει ποτέ τα ηνία της Χιλής. Ηδη, στις 15 του Σεπτέμβρη του ίδιου μήνα το τέλος του είχε προδιαγραφεί: ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ρίτσαρντ Νίξον, ακολουθώντας τις συμβουλές του στενού του συνεργάτη Χένρι Κίσινγκερ, ότι "κάποιος πρέπει να σώσει το λαό της Χιλής αφού ο ίδιος δε φαίνεται ικανός να το κάνει", έδωσε εν λευκώ εντολή στον αρχηγό της CIA, Ρίτσαρντ Χελμς, να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να απομακρυνθεί ο Αλιέντε από την εξουσία. Η παρουσία του και οι ιδέες του, σύμφωνα με τη θεωρία "ντόμινο", αποτελούσαν άκρως επικίνδυνο παράδειγμα για όλες τις γειτονικές λατινοαμερικανικές χώρες, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την επικράτηση της επανάστασης στην Κούβα.

Το έργο της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Η Ουάσιγκτον περικόπτει δραστικά τα δάνειά της (από 176 εκατομμύρια δολάρια πέφτουν στα 8 εκατομμύρια), η πώληση χαλκού (του βασικότερου εξαγωγικού προϊόντος της Χιλής) μπλοκάρεται σε όλες τις διεθνείς αγορές, τόσο η CIA όσο και οι αμερικανικές πολυεθνικές ITT, "Κενεκόι", "Ανακάντα" δίνουν τεράστια ποσά στην ακροδεξιά αντιπολίτευση, χρηματοδοτούν και υποκινούν απεργίες οδηγών φορτηγών και ταξί ώστε να παραλύσει η μεταφορά εμπορευμάτων (περίφημη διαδήλωση των τηγανιών), ενισχύουν το αντιπολιτευτικό εκδοτικό συγκρότημα "Εντουαρντς", φιλτράρουν τις ειδήσεις που μεταδίδουν όλα τα διεθνή πρακτορεία. Παρ' όλα αυτά, ο Σαλβαδόρ Αλιέντε στις δημοτικές εκλογές του '71 συγκεντρώνει 44% των ψήφων.

Η εξέλιξη αυτή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διενέργεια του στρατιωτικού πραξικοπήματος τον Σεπτέμβρη του '73. Επικεφαλής του πραξικοπήματος ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ, τον οποίο ο Αλιέντε συνήθιζε να χαρακτηρίζει "πιστό συνεργάτη".