"Είθε σ' αυτόν τον τόπο θυσίας να στηθεί ένα μνημείο που θα συμβολίζει την εθνική συμφιλίωση".

Ηταν τα μόνα λόγια που ακούστηκαν. Ισως και τα μόνα που μπορούσαν να ακουστούν εκεί, εκείνη τη στιγμή. Την ώρα που καθένας από όλους αυτούς τους επιζώντες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στέκονταν βουβός, με το βλέμμα χαμένο κάπου "πίσω", με τη σκέψη να γυρνά σε μορφές μαχητών που "χτες" έκαναν τη δική τους έφοδο στον ουρανό και σήμερα κείτονται θαμμένοι σε μια γη που κανείς εκ των "νικητών", επισήμως, δεν αναγνωρίζει ως τάφο τους. Κι, όμως, δεν είναι ούτε ένας, ούτε δυο. Είναι τα 800 παλικάρια του ΔΣΕ που έπεσαν στη μάχη της Φλώρινας, το Φλεβάρη του '49. Αυτοί - από τους τελευταίους νεκρούς ενός δίκαιου αγώνα - για τους οποίους 47 χρόνια μετά έχουμε κάθε λόγο να απαιτούμε να τους αναγνωριστεί το δικαίωμα να κλείσουν μια φρικτή σελίδα μισαλλοδοξίας - δικαιώνοντας τη θυσία τους - με την ανέγερση ενός μνημείου αντάξιου του μεγαλείου τους.

Σ' αυτό το σημείο είναι θαμμένοι 800 μαχητές του ΔΣΕ.