Τελικά, όλα πήγαν, όπως τα είχαν προβλέψει. Το ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε, χάνοντας και ψήφους και έδρες. Η Νέα Δημοκρατία ηττήθηκε, χάνοντας τον αρχηγό της. Οι εκλογολόγοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, διαλαλώντας την επαλήθευση των προβλέψεών τους και ο ελληνικός λαός πήγε να κοιμηθεί από νωρίς, μια και είχε μάθει τα αποτελέσματα των εκλογών, πριν καλά καλά κλείσουν οι κάλπες. Πώς ήταν δυνατό να τελειώσει, όμως, έτσι άδοξα όλη αυτή η εκλογική φιέστα; Και το πάνε κι έλα των νικημένων και των νικητών, από κανάλι σε κανάλι, των άσχετων και των ακκιζομένων καλλιτεχνών, που ξαφνικά πλημμύρισαν τα ψηφοδέλτια, υποσχόμενοι την ανανέωση και το νέο ήθος, πώς ήταν δυνατό να κοπεί έτσι απότομα; Αφού όλα ήταν έτοιμα και προμελετημένα... Είχαν γραφεί από την προηγούμενη μέρα οι δηλώσεις. Είχαν γίνει οι πρόβες μπροστά στον καθρέφτη. Ισως να είχαν ραφτεί, με βάση το δελτίο του καιρού, και οι ανάλογες ενδυμασίες. Δεν αποκλείεται να δούλεψαν και οι κομμωτές αναλόγως, για να φτιάξουν τα νέα κεφάλια, άλλα χαρούμενα κι άλλα λυπημένα, δεν έχει σημασία. Και το τελευταίο που υποπτεύομαι, βασίμως, είναι πως τα αντίτιμα της τηλεοπτικής παρουσίας είχαν καταβληθεί. Οι τηλεοπτικοί μπεζαχτάδες είχαν με το παραπάνω φουσκώσει και έπρεπε να ανταποκριθούν αναλόγως στις σχετικές "εκπαραθυρώσεις". Πώς ήταν δυνατό, λοιπόν, να σταματήσουν όλα έτσι! Τόσο γρήγορα! Φαίνεται όμως πως και αυτό το είχαν προβλέψει, γιατί στην Ελλάδα όλα προβλέπονται, εκτός από το μέλλον. Είχαν προβλέψει πως το σόου των εκλογών έπρεπε να τροφοδοτηθεί με ένα άλλο θέμα. Με ένα θέμα, που ούτε τα "έξιτ πολ" θα μπορούσαν να το τροφοδοτήσουν ούτε οι εξειδικευμένοι αναλυτές θα είχαν έτοιμες τις δικές τους επιστημονικές απαντήσεις. Επρεπε, δηλαδή, να βρεθεί ένα θέμα, για να υποκαταστήσει με έναν άλλο τρόπο την εκλογική αγωνία. Να κρατήσει, με άλλο ενδιαφέρον, τους τηλεθεατές στους τηλεοπτικούς τους καναπέδες. Και να περάσει η βραδιά παρέα με τον εκλογικό εφιάλτη των άλλων εποχών, που το ξημέρωμα μας έβρισκε με χιλιάδες χαρτιά στο χέρι να μην ξέρουμε ούτε ποιος κέρδισε ούτε ποιος έχασε εντελώς. Και το θέμα αυτό είχε ένα κινηματογραφικό, και, ως εκ τούτου, πολύ φανταχτερό, τίτλο: "Η επόμενη μέρα".

Η "επόμενη μέρα", λοιπόν, το θέμα. Να μάθουμε από πρώτο χέρι τι μας ετοιμάζουν οι νικητές. Τι θα κάνουν από αυτά που μας υποσχέθηκαν. Ποιοι θα είναι οι εκτελεστές των προγραμμάτων και πώς σκέφτονται να μας βγάλουν από την κρίση. Με ποιο τρόπο σκέφτονται να λύσουν το "Κυπριακό", πώς θα προχωρήσουν στον ελληνοτουρκικό διάλογο και, προπαντός, πώς θα λύσουν τα γνωστά και άλυτα προβλήματα της οικονομίας μας. Και, από πάνω, το γνωστό προεκλογικό κερασάκι που τροφοδότησε τόσο έξυπνα τα τηλεοπτικά "debates". Εκείνη, ντε, η ανεκδιήγητη ερώτηση: Τι θα έκαναν οι μεν, αν ήταν στη θέση των δε. Η η πιο ανεκδιήγητη ερώτηση: Θα έκαναν τα ίδια, αν γύριζε η ιστορία πίσω κι ανέβαιναν οι Τούρκοι στα Ιμια και "υποστύλωναν" (κατά την έκφραση του Εβερτ) την ελληνική σημαία και ύστερα πηγαίναμε εμείς και "υποστυλώναμε" την τούρκικη και "αναστηλώναμε" την ελληνική; Και άλλες τέτοιες ερωτήσεις ανάμεσα στο φανταστικό και το υποθετικό, ανάμεσα στο θρίλερ και την κωμωδία. Και δε βρέθηκε κανείς, να σηκωθεί, να ανέβει επάνω στα στρωμένα τηλεοπτικά τραπέζια και να βροντοφωνάξει:

Αυτό, λοιπόν, δε βγήκε από τις συζητήσεις της βραδιάς των αποτελεσμάτων. Δεν αντιλήφθηκε κανείς πως ακόμα και τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας δεν έπονται, αλλά προηγούνται. Οι Αμερικάνοι, π.χ., έχουν ήδη προετοιμάσει τα διπλωματικά τους "σενάρια" για το Αιγαίο. Ο οικονομικός μας κατήφορος κι αυτός έχει προδιαγραφεί με το όνομα "σύγκλιση". Οσο για τις κοινωνικές μας πληγές, έχουν κακοφορμίσει από καιρό και κανείς δεν ψάχνει να βρει το φάρμακο που θα τις γιατρέψει, μια και το ξέρουν όλοι πως τα τραύματα που τις προκαλούν είναι θλιβερό προϊόν της εθνικής μας υποταγής και της "συγκλισιακής" μας περιπέτειας. Αυτό που έπεται, λοιπόν, είναι ένα απλό και αναπόφευκτα ημερολογιακό τρικ. Γιατί όλο και κάποια πράγματα έπονται. Είναι τα προβλήματα της εθνικής μας υποτέλειας, οι πληγές της οικονομικής μας υποταγής και των κοινωνικών μας αδιεξόδων. Αυτά ασφαλώς και έπονται, γιατί έχουν γίνει ένα με τη ζωή μας. Πάνε μαζί μας. Εχουν και αυτά αύριο, όπως έχουμε κι εμείς. Δε χρειάζεται, λοιπόν, να αναζητούμε το πρόσωπο της "επόμενης μέρας". Αρκεί να δούμε στον καθρέφτη και θα το δούμε με όλες τις λεπτομέρειές του. Οι ρυτίδες μας, τα απορημένα μας μάτια, τα δάκρυά μας, η χλωμάδα μας, όλ' αυτά είναι το πρόσωπο της "επόμενης μέρας".

Δεν το καταλάβατε, επιτέλους; Επόμενη μέρα δεν υπάρχει. Αλλαγές δεν υπάρχουν. Οι νέες αποφάσεις τελείωσαν πια. Ολα έχουν συμφωνηθεί. Η ιστορία δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. Τα Ιμια ήταν ένα τραγικό πρόσχημα και οι ανυπάκουοι στρατηγοί ένα προεκλογικό τέχνασμα. Την επόμενη μέρα αυτής της χώρας δεν την προετοιμάζουν οι νικητές των εκλογών, την πολιτική των οποίων ένα μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων την αποδοκίμασε. Είναι έτοιμη από καιρό. Είναι προετοιμασμένη τόσο καλά, ώστε να μην έπεται, αλλά να προηγείται