Συνέπεια... στην πολιτική υπονόμευσης, κλεισίματος ή απόδοσης των προβληματικών επιχειρήσεων στους μεγαλοεπιχειρηματίες επέδειξαν τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και ενώ όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο γύρο προβληματικότητας επιχειρήσεων, ο δικομματισμός τώρα "ξεμπερδεύει" με τις επιχειρήσεις εκείνες, που είχαν περάσει στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) την περασμένη δεκαετία.

Στη σκιά των συνεχιζόμενων λουκέτων μεγάλων βιομηχανικών μονάδων και απειλών των πολυεθνικών εταιριών, όπως η GOOD YEAR και η "Ζήμενς", η κυβέρνηση αναμένει το πέρας των εκλογών, προκειμένου να δώσει το "πράσινο φως" στον ΟΑΕ, για την εκποίηση των εναπομεινάντων 5 εταιριών, που βρίσκονται ακόμη υπό τον έλεγχό του. Πέντε εταιρίες, από το μακρύ κατάλογο των προβληματικών που "υιοθέτησε" από την ίδρυσή του το 1983, μέχρι και σήμερα. Η ολοκλήρωση των επανιδιωτικοποιήσεων, που επιβάλλει τώρα το... "εκσυγχρονιστικό" ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η άνευ χρεών πλέον και σχεδόν τζάμπα απόδοση στους ιδιώτες μονάδων, που οι ίδιοι καταλήστευσαν, σ' αυτή τη φάση αφορά τις εξής κερδοφόρες επιχειρήσεις: ΛΑΡΚΟ, ΣΟΦΤΕΞ, "Κεραφίνα", Βωξίτες Ελευσίνας και χαρτοβιομηχανία ΜΕΛ. Πρόκειται για το τελευταίο πακέτο επιχειρήσεων που η κυβέρνηση αναμένεται να προσφέρει "βορά" στους ιδιώτες, στη ρότα των ιδιωτικοποιήσεων που ακολούθησαν και οι δύο κυβερνήσεις του δικομματισμού, αμέσως μετά τις εκλογές.

Η 13χρονη πορεία του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) σκιαγραφεί την εξέλιξη της πολιτικής υπονόμευσης της βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας, που εναλλάξ εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ο Οργανισμός της κατ' επίφαση ανασυγκρότησης δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κοινωνικοποιεί τα τεράστια "θαλασσοδάνεια" των μεγαλοβιομηχάνων, δεκάδων επιχειρήσεων, που αφού οι ιδιοκτήτες τους τις έπνιξαν στα χρέη, "πέρναγαν" η μία μετά την άλλη στον ΟΑΕ. Ο δρόμος μετά ήταν περίπου κοινός. "Κοινωνικοποιούνταν" οι ζημιές και τα χρέη, ώστε αργότερα να ξαναδίνονταν "υγιείς" στην... "ιδιωτική πρωτοβουλία" και μάλιστα στους πρώην ιδιοκτήτες τους, ή οδηγούνταν σε οριστικό κλείσιμο. Μεγάλες επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται σε κλάδους στρατηγικής σημασίας για την οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας (κλωστοϋφαντουργία, ναυπηγεία, μεταλλεία κ. ά.), αφού ολοκληρώθηκε η οικονομική τους εξυγίανση, στη συνέχεια υπονομεύτηκαν και μετά παραδόθηκαν αντί πινακίου φακής στους ιδιώτες.

Αυτή τη στιγμή πάνω από 40 επιχειρήσεις του Οργανισμού βρίσκονται σε καθεστώς εκκαθάρισης, πολλές από τις οποίες συμπληρώνουν 10ετία, ενώ είναι έτοιμο προς πώληση, όπως σημειώνεται παραπάνω, και το τελευταίο κερδοφόρο "πακέτο" 5 επιχειρήσεων. Σημειώνεται ότι με βάση το νόμο 2000\90, προβλεπόταν η οριστική διακοπή της λειτουργίας και η διάλυση του ΟΑΕ μέχρι το τέλος του 1992. Εκτοτε, δόθηκε δύο φορές παράταση στη λειτουργία του, προκειμένου να φτάσει μέχρι το τέλος του το "έργο" του ξεχαρβαλώματος και ξεπουλήματος των επιχειρήσεων.

Μετά την ολοκλήρωση της πώλησης και των τελευταίων αυτών επιχειρήσεων, τα στελέχη της κυβέρνησης στον Οργανισμό επιζητούν τώρα νέο, αναβαθμισμένο ρόλο του ΟΑΕ στον τομέα της πλήρους ιδιωτικοποίησης επιχειρήσεων που ελέγχονται από το δημόσιο, αλλά - σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες - και επιχειρήσεων που ανήκουν στα χαρτοφυλάκια κρατικών τραπεζών. Στην πραγματικότητα στοχεύουν στη δημιουργία κυβερνητικού "στρατηγείου" εκποίησης και ξεπουλήματος.

Η δεκαετία του '80 βρήκε πολλές επιχειρήσεις να παραπαίουν οικονομικά, κάτω από τα δυσβάσταχτα χρέη που είχαν συσσωρεύσει. Ολόκληροι όμιλοι της αφρόκρεμας της ελληνικής βιομηχανίας και οικονομίας όπως Μποδοσάκης, Νιάρχος, Σκαλιστήρης, Τσάτσος, Στράτος - Κατσάμπας, Κεφάλας κ.ά. αρνούνται να ξοφλήσουν τα αστρονομικά χρέη, που είχαν προς τις τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και άλλους οργανισμούς, ενώ την ίδια στιγμή χιλιάδες εργαζόμενοι ζουν με το άγχος να βρεθούν στο δρόμο. Το 1981 τα χρέη από 103 προβληματικές επιχειρήσεις έφταναν περίπου τα 100 δισ. δρχ., ποσό εξωφρενικά μεγάλο για την εποχή. Το πώς αυτές οι επιχειρήσεις φόρεσαν τον μανδύα των"προβληματικών" είναι λίγο - πολύ γνωστό. Ο ίδιος, ο τότε πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου δήλωνε σχετικά: "Η κυβέρνηση θα τερματίσει το απαράδεκτο καθεστώς των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, που είναι αποτέλεσμα της πιστωτικής ασυδοσίας και της διαρροής των πιστώσεων σε κερδοσκοπικές τοποθετήσεις. Τα δάνεια γίνονται εξ ονόματος της επιχείρησης όχι για να βελτιώσουν και ανανεώσουν τον παραγωγικό εξοπλισμό της παραγωγικής μονάδας, αλλά για να χρησιμοποιηθούν τελικά σε δραστηριότητες που πλουτίζουν τους επιχειρηματίες, ενώ οι επιχειρήσεις γίνονταν προβληματικές". Ο ίδιος, εξηγώντας τον τρόπο που αυτές οι επιχειρήσεις θα εξυγιανθούν τόνιζε σε σχετική συνέντευξή του "... η εξυγίανση μιας επιχείρησης δεν πρέπει να αποτελέσει ευκαιρία, για να επιρρίψει ο επιχειρηματίας το σχετικό κόστος στο κοινωνικό σύνολο". Για να γίνει στην πράξη ακριβώς το αντίθετο. Οχι μόνο το κόστος πέρασε στο κοινωνικό σύνολο, αλλά οι επιχειρήσεις επέστρεψαν, χωρίς χρέη πλέον ξανά στα χέρια των ιδιωτών, για να βάλουν εκείνοι το οριστικό λουκέτο ή να κερδοσκοπούν εις βάρος τους.

Η πρώτη... "σοσιαλιστική" κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε στην ίδρυση του ΟΑΕ βάσει του Ν. 1386/83, με στόχο, όπως ανακοινώθηκε τότε, την εξυγίανση αυτών των επιχειρήσεων. Η κατάληξη των προβληματικών απέδειξε όμως ότι η παρέμβαση αυτή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν η εξυγίανση των επιχειρήσεων αυτών, προς όφελος της εθνικής οικονομίας και των εργαζομένων, αλλά η απόδοση των βιώσιμων εταιριών στο ιδιωτικό κεφάλαιο, χωρίς βάρη και το κλείσιμο των υπολοίπων. Ο ίδιος ο ιδρυτικός νόμος του ΟΑΕ άφηνε παράθυρα για την υπονόμευση όπως και έγινε στην πορεία των προβληματικών επιχειρήσεων.

Η απουσία από το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο του δημοκρατικού διαχειριστικού ελέγχου των επιχειρήσεων, έβγαζε λάδι τους επιχειρηματίες που κατασπατάλησαν λαϊκές αποταμιεύσεις, για να βουλιάξουν τελικά στα χρέη τις ίδιες τις επιχειρήσεις τους. Ενδεικτικό της πρόθεσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν και το τσεκούρωμα του αρχικού νομοσχεδίου σε σημεία που έθιγε τους επιχειρηματίες. Ειδικά αναφέρουμε το άρθρο 11 που αναφερόταν στις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις και το οποίο "χάθηκε" στο δρόμο για τη Βουλή, πριν καν αρχίσει η συζήτηση στο Κοινοβούλιο, ύστερα από παρέμβαση του ΣΕΒ.

Σε αυτά τα πλαίσια τον Σεπτέμβρη του 1983 άρχισε η υπαγωγή των προβληματικών επιχειρήσεων στον ΟΑΕ. Τον κύκλο άνοιξαν δύο επιχειρήσεις του Μιχαηλίδη στη Θήβακαι η ΤΕΞΤΙΛΙΑ. Κατά διαστήματα από τότε γίνονταν υπαγωγές επιχειρήσεων, που ανάλογα με τα προβλήματα που υπήρχαν και τη δημοσιότητα που είχαν πάρει οι κατά επιχείρηση αγώνες των εργαζομένων γίνονταν ή στα "μουλωχτά" (ΕΛΒΙΣΑΚ, ΜΑΚ - ΜΕΓΑΛ, ΕΝΔΥΜΑΤΑ ΒΟΛΟΥ, ΦΑΝΕΣΤΡΟΠΟΥΛΟΣ κ.ά.) ή με ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες όπως στην περίπτωση του Σκαλιστήρη, του ΜΙΝΙΟΝ, της ΠΥΡΚΑΛ κλπ. Μέχρι το τέλος του 1984, 34 συνολικά επιχειρήσεις είχαν υπαχθεί στον ΟΑΕ με συνολικές οφειλές 136 δισ. δρχ. Μεταξύ αυτών κολοσσοί της εγχώριας βιομηχανίας που δραστηριοποιήθηκαν σε στρατηγικούς τομείς για την ανάπτυξη της χώρας όπως ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, ΛΑΡΚΟ, ΠΥΡΚΑΛ, ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΚΑΛΙΣΤΗΡΗ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΪΚΗ, ΦΙΞ, ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΣ κ.ά..

Οι αρχικές δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ, αυτές που αποτέλεσαν το "χαρτί" του αποπροσανατολισμού και της πολιτικής απάτης σε βάρος των εργαζομένων της χώρας, ήταν ότι μετά το στάδιο της οικονομικής εξυγίανσης οι επιχειρήσεις αυτές θα παρέμεναν στο δημόσιο και θα αποτελούσαν τον κορμό για την εφαρμογή κλαδικών πολιτικών. Βέβαια, το ΠΑΣΟΚ πολύ γρήγορα, από το 1984 ακόμα, πέταξε τη μάσκα και αποκάλυψε τους απώτερους στόχους του. Τον Αύγουστο εκείνου του χρόνου ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γερ. Αρσένης δηλώνει ξεκάθαρα ότι "οι πόρτες δεν είναι κλειστές για τους ιδιώτες"! Από το σημείο αυτό και μετά όλη η πολιτική που ασκήθηκε στον τομέα των προβληματικών ήταν πολιτική επιστροφής των βιώσιμων επιχειρήσεων άνευ όρων στους ιδιώτες.

Ολόκληρη τη δεκαετία του '80, αλλά και μέχρι σήμερα, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν ανέπτυξαν καμία κλαδική πολιτική για την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, αλλά αντίθετα, στα πλαίσια της τυφλής εξυπηρέτησης των μεγαλοεπιχειρηματιών και των συμφωνιών με τις Βρυξέλλες, οδήγησαν στην παραπέρα βιομηχανική υποβάθμιση της χώρας. Ενας από τους τρόπους ήταν και η συστηματική υπονόμευση των προβληματικών, οι οποίες αργά αλλά σταθερά ξαναπήγαν στα χέρια των ιδιωτών.

Επιχειρήσεις συναλλαγματοφόρες για την οικονομία της χώρας όπως η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ παραδόθηκαν αντί πινακίου φακής σε ξένα κεφάλαια. Ολόκληρο το συγκρότημα της Π - Π που αριθμούσε 15 εργοστάσια σε όλη τη χώρα και απασχολούσε 17 χιλιάδες εργαζόμενους κατατεμαχίστηκε, για να περάσει κομμάτι - κομμάτι σε διάφορους αεριτζήδες επιχειρηματίες. Ενώ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει μεταθέσει για μετά τις εκλογές το λουκέτο που έχει αποφασίσει ήδη να βάλει για πάντα στα εργοστάσια του ομίλου στην Πάτρα και τη Χαλκίδα. Τα Μεταλλεία Σκαλιστήρη δόθηκαν αντί ανάλογης αμοιβής σε πολυεθνική εταιρία, ενώ πάρα πολλές επιχειρήσεις, αφού τεμαχίστηκαν, για να χωριστούν σε βιώσιμα και μη βιώσιμα κομμάτια, τα μεν πρώτα ξεπουλήθηκαν στους ιδιώτες τα δε δεύτερα βγήκαν στον πλειστηριασμό, για να πουληθούν ως παλιοσίδερα. Στο έργο του ξεπουλήματος και της υπονόμευσης της ελληνικής βιομηχανίας επιδόθηκαν ισάξια οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που εναλλάξ βρέθηκαν στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια. Το βάρος αυτής της καταστροφικής πολιτικής κουβαλάνε οι φορολογούμενοι πολίτες, ενώ τα αποτελέσματά έβαλαν τα θεμέλια για την αποβιομηχάνιση της χώρας, καταδικάζοντας ολόκληρες περιοχές σε οικονομικό και κοινωνικό μαρασμό.