Πώς να περιγράψεις τον πόνο, την οργή κι αγανάκτηση που προκαλεί σ' όλους μας η εν ψυχρώ, αποτρόπαιη και άνανδρη δολοφονία των δυο νέων της μαρτυρικής Κύπρου από τις ορδές του Αττίλα και τους φασίστες "Γκρίζους Λύκους"; Τι να πεις - οι κατάρες δε φτάνουν - για τους ισχυρούς τούτου του κόσμου, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, που, αφού έδωσαν το "πράσινο φως" για την τουρκική εισβολή και κατοχή του νησιού, επί 22 χρόνια κάνουν τα πάντα για να παγιωθεί η διχοτόμηση, ενισχύουν και προωθούν τα επεκτατικά σχέδια της αντιδραστικής στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας, δίνουν την ευκαιρία στον Εμπαρκάν και την Τσιλέρ ν' απειλούν με πόλεμο και την Ελλάδα; Και πώς να κρύψεις την απογοήτευσή σου, όταν βλέπεις και τη σημερινή κυβέρνηση της χώρας μας να προσβλέπει και να προστρέχει στους ιμπεριαλιστές - σ' αυτούς, δηλαδή, που δημιούργησαν και συντηρούν το πρόβλημα - για να λυθεί το Κυπριακό;

Αναλογίζεσαι ότι στις τουρκικές φυλακές αγωνιστές θυσιάζουν τη ζωή τους για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, ότι στα κακοτράχαλα βουνά της Ανατολίας οι Κούρδοι παλεύουν με νύχια και με δόντια εναντίον των Τούρκων στρατοκρατών και των ξένων αφεντικών τους, ζητώντας πατρίδα, και πείθεσαι πως οι λαοί δε γονατίζουν.

Κι αν με τα μάτια της ψυχής ταξιδέψεις στη μακρινή Σεούλ, θα δεις τους φοιτητές να μάχονται για ιδανικά που κάποιοι, ιστορικά αφελείς, θεωρούν ανεπίκαιρα. Κοιτώντας χιλιάδες εικοσάχρονα αγόρια και κορίτσια, με μαντίλια στο κεφάλι, καθισμένα κατάχαμα μπροστά στους κρανοφόρους βαρβάρους, ν' αγωνίζονται για την ενοποίηση της χώρας τους, ν' αντιστέκονται με ηρωισμό στις επιδιώξεις της υπερδύναμης που θέλει ολόκληρη την Κορεατική χερσόνησο στα χέρια της, να μην υποχωρούν ακόμα και όταν χιλιάδες συλλαμβάνονται και κακοποιούνται άγρια, νιώθεις εκείνο το επαναστατικό σκίρτημα στην καρδιά, που μόνο η μαζική λαϊκή πάλη για το δίκιο μπορεί να προκαλέσει.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ