Οπως ξεκάθαρα πλέον δείχνουν οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ινδονησία, το αντιπολιτευτικό κίνημα φουντώνει ραγδαία, ρίχνοντας έτσι τα πλοκάμια του σ' ολόκληρη τη χώρα. Ετσι, λοιπόν, ο δικτάτορας Σουχάρτο, ύστερα από 30 χρόνια αυταρχικής διακυβέρνησης και δολοφονίας εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων δημοκρατών, απ' εδώ και πέρα, θα είναι υποχρεωμένος ν' αντιπαρατεθεί ανοιχτά με μια ενισχυόμενη συνεχώς αντιπολίτευση, η οποία φέρεται αποφασισμένη να αγωνιστεί, για εγκαθίδρυση δημοκρατικών διαδικασιών στη χώρα.

Σαν οι κυριότεροι αντίπαλοι του Σουχάρτο, αυτή τη στιγμή, εμφανίζονται: ΟΣρι Μπιντάγκ,οικονομικός επιστήμονας, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε τρία χρόνια φυλάκιση για "προσβολή" του Προέδρου του κράτους και τώρα έχει ιδρύσει δικό του κόμμα. Ο πολιτικός αυτός ηγέτης έχει ήδη κάνει έφεση και προτίθεται να συνεργαστεί με το Ενιαίο Δημοκρατικό Κόμμα της Ινδονησίας, προκειμένου να εγκαινιαστούν οι δημοκρατικές διαδικασίες... Ο δεύτερος, είναι ο 30άχρονος, Τιγκάρ Ναϊπόσπος,ο οποίος έχει εκτίσει μισή δεκαετία κάθειρξης με την κατηγορία ότι προκαλούσε συζητήσεις στο πανεπιστήμιο της Τζακάρτα. Και ο τρίτος, είναι ο 55χρονος Γχσενεβάν Μοχάμεντ,ο οποίος μετά την απαγόρευση του περιοδικού του, "Τέμπο", με ένα τιράζ 160.000 εντύπων, τώρα αναπτύσσει έντονη πολιτική δράση κατά του δικτάτορα. Κεντρική επιδίωξη των τριών αυτών ηγετικών πολιτικών προσωπικοτήτων είναι ο αγώνας για την ύπαρξη και δράση μιας νόμιμης και ανεξάρτητης αντιπολίτευσης με στόχο την πάλη κατά του αυταρχικού καθεστώτος του Σουχάρτο, ο οποίος από το 1966 και με τη βοήθεια των στρατιωτικών κυβερνά τη χώρα, καταπατώντας ακόμα και τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Ταυτόχρονα, όμως, η εκμετάλλευση, η πείνα και η δυστυχία στη χώρα αυτή έχουν προσλάβει τέτοιες δραματικές διαστάσεις, ώστε η δυσαρέσκεια, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες μαχητικές διαδηλώσεις, πρόκειται σίγουρα να γνωρίσει νέα αποκορυφώματα... Οι κατώτατοι μισθοί φτάνουν μόνο στις 500 δραχμές το μήνα. Το απεργιακό κίνημα των εργαζομένων συνεχίζει να αναπτύσσεται όλο και περισσότερο με κύρια αιτήματα τις στοιχειώδεις αυξήσεις των μισθών και τις ανθρωπινότερες συνθήκες εργασίας. Το ξερίζωμα και η εξαθλίωση της αγροτιάς συνεχίζεται με ταχύτατους ρυθμούς, ενώ ταυτόχρονα, μεγάλη δυσαρέσκεια εκφράζεται και από τα μεσαία στρώματα, τα οποία συνθλίβονται όλο και περισσότερο από τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και παραπονούνται για την "οικονομία εξαδέλφων", που κυριαρχεί στην Ινδονησία. Συνοπτικά: Υστερα από 30 χρόνια στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας, ένα είναι το σύνθημα που κυριαρχεί σ' ολόκληρη τη χώρα: "Τέρμα πλέον με τη δυστυχία και την εξαθλίωση. Εμπρός για τη δημοκρατία και μια ανθρώπινη ζωή...".

Παράλληλα, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι εδώ και καιρό δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα στον τομέα των εξαγωγών, ο οποίος κυρίως εκπροσωπείται από προϊόντα ξυλείας και υφαντουργίας, και εξασφαλίζουν στη χώρα πάνω από το 50% του ξένου συναλλάγματος. Επίσης, και οι σημαντικότερες εξαγωγές της Ινδονησίας, που είναι αυτές του πετρελαίου, στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων παρουσιάζουν μια σημαντική υποχώρηση. Βασική αιτία είναι οι σκληρές συνθήκες ανταγωνισμού που έχουν δημιουργηθεί με τις χώρες παραγωγής πετρελαίου, όπως είναι η Κίνα, η Ινδία και το Βιετνάμ.

Στο μεταξύ, στο επίκεντρο των σημερινών ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων προωθείται όλο και περισσότερο, μια νέα πολιτική προσωπικότητα, η οποία όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, "θα ήταν σε θέση να ενώσει όλους τους μεταρρυθμιστές της Ινδονησίας". Πρόκειται για την 49χρονη κόρη του Σουκάρνο, πρώην Προέδρου του κράτους, Μεγκαβάτι Σουκαρνοπούτρι,η οποία, ας σημειωθεί, μέχρι πρόσφατα ήταν Πρόεδρος του Ινδονησιακού Δημοκρατικού Κόμματος. Δηλαδή, μια από εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις, που είχαν επιτραπεί παράλληλα με το κυβερνών κόμμα, Γκολκάρ, το οποίο ελέγχεται απόλυτα από τον δικτάτορα Σουχάρτο. Σε διάστημα λίγων μηνών λοιπόν, όπως τονίζει ο Πόνχε Πρίθνστεμ, αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η πολιτικός αυτή έχει μετατραπεί σε "σύμβολο της Δημοκρατίας". Η κόρη του Σουκάρνο λοιπόν έχει αφήσει εντελώς ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι θα θέσει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές που πρόκειται να διεξαχθούν το 1998. Ετσι, σπάει μια παράδοση 30 χρόνων, όταν μοναδικός υποψήφιος για την προεδρία της χώρας, ήταν αποκλειστικά ο ίδιος ο Σουχάρτο.

Και κάτι ακόμα, που θα πρέπει από πολιτική άποψη ιδιαίτερα να υπογραμμιστεί: Ο Αμπντουραχάμ Βαχίντ, εκ μέρους της μουσουλμανικής οργάνωσης"Μαντασούλ Ουλάμια", η οποία είναι πάρα πολύ μαζική και συσπειρώνει 30 εκατομμύρια μέλη, υποστηρίζει σήμερα ανοιχτά τη μαχόμενη αντιπολίτευση. Σχετικά θα πρέπει να αναφερθεί ότι η Ινδονησία είναι η χώρα με τον πιο πολύ μουσουλμανικό πληθυσμό.

Πάντως, πέρα απ' ότιδήποτε άλλο, το ζήτημα της διαδοχής του Σουχάρτο, εδώ και πολύ καιρό, βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας μια και σύντομα πρόκειται να διεξαχθούν οι κοινοβουλευτικές και στη συνέχεια οι προεδρικές εκλογές. Οπως υπογράμμιζαν, πριν λίγο καιρό, έγκυροι πολιτικοί παρατηρητές, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες κι αυτή τη φορά ο Σουχάρτο να θέσει υποψηφιότητα για το ανώτατο αξίωμα της χώρας. Τον περασμένο Απρίλη, όμως, είχε πεθάνει η σύζυγός του, η οποία ήταν η πιο έμπιστη και στενή πολιτική του συνεργάτις και ο θάνατός της "τον στοίχισε πάρα πολύ... ". Ταυτόχρονα, θεωρείται πολύ πιθανό ότι σε περίπτωση που θέσει και πάλι υποψηφιότητα για την προεδρία, τότε στη θέση της αντιπροεδρίας θα διορίσει τη μεγαλύτερη κόρη του. Ηδη αυτή τη στιγμή, η 49χρονη, Σίτι Χαρτιγιλάντι Ρουχμάνα, κατέχει ανώτατη θέση στο σημερινό κυβερνών κόμμα, Γκολκάρ. Η Ρουχμάνα, μετά το θάνατο της μητέρας της, είναι πλέον βέβαιο ότι θα την αντικαταστήσει στο πόστο του βασικού συμβούλου του πατέρα της. Πάντως, η εγκαθίδρυση μιας μόνιμης οικογενειακής Δυναστείας στην Ινδονησία με επικεφαλής τη μεγαλύτερη κόρη του δικτάτορα δεν πρόκειται ν' αποδειχτεί μια τόσο εύκολη υπόθεση...

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ