Πολύ θετικές", λέει ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, είναι οι προτάσεις του ΟΟΣΑ για την οικονομική πολιτική που πρέπει (βλ: διατάσσει) να εφαρμοστεί στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Και βέβαια, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν έχει πολύ σημασία τι λένε, και ο ΟΟΣΑ και ο Γ. Παπαντωνίου. Και δεν έχει σημασία, διότι είναι δεδομένη η "δουλιά" και των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών της χρηματιστικής ολιγαρχίας και των πολιτικών υπαλλήλων τους: Οι πρώτοι καθορίζουν το πλαίσιο του ξεζουμίσματος των λαών και οι δεύτεροι το υλοποιούν. Βέβαια, πρόκειται για σχήμα λόγου, διότι έχουν και παραέχουν σημασία οι βουλές των πολυεθνικών καρχαριών, από τη στιγμή που ισοδυναμούν με τα προεόρτια των επερχόμενων λεηλασιών που εξυφαίνουν οι επίβουλοι του λαϊκού μόχθου.

Εκείνο όμως που έχει (τη δική του) αυτόνομη σημασία είναι η νέα εννοιολογική διάσταση που προσδίδεται από τους "εκσυγχρονιστές" στη λέξη "θετικό". Οταν, ας πούμε, ο αρμόδιος υπουργός αντιλαμβάνεται ως "θετική" την εντολή του ΟΟΣΑ για απελευθέρωση των απολύσεων, τότε μάλλον διαπνέεται από τη γενικότερη αντίληψη ότι οι απολύσεις μπορεί να είναι και "καλό πράγμα"... Οταν χαρακτηρίζει "θετική" τη σύσταση για μείωση ακόμα και του κατώτερου μισθού των 120.000 δραχμών, τότε λίγη είναι η απόσταση που τον χωρίζει από το να δηλώσει επισήμως ότι οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας είναι "θετικό πράγμα". Οταν χειροκροτεί ως "θετική" την πρόταση για εξάπλωση της μερικής απασχόλησης και την "ελαστικοποίηση" του χρόνου εργασίας, τότε είναι προφανές πως οι κυβερνώντες δε βρίσκονται μακριά από τη διακήρυξη ότι η ανεργία και η υπερεκμετάλλευση "δεν είναι και άσχημο πράγμα"...

Τα παραπάνω, είναι φυσικό, ότι δε θα τα ακούσουμε - στο προβλεπτό τουλάχιστον μέλλον - με τόσο κυνικό τρόπο από τους "εκσυγχρονιστές". Οι τελευταίοι θα συνεχίσουν να μιλούν για "κεντροαριστερά" την ώρα που προωθούν την επιχείρηση με τον περίφημο κωδικό: "καθαρές λύσεις". Αυτές οι "καθαρές λύσεις" Σημίτη δίνουν τη θέση τους στο παρασύνθημα: "Πεντακάθαρη κατάλυση" κάθε ρύθμισης κοινωνικού χαρακτήρα. "Ξεκάθαρη διάλυση" της παραγωγικής βάσης του τόπου διά της παράδοσής του στο μεγάλο κεφάλαιο. "Ολοκληρωτική παράλυση" των λαϊκών στρωμάτων μέσα από νέες επιθέσεις που απειλούν πλέον ακόμα και την επιβίωσή τους. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι δεν έχουν παρά ένα δρόμο για την οριστική επίλυση των προβλημάτων που τους δημιουργεί αυτή η πολιτική: Αντίσταση με στόχο την πλήρη ανατροπή της.