Και πάλι σε σας καταφεύγω, στη φιλόξενη στήλη σας αποθέτω, μαρτυρική μαρτυρία και όνειρο ανεξήγητο. Σας αναθέτω, συμπέρασμα να βγάλετε, εσείς θα μπορείτε, υποθέτω. Το ξέρω, σοφότερο θα ήταν εκ μέρους μου να περιοριστώ σε εκείνα που στην πραγματικότητα είδα και να αφήσω για τον εαυτό μου εκείνα που ονειρεύτηκα. Διότι, αγαπητή φίλη, σεις η ίδια με συμβουλεύσατε κάποτε, να μη μοιράζομαι τα όνειρα με κανέναν. "Είναι τα μόνα που σου ανήκουν", είπατε... Πέστε μου, όμως, τι να την κάνω αυτή τη βραδινή και "εφήμερη περιουσία", όταν δε γνωρίζω τη σημασία της;

Αυτές τις καυτές μέρες του Ιούνη, βρέθηκα σ' αυτό το μικρό απίστευτο χωριό, και σκέφτηκα, πως δε θα είναι το μόνο στην Ελλάδα, πως θα υπάρχουν κι άλλα, πολλά άλλα χωριά, που σύνορα δε θα 'χουν, ούτε με το όνειρο, ούτε με την ελπίδα. Πως κάπου στη μέση θα 'χουν ένα "χαράκωμα", δίκην πλατείας, όπου "δεσπόζει" ένα ερείπιο, δίκην καφενείου. Εκεί μαζεύονται. Εκεί που υπάρχει ο πολύτιμος θησαυρός, το μαγικό κουτί, που τους μεταφέρει σε τόπους εξωτικούς και μακρινούς, όπως η... Αθήνα, λόγου χάρη. Αυτό το κουτί τούς βάζει μέσα στα "κρυφά" της οικογενείας Δράκου και της "Λάμψης", και τους ζητά θέση να πάρουν. Θέση δεν παίρνουν οι έρημοι, διότι δυστυχώς δεν έχουν θέση. Ούτε στον ήλιο, ούτε στον ίσκιο, ούτε στη λάμψη, ούτε στη σκοτεινιά. Βλέπουν, κοιτούν, δεν παρακολουθούν, δε σκέφτονται. Γεννήθηκαν στο χώμα, μεγάλωσαν στα χωράφια, δούλεψαν σαν σκυλιά και περιμένουν αδιαμαρτύρητα να πεθάνουν σαν σκυλιά και να χωθούν αθόρυβα στο χώμα. Επιτέλεσαν το έργο τους. Ατομα μιας χρήσης, χρήσης που διαρκεί όσο και η ανθρώπινη ζωή. Μηδαμινή για το ανάστημα του σύμπαντος. Σημαντική, μοναδική και ανεπανάληπτη, όμως, για τα μικρά ανθρώπινα μέτρα.

Αυτές τις καυτές μέρες του Ιούνη, σε αυτό το ρημαδιό, το μαγικό κουτί μετέφερε τις πενήντα νεκρές,από χρόνια, ψυχές, στη Μητρόπολη της Αθήνας. Είδαν τους συνανθρώπους τους δακρυσμένους, φανερά συγκινημένους, είδαν τις χήρες του εκλιπόντος, είδαν τα παιδιά, τα εγγόνια, την οικογένεια όλη. Ελαμψε ο τόπος από κεριά, μούσκεψε ο ναός από δάκρυα, έφτασε μέχρι το χωριό άρωμα από λιβάνι. Και εκείνοι συνεχίζουν να κοιτούν με βλέμματα αδειανά την τελετή. Δε συμμετέχουν, δε συγκινούνται, δεν οργίζονται, δε λογίζονται, δεν αγανακτούν. Ούτε ατακτούν. Απλώς κοιτούν. Αμέτοχοι είναι.

Μια απ' αυτές τις μέρες, λοιπόν, ονειρεύτηκα ότι οι άνθρωποι αυτοί αναστήθηκαν. Ζούσαν και αντιδρούσαν. Απαιτούσαν, διεκδικούσαν. Και, κυρίως, συνειδητοποιούσαν. Κατέβηκαν, λοιπόν, στην Αθήνα και διάβασαν τις εφημερίδες, παλιές και νέες. Πήγαν και στη Βουλή, και στη Μητρόπολη, και στου Μαξίμου και σε τόσα άλλα θαυμαστά, που βλέπανε στο "μαγικό κουτί". Και όταν γύρισαν στο έρημο χωριό τους, κάθισαν, συζήτησαν και για πρώτη φορά αποφάσισαν. Πήραν το "μαγικό κουτί" και το θάψανε στο χώμα... Ηταν το πρώτο βήμα που έκαναν.