Πίστευες, ίσως, πως μέσα στη σύγχυση - και στον πόνο - ο κόσμος της Ρωσίας θα "ξέχναγε" ή δε θα είχε τον καιρό - και το κουράγιο - να κάνει αποτιμήσεις. Ελεγες, πως μέσα στον άγριο ανεμοστρόβιλο, θα είχες - γιατί όχι- και συ το δικό σου ζωτικό χώρο. Μια "θέση" στα πολιτικά πράγματα της πατρίδας σου. Ενα "πόστο" να συνεχίσεις το καταστροφικό έργο σου. Το έργο, που σου έδωσε τα "υψηλότερα" βραβεία της Δύσης. Που σε έφερε στις πρώτες θέσεις της προδοσίας. Που σου έδωσε τον τραγικότερο ρόλο στην τραγωδία!

Μια φλούδα πατημένη και πεταμένη στην άκρη. Ενα σκουπιδάκι, μικρό, που έβγαλε από το μάτι της η ανθρωπότητα και ανακουφίστηκε κάπως. Μια μάσκα διπρόσωπη, που την πήρε ο αέρας. Σε βάλανε στα αζήτητα, Γκόρμπι. Εκεί που ο καιρός, η κλεισούρα και η μούχλα θα σε σαπίσει. Και σε βάλανε όλοι Γκόρμπι. Και αυτοί που πρόδωσες και οι άλλοι για τους οποίους πρόδωσες! Τέτοια κατάντια. Δε σε θέλει κανείς, πια. Δεν αξίζεις για τίποτα! Ούτε, καν, για να δίνεις διαλέξεις στα πανεπιστήμια.

Σαν γριά μεθυσμένη καρακάξα, πια, θα γυρίζεις στους χώρους, που παρέδωσες το μέλλον στο παρελθόν και θα διηγείσαι ψεύτικες "ηρωικές" ιστορίες. Θα δικαιολογείς με χειρονομίες και κλάματα τις προθέσεις σου. Θα παίρνεις, ίσως, φιλοδωρήματα από τα ξένα ιδρύματα. Τα Φουλμπράιτ και τα Φορντ θα αναλάβουν τη "συντήρησή" σου. Θα σε δείχνει ο κόσμος με το δάχτυλο. Θα σε αποφεύγουν οι περαστικοί, για να μην τους λερώσεις. Θα σε φωτογραφίζουν οι τουρίστες του μέλλοντος σαν κακό "αξιοθέατο". Οπως ακριβώς φωτογραφίζουν τον τρελό του χωριού.