"Και δώσαν τότε εντολή οι άντρες στις γυναίκες, που ήταν στη φυλακή, να μη δεχτούν ούτε νερό, ούτε ψωμί να πάρουν από εκεί μέσα, γιατί αυτά τα φέρναν απ' την Αθήνα. Την άλλη μέρα, φορτώσαν καραβιές με νερό και ψωμί απ' τον Αυλώνα για να 'χουν να τρώνε και να πίνουν οι φυλακισμένες". Τα λόγια του δασκάλου, του Χρήστου Τσάδαρη, ακούγονταν μέσα στη σιγαλιά σαν ένα άλλο μάθημα ιστορίας, απ' αυτά που δε διδάσκονται στα σχολεία. Μίλαγε για τους αγώνες από το 1520 μέχρι το 1914 που έκαναν οι κάτοικοι στο Σάλεσι (σ. σ. αυτό είναι το ιστορικό όνομα του Αυλώνα, που για τους Τούρκους και τους μετέπειτα τσιφλικάδες όπως ο Συγγρός, έγινε Κακό - Σάλεσι). Αγώνες για να κάνουν δική τους τη γη που σήμερα απειλείται. Σ' αυτά τα χρόνια πέρασαν πολλοί από κει. Από τον Μεχμέτ Ναουμάν Μαχίρ, στον Λαπιέρ κι ύστερα στον Συγγρό. Τώρα την απειλή οι ίδιοι την ονομάζουν Λαλιώτη. "Δεν προσκυνήσαμε ποτέ, είπε ο δάσκαλος. Δε θα προσκυνήσουμε και τώρα. Αυτή η γη, αυτοί οι ανθρώποι έδωσαν πολλά για την πατρίδα. Ομως τη λέξη "αφέντη" δεν την είπαν ποτέ".

Χρήστος Τσάδαρης