Η ανησυχία του λαού είναι δικαιολογημένη. Οχι, κυρίως, από τις πολεμοκάπηλες κραυγές, όσο από το γεγονός ότι η κυβέρνηση δε λέει όλη την αλήθεια. Και, μάλιστα, κρύβει αυτό που πρώτο απ' όλα έπρεπε να πει. Οτι, δηλαδή, η Τουρκία είναι ο βασικότερος πυλώνας της αμερικανοΝΑΤΟικής πολιτικής στην περιοχή,όπως επισημαίνει η προχτεσινή ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ. Και είναι αυτό δυο φορές ανησυχητικό, γιατί με τον τρόπο που αντιμετωπίζει το ζήτημα η ελληνική κυβέρνηση, με τις επιλογές της, αφοπλίζει στην πραγματικότητα τον ελληνικό λαό.

Με τις προχτεσινές αποφάσεις της η ελληνική κυβέρνηση υποδουλώνει ακόμα περισσότερο τη χώρα στην επιθετική νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ, παγιδεύεται ακόμα περισσότερο σε δόγματα και πρακτικές φιλοπόλεμων τυχοδιωκτισμών.

Ποια ζητήματα νομίζουμε πρέπει να είναι καθαρά, αν και ο ελληνικός λαός είναι γεμάτος δικαιολογημένα ερωτηματικά:

Πρώτο: Ο ρόλος του ΝΑΤΟ στη σύγχρονη εποχή, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, είναι ακόμα πιο επιθετικός, επικίνδυνος για τη χώρα μας και τη γειτονιά μας, για ολόκληρο τον κόσμο. Η σύγχρονη μορφή της αντεπανάστασης, της κατάπνιξης κινημάτων, της αιματοχυσίας, ενσαρκώνεται στη νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ, στη Νέα ιμπεριαλιστική Τάξη Πραγμάτων.

Ο κίνδυνος για νέα θερμά επεισόδια, για απειλές συρράξεων, στη Μεσόγειο και ευρύτερα, έχει μεγαλώσει το τελευταίο διάστημα. Ο κίνδυνος αυτός και για το Αιγαίο είναι υπαρκτός, αν πάρει κανείς υπόψη και τη διαπάλη συμφερόντων ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Τουρκίας και αυτήτης Ελλάδας. Ταυτόχρονα, όμως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το ίδιο το ΝΑΤΟ έχει συμφέροντα δημιουργίας και θερμών επεισοδίων. Για τον απλό λόγο ότι του ανατίθεται ο ρόλος του διαχειριστή των κρίσεων που εμφανίζονται στην περιοχή. Το ίδιο το ΝΑΤΟ, που προκαλεί τις κρίσεις και τα θερμά επεισόδια, έρχεται σε συνέχεια δήθεν να τις επιλύσει, να "βοηθήσει", κατοχυρώνοντας και διευρύνοντας έτσι το ρόλο του επιδιαιτητή ανάμεσα στις δύο χώρες.

***

Φαλκιδεύεται η εθνική μας άμυνα, η ασφάλεια της χώρας. Γίνεται ακόμα περισσότερο έρμαιο στα χέρια των ιμπεριαλιστών, στα εξοπλιστικά προγράμματα των πολεμοκάπηλων, στην αγορά ανταλλακτικών και τους μηχανισμούς των εχθρών της ειρήνης.

Το ισχυρό στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα θα αυξάνει τα οικονομικά και πολιτικά κέρδη του και στο εσωτερικό της χώρας. Οι πολυεθνικές εταιρίες των κάθε είδους εμπόρων του πολέμου θα θησαυρίζουν.

Αλήθεια, τι άλλαξε μέσα σε 4 μήνες, από τη στιγμή, αμέσως μετά την κρίση στα Ιμια, που ο νέος πρωθυπουργός Κ. Σημίτης δήλωνε στη Βουλή ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν προγράμματα αύξησης των πολεμικών εξοπλισμών; Με τίποτε δεν μπορεί κανείς σοβαρός αναλυτής να δικαιολογήσει την ανευθυνότητα και την υποχωρητικότητα της κυβέρνησης απέναντι σε κάθε λογής πιέσεις των ιμπεριαλιστών.

Δε θέλουμε να αναφερθούμε σήμερα εδώ σε άλλες πλευρές, όπως είναι το τεράστιο κόστος των εξοπλισμών, που θα φέρει νέες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες (όσες έχουν απομείνει), καθώς και νέες περιόδους μακροχρόνιας λιτότητας.

***

Αυτό που κάνουν σίγουρο, αναμφισβήτητα, είναι η μεγαλύτερη ακόμα επικυριαρχία των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευαίσθητη και νευραλγική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Η μεγαλύτερη επιδιαιτησία των ΑμερικανοΝΑΤΟικών "συμμάχων", η προσπάθεια μεγαλύτερου ελέγχου των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή, θα αποτελέσει το σίγουρο και χειροπιαστό αποτέλεσμα των τελευταίων κυβερνητικών αποφάσεων.

Αν το αρχαίο "οι καιροί ου μενετοί" ίσχυε μια φορά μέχρι σήμερα για τους λαούς της περιοχής και τα κινήματά τους, σήμερα γίνεται επιτακτικό σύνθημα και κάλεσμα αγώνα. Για να μην περάσουν τα νέα επιθετικά ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να κλείσουν τ' αυτιά τους στις ψυχροπολεμικές κραυγές των εμπόρων του πολέμου και της προσπάθειας διαμόρφωσης ανάλογου κλίματος σε περιοχές της χώρας με τη συνηγορία Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Η καλύτερη ετοιμότητα και επαγρύπνηση για το λαό είναι η συμμετοχή στο οργανωμένο φιλειρηνικό, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, η ενεργός συμμετοχή του στις γραμμές του μαζικού λαϊκού κινήματος.

Η ιστορική εμπειρία της Ελλάδας και των λαών όλου του κόσμου αυτό έχει αποδείξει άπειρες φορές μέχρι σήμερα, στο πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν.

Το ίδιο το ΝΑΤΟ, που προκαλεί τις κρίσεις και τα θερμά επεισόδια, έρχεται σε συνέχεια δήθεν να τις επιλύσει, να "βοηθήσει", κατοχυρώνοντας και διευρύνοντας έτσι το ρόλο του ως επιδιαιτητής ανάμεσα στις δύο χώρες