Ζωή - "χαμαλίκι" | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ζωή - "χαμαλίκι"

Πώς θα ξεχώριζε κανείς έναν χαμάλη ...από έναν αντιπρόσωπο πολυεθνικής εταιρίας; Ισως από το χαμηλό βλέμμα του πρώτου και το περιωπής αναιδές υφάκι του δεύτερου. Από τα πολυφορεμένα παπούτσια τους ενός και τα γυαλισμένα από τον παππού, στην πλατεία Ομονοίας, του άλλου. Από τους πεσμένους, βαρείς ώμους, το ηλιοκαμένο ρυτιδωμένο πρόσωπο, τα θολά μάτια, τους κόμπους στα δάχτυλα, την απελπισία, ίσως, και την αγωνία στο βλέμμα του πρώτου. Από το περιποιημένο με after save πρόσωπο του άλλου, τους πλαδαρούς ώμους, ματαιόδοξα "υπερυψωμένους" με βάτες κοστουμιού, τα λευκά αδούλευτα χέρια, το φαντασιόπληκτο σήκωμα του γιακά. Ισως και από τη νάιλον χαρτοσακούλα του χαμάλη για το κολατσιό και την πανάκριβη μαύρη δερμάτινη "samsonite" επιχειρηματική τσάντα του αντιπροσώπου, με κλειδωμένες τις μωροφιλόδοξες αυταπάτες.

Ανθρωποι διαφορετικοί, ξεχωριστοί. Αν, όμως, κοιτάξει κανείς πίσω από τα καινούρια ή τα λιωμένα ρούχα, πίσω από το ταπεινό ή ματαιόδοξο βλέμμα, κάτω από το ρυτιδωμένο ή φρεσκαρισμένο δέρμα, θα δει πόσο όμοια έχουν εξαπατηθεί, σε έναν κόσμο που προσφέρει εξαθλίωση "ανφάς" και απροκάλυπτη και εξαθλίωση κοστουμαρισμένη. Που πουλάει πλαστικά όνειρα, που εξαργυρώνονται σε άδειες τσέπες, ακάλυπτες επιταγές και απλήρωτες πιστωτικές κάρτες. Ψεύτικες ελπίδες, που μπαινοβγαίνουν σε σιδερένιες πόρτες εργοστασίων και αυτόματες τραπεζών.

Είναι τόσο όμοια εξαθλιωμένοι, εγκαταλειμμένοι, εξαπατημένοι, που ο κύριος Ν. δεν αναγνώριζε αν είναι χαμάλης ή αντιπρόσωπος πολυεθνικής. Δεν ήξερε αν μπορούσε να ονειρεύεται, κρατώντας πορτοφόλι παραφουσκωμένο με κάρτες ή να πάψει να ελπίζει σπρώχνοντας το ταλαίπωρο καροτσάκι του στο Πέραμα. Τα 'χε μπερδέψει και δε θυμόταν αν σηκώνεται στις 5 το πρωί για να φωνάξει ξεψυχισμένα "Αναψυκτικάαααα..." ή αν είναι εκείνος που πλασάρει τα αναψυκτικά στα μικρομάγαζα. Δεν ήξερε, αν είναι θύμα ή θύτης. Τίμιος ή μικροκομπιναδόρος, ο εξαπατημένος ή εκείνος που εξαπατά.

Ο κύριος Ν., για μια στιγμή, έδωσε υπόσταση - όχι πως δεν έχει - στο επάγγελμα του χαμάλη. Σαν αστραπή, είπε "εγώ είμαι χαμάλης" και όλοι τον πίστεψαν. Χαμογέλασαν τρυφερά, ίσως συγκινήθηκαν, σίγουρα, όμως, σκέφτηκαν:"Δε βαριέσαι, ακόμα υπάρχουν άνθρωποι". Φαινόταν, μάλιστα, ευτυχισμένος, που δεν ντρεπόταν για το επάγγελμά του. Και βέβαια, ένας τέτοιος τύπος δε θα μπορούσε να νοιάζεται για τα λεφτά. "Τι αμοιβή ζητάτε για τα αρχαία που βρήκατε;", τον ρωτούσαν. "Δεν ήξερα, απαντούσε, ότι για τα αρχαία που βρήκα πρέπει να πάρω αμοιβή. Να σας πω την ιστορία θέλω και να φύγω". Για μια και μοναδική φορά, ένας τίμιος άνθρωπος αρνιόταν να εξασκήσει το παράλογο δικαίωμα, που του δίνει η πολιτεία, να ζητάει αμοιβή για την παράδοση αντικειμένων της.

Την άλλη μέρα, η είδηση είχε φτάσει στους δημοσιογράφους και ετοιμαζόταν να γραφεί, να τυπωθεί, να ανακοινωθεί. Μέχρι που ένα βιαστικό κουδούνισμα τηλεφώνου διέκοψε τις γεμάτες τρυφερή συγκίνηση σκέψεις μιας ολόκληρης αλυσίδας δημοσιογράφων. "Ο χτεσινός χαμάλης είναι σημερινός αντιπρόσωπος της "Κόκα - Κόλα". Ο υπεράνω χρημάτων ζητάει 1 δισεκατομμύριο, αλλιώς απειλεί ότι θα πουλήσει τα αρχαία στην ελληνική ή ξένη αγορά. Εχει φτάσει, ήδη, στον εισαγγελέα".

Για πολλοστή φορά, ένας χαμάλης ή αντιπρόσωπος ή έμπορος - τι σημασία έχει ο τίτλος - ζητούσε να αρπάξει την ευκαιρία μήπως και σωθεί. Το ΛΟΤΤΟ γι' αυτόν είχε τη μορφή κυκλαδικών ειδωλίων. Και τώρα, ποιος εισαγγελέας θα δικάσει και θα καταδικάσει τόση απελπισία για μια ολόκληρη ζωή - "χαμαλίκι"..;

Δήμητρα ΜΥΡΙΛΛΑ