Αλλά και στο πολιτικό επίπεδο άρχισαν να δοκιμάζονται περισσότερες από μια λύσεις. Εγινε παρελθόν η επί 10ετίες διακυβέρνηση από το ίδιο κόμμα. Ζήσαμε τις εμπειρίες του δικομματισμού. Οι μόνοι ωφελημένοι, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, οι κατασκευαστικές εταιρίες, οι μεγαλοεργολάβοι, το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο, οι πολυεθνικές, σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων, των συνταξιούχων, των αγροτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Η εναλλαγή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αρχίζει να θεωρείται αβέβαιη και ξεπερασμένη. Το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο του τόπου αναζητεί και άλλες μορφές πολιτικής διαχείρισης, ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι κάτι αλλάζει, χωρίς βέβαια ν' αλλάζει τίποτε. Τελευταία λανσάρεται το νέο σχήμα "Κεντροδεξιά - Κεντροαριστερά", με προφανή στόχο την οργάνωση των συμμαχιών των βασικών κομμάτων. Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν ανάγκη να συμπληρώνονται από μικρότερα, που είναι πρόθυμα να παίζουν το ρόλο της εφεδρείας, του αναχώματος, του υποστυλώματος.

Τα αποτελέσματα των διάφορων μορφών διαχείρισης είναι συνεχώς τα ίδια: λιτότητα και μαζική ανεργία, συρρίκνωση και ξεπούλημα της παραγωγικής βάσης της χώρας, ενσωμάτωση και υποταγή.

Παρ' όλα αυτά, οι εφεδρείες του συστήματος κάθε άλλο παρά έχουν εξαντληθεί. Εμείς έχουμε υποχρέωση να αποκαλύψουμε και να ξεσκεπάσουμε τα διάφορα σενάρια και τις δήθεν εναλλακτικές λύσεις.

Αγαπητοί προσκαλεσμένοι, σύντροφοι και συντρόφισσες,

Διανύουμε μια περίοδο που έχει δύο στοιχεία: το καταστροφικό και το εμφανιζόμενο ως δημιουργικό στοιχείο. Τι περιεχόμενο δίνουμε σε αυτές τις δύο έννοιες;

Το καταστροφικό στοιχείο αφορά τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού, που παίρνονται πίσω με τον πιο βάρβαρο και ωμό τρόπο.

Το αποκαλούμενο δημιουργικό στοιχείο αφορά τις αναπροσαρμογές και αναδιαρθρώσεις προς όφελος του μονοπωλιακού κεφαλαίου, με κύριο στόχο την πλήρη ενσωμάτωση της Ελλάδας, με όρους υποταγής, στο διεθνή, καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας μέσω της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Ο λαός δε βρίσκεται αντιμέτωπος μόνο με μια πολιτική σκληρής λιτότητας, αλλά με μια μακροπρόθεσμη στρατηγική, που αγκαλιάζει όλες τις σφαίρες της ζωής με νέες θεσμοθετημένες δεσμεύσεις.

Το δικό μας συμπέρασμα:

Είναι ουτοπία να περιμένει κανείς λύσεις υπέρ του λαού μέσα στα πλαίσια διαχείρισης του συστήματος, στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Οι συνθήκες των Οργανισμών αυτών δεν αναθεωρούνται προς όφελος των λαών. Μόνο με όρους ανατροπής και ρήξης πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Στις μέρες μας δεν αντιμετωπίζονται τα προβλήματα ούτε με τα συνηθισμένα μέσα και μορφές πάλης, που είχε αναδείξει το συνδικαλιστικό και γενικότερο λαϊκό κίνημα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ή σε άλλες κορυφαίες στιγμές του αγώνα.

Η συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου, αυτός είναι ο πραγματικά διαφορετικός δρόμος για τη λύση των προβλημάτων του λαού. Αυτή θα είναι η συμβολή του λαού μας στην περιφερειακή και παγκόσμια προσπάθεια για αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων υπέρ της προόδου και του σοσιαλισμού.

Μήπως προβάλλοντας το ΚΚΕ την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού σήμερα, διατρέχει τον κίνδυνο να αποσπαστεί από τα επείγοντα και οξυμένα προβλήματα του λαού μας;

Με κατηγορηματικότητα απαντάμε ΟΧΙ. Η μακρόχρονη ιστορία του ΚΚΕ, από το 1918, αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη. Διακηρύσσαμε την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και υπερασπιστήκαμε κινήματα που οδηγούσαν ή διευκόλυναν το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα, όμως, ήμασταν μπροστάρηδες στον αγώνα για το 8ωρο, το μεροκάματο, τις συντάξεις, την ισοτιμία των γυναικών, τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Η τέχνη του καθημερινού αγώνα είναι σημαντική, όμως, αυτή αποκτά αξία και νόημα όταν από τη μια μεριά στηρίζεται στην πείρα του παρελθόντος και από την άλλη υπηρετεί αποφασιστικά τον τελικό μας σκοπό.

Δεν κρύβουμε ότι πολλές φορές από απλούς ανθρώπους ακούμε το ερώτημα, κατά πόσο είναι ρεαλιστικό μετά τη νίκη της αντεπανάστασης, την ανατροπή, δηλαδή, των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, να προβάλλεται η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

ΑΠΑΝΤΑΜΕ:

Ισα ίσα, οι ανατροπές κάνουν ακόμα πιο έντονη την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού παγκόσμια και, βεβαίως, στην Ελλάδα, άρα, και την επικαιρότητά του.

Ας απαντήσουμε σε ένα ερώτημα: Μετά τις γνωστές δραματικές αλλαγές του 1989 - 1991 τα πράγματα στην ανθρωπότητα πάνε καλύτερα ή χειρότερα;

Η απάντηση είναι φανερή, πάμε όλο και χειρότερα, ακριβώς γιατί υποχώρησαν οι δυνάμεις του σοσιαλισμού και της ειρήνης, της κοινωνικής προόδου και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που ο παγκόσμιος πλούτος δεν είχε παρόμοια έκταση, συμβαίνουν ως αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο.

Η άγρια αντεπίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου, των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων άρχισε με τα πρώτα συμπτώματα κρίσης στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης και έγινε ακόμα πιο βίαια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Ο πόλεμος του Κόλπου, που υπήρξε πρώτη δοκιμή της νέας στρατηγικής του ιμπεριαλισμού, πραγματοποιήθηκε όταν άρχισε ο επιθανάτιος ρόγχος της Σοβιετικής Ενωσης. Για να έρθει λίγο αργότερα η επαίσχυντη επέμβαση στη Βαλκανική και η εγκληματική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Οι αρνητικές εξελίξεις ήταν αλυσιδωτές και αγκάλιασαν όλο τον πλανήτη. Εφεραν την ανατροπή των Σαντινίστας στη Νικαράγουα με την ωμή επέμβαση των ΗΠΑ, το εγκληματικό εμπάργκο στην Κούβα, τις επεμβάσεις των αμερικανικών, γαλλικών και άλλων στρατευμάτων σε χώρες της Αφρικής με τη μάσκα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ηρθε η Συμφωνία του Οσλο για το Παλαιστινιακό, που όλοι γνωρίζουμε πόσο μακριά βρίσκεται από το δίκαιο αίτημα για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.

Συμφωνίες που είχαν υπογραφεί και αντανακλούσαν σε ένα βαθμό την πίεση των σοσιαλιστικών χωρών, όπως η Συμφωνία στο Ελσίνκι, άλλες διεθνείς ή τοπικές συμφωνίες πετάγονται σήμερα στο καλάθι των αχρήστων, με πρωτεργάτες από τη μια μεριά τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, και από την άλλη την ΕΕ. Εγκαταλείπονται και τα τυπικά προσχήματα που υπήρχαν για την αποτροπή πολιτικών και στρατιωτικών επεμβάσεων. Ο ΟΗΕ μετατρέπεται σε πειθήνιο όργανο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι αποφάσεις του για το Κυπριακό μπαίνουν στο συρτάρι, ενώ οι ΗΠΑ και η ΕΕ ερωτοτροπούν με τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Το ΝΑΤΟ προωθεί ανοιχτά και απροκάλυπτα το νέο ρόλο του. Συγκροτεί πολυεθνικές στρατιωτικές δυνάμεις, που έχουν στόχο όχι μόνο τη δήθεν διαφύλαξη της διεθνούς τάξης και ασφάλειας, αλλά και την προστασία της εσωτερικής δήθεν ασφάλειας των χωρών που έχουν προβλήματα ανάπτυξης ή δημοκρατίας. Το ΝΑΤΟ αναγορεύεται σε θεσμοθετημένη διεθνή δύναμη της αντεπανάστασης.

Στο ερώτημα "γιατί η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού;" μπορεί κανείς να δώσει πολύπλευρες απαντήσεις.

Θα σταθώ σε τέσσερα ζητήματα, τα οποία ανοίγουν διάπλατα τη συζήτηση για την αναγκαιότητα, άρα, και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.

1) Το διεθνή καταμερισμό εργασίας. 2) Τις νέες τεχνολογίες. 3) Το θέμα της δημοκρατίας. 4) Την κατάσταση που διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή - Βαλκάνια, Αιγαίο, Μεσόγειο και Μέση Ανατολή - και αφορά άμεσα και έμμεσα τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Ισότιμος καταμερισμός εργασίας δεν μπορεί να υπάρχει στα πλαίσια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, της δράσης των πολυεθνικών.

Και πριν το 1989 - '91, βεβαίως, ο διεθνής καπιταλιστικός καταμερισμός εργασίας ήταν άδικος και οδυνηρός. Το 1960 η αναλογία του ΑΕΠ μεταξύ των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών και των πιο φτωχών ήταν 30 προς 1 υπέρ των πρώτων. Το 1989 με τα περίφημα διαρθρωτικά προγράμματα και τα διάφορα άλλα πακέτα βοήθειας η αναλογία έγινε 60 προς 1. Η αναλογία των εισοδημάτων 140 προς 1.

Αναφερόμαστε σε μια σύγκριση γενικών δεικτών ανάμεσα σε χώρες. Αν παραπέρα ψάξει κανείς τους δείκτες στο εσωτερικό των χωρών, τότε θα δει ότι η εκμετάλλευση, οι διακρίσεις σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων είναι οξύτερες και πιο καταπιεστικές.

Τώρα, με την ανάκτηση ενός μεγάλου μέρους του σοσιαλιστικού εδάφους από τον ιμπεριαλισμό, ο διεθνής καπιταλιστικός καταμερισμός εργασίας αποβαίνει ακόμα πιο επικίνδυνος, η υποδούλωση παίρνει απίστευτες μορφές για το τέλος του 20ού αιώνα. Το συμπέρασμά μας: Εξω από τις γραμμές του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα με προοπτική το σοσιαλισμό δε διαμορφώνεται καμία εναλλακτική λύση. Ακόμα και η απλή αντίσταση εξουδετερώνεται και εκφυλίζεται.

Πραγματικά, η λέξη έκρηξη χαρακτηρίζει τις εξελίξεις στον τομέα της σύγχρονης επιστημονικοτεχνικής επανάστασης. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, να υποτιμήσει τα νέα προβλήματα και εμπειρίες που προκύπτουν. Αποτελεί, όμως, υπερβολή και ανορθολογισμό η άποψη που καλλιεργείται ότι η αλματώδης ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών αλλάζει εκ βάθρων όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα. Μια απλή ανάγνωση έργων του Μαρξ και του Ενγκελς, όπως και άλλων διανοητών, θα δείξει ότι με ανάλογο τρόπο κατανοήθηκε στην εποχή τους η λεγόμενη βιομηχανική επανάσταση, η εμφάνιση μηχανών και - στη συνέχεια - ο αυτοματισμός. Πρόκειται στην ουσία για σύγχρονη ορμητική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Για μετατροπή της επιστήμης σε βασική παραγωγική δύναμη, που από τον περασμένο αιώνα είχε υπογραμμιστεί.