Ο κοινωνικός ορίζοντας είναι... γκρίζος. Ομως, όσο κι αν την εμποδίζουν, μια αχτίδα από δυνατό κόκκινο... τον διαπερνά. Αυτή είναι από χτες και η εικόνα της αίθουσας Συνεδρίων του ΚΚΕ. Του μόνου κόμματος - και του παλαιότερου στον τόπο μας - που όσο κι αν πάνω σ' αυτό και μόνο εξαπολύθηκαν ανέμοι και θύελλες,ποτέ δε σταμάτησε την πορεία του. Ποτέ δεν αλλαξοπίστησε. Ποτέ δεν αποχρωμάτισε τα οράματά του. Ποτέ δεν άλλαξε "αφέντη". "Αφέντης", εμπνευστής, "αίμα από το αίμα" του ήταν, είναι και θα 'ναι ένας και μόνο. Ο λαός, ο αδικημένος από ντόπια και ξένα συμφέροντα. Ναι, το κόκκινο σχίζει το γκρίζο ορίζοντα. Και θα φωτίσει ολόκληρο τον ορίζοντα, αργά ή γρήγορα. Την είπε και την ένιωσε αυτή την αδήριτη Ανάγκη και Αλήθεια του λαού μας και της πανανθρώπινης κοινωνίας, η χτεσινή, πρώτη μέρα του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Κατάμεστη, φεγγοβολούσα από χρώματα κι οράματα η αίθουσα των Συνεδρίων. Από πρόσωπα αποφασισμένα να δώσουν τις καλύτερες δυνάμεις τους, τις ωραιότερες μάχες τους για το φωτεινό, το σοσιαλιστικό, το κόκκινο αύριο στον τόπο μας και στον κόσμο.

Πολλοί ξεκίνησαν από τις μακρινότερες άκρες της πατρίδας μας. Αλλοι με χιόνια στα μαλλιά. Αλλοι με βασανισμένα από τα "χρόνια της θύελλας" κορμιά. Αλλοι με τα ροζιασμένα από το μόχθο χέρια. Αφήσαν τη δουλιά, το σπίτι, τα παιδιά "για τούτη τη δουλιά, τη σπουδαιότερη". Αλλοι, συνειδητά, θα στερηθούν το πενιχρό μεροκάματο, γιατί ετούτη η δουλιά μετρά για "να χορτάσουν όλοι οι σκοτωμένοι μας", για να "χορτάσουν όλοι οι αγέννητοι". Κι οι μωρομάνες άφησαν τα "βλαστάρια" τους. Οι νέοι το διάβασμα και τη σχολή. Οι δάσκαλοι τους μαθητές. Η γενιά "με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες" και οι νεότερες, άφησαν όλα τα δικά και τα οικεία για τοΣυνέδριο. Γιατί αλλιώς "μετρούν" γι' αυτούς τέσσερα χρόνια αγώνων που πρέπει να δοθούν για τον "αφέντη" το λαό μας. Τα άφησαν όλα, "για να σμίξουν με τον κόσμο".

Μέρες Συνεδρίου, που κρίνει με τόλμη το χτες και σχεδιάζει με όνειρα το αύριο. "Ομορφες μέρες" σύντροφοι. Μια αίθουσα - "ολάκερη η Ελλάδα λάμποντας μες στις σημαίες του ήλιου".Ας μη γελιόμαστε. Το απέδειξαν θυσίες κι αγώνες του 79χρονου ΚΚΕ. Ας περηφανευόμαστε, και στα 80χρονά του και στα 100χρονά του κι ακόμα παραπέρα - το λέει και το 15ο Συνέδριο - είναι: "Ολη η φωτιά του ήλιου δικιά μας, ΚΚΕ".