Δύο ολόκληρες σελίδες συνέντευξη του Δ. Τσοβόλα φιλοξένησαν τα χτεσινά "Νέα", αλλά τα ερωτήματα, που συνοδεύουν από την πρώτη στιγμή αυτόν και το κόμμα που ίδρυσε, παρέμειναν αναπάντητα. Τα επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, για να μην ξεχνιούνται και για να τα έχει πάντα μπροστά του ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ και στην επόμενη δημόσια εμφάνισή του. Αλλωστε, προβλέπονται αρκετές, καθώς το πολιτικό κλίμα μυρίζει όλο και περισσότερο εκλογές.

Ερώτημα πρώτον: Ετσι, ξαφνικά, τον Οκτώβρη του 1993, "το ΠΑΣΟΚ από πατριωτικό κίνημα έγινε κίνημα υποτέλειας και εξάρτησης"; "Κι από κίνημα των μη προνομιούχων, έγινε κίνημα των αεριτζήδων, των κερδοσκόπων και των οικονομικά προνομιούχων"; Κι όταν εφάρμοζε τα σταθεροποιητικά προγράμματα, σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, του τότε υπουργού Εθνικής Οικονομίας, Κ. Σημίτη, την άλλη μέρα των εκλογών του 1984 και των υποσχέσεων για "καλύτερες μέρες", τι ήταν; Η όταν υιοθετούσε και υπέγραφε την έκθεση Σπινέλι για την Ευρωπαϊκή Ενωση (1984), για την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1985) και την Ενιαία Εσωτερική Αγορά (1986); Για να μην αναφερθούμε στην περιβόητη "συμφωνία απομάκρυνσης των αμερικανικών βάσεων", την... κοινωνικοποίηση των προβληματικών επιχειρήσεων, που αποδείχτηκε μια μεγάλη και σκανδαλώδης επιχείρηση απαλλαγής εκλεκτών τέκνων της ολιγαρχίας από τα τεράστια φέσια που είχαν βάλει στο ελληνικό δημόσιο και τόσα άλλα. Η στις εντελώς πρόσφατες αποκαλύψεις, σχετικά με τις παραγγελίες του ΟΤΕ, σύμφωνα με τις οποίες και στην περίοδο από το 1987 έως το 1990 δόθηκαν μίζες εκατομμυρίων δολαρίων σε υψηλόβαθμα στελέχη του Οργανισμού. Ατέλειωτος είναι ο κατάλογος και όλα αφορούν την περίοδο πριν το 1990. Αυτήν ακριβώς που ο Δ. Τσοβόλας θεωρεί ως πρότυπο και άκρως φιλολαϊκή...

Ερώτημα δεύτερον: Γιατί η τυχόν διάσπαση του ΠΑΣΟΚ εντάσσεται - σύμφωνα με όσα εκτιμά ο Δ. Τσοβόλας - στα σχέδια του κατεστημένου, για εξωραϊστικού και αποπροσανατολιστικού χαρακτήρα ψευτο-αλλαγές του πολιτικού σκηνικού και δεν εντάσσεται και η δική του αποχώρηση στα ίδια ακριβώς σχέδια; Μήπως, επειδή αυτός δεν κουράζεται να μιλά για τους μη προνομιούχους και τους φτωχούς; Η μήπως, επειδή αυτός ισχυρίζεται συχνά - πυκνά πως η πολιτική σταθεροποίησης (διάβαζε: λιτότητα) της οικονομίας είναι καλή, αρκεί να συνοδεύεται από ανάπτυξη...;