Το πρώτο ...στάδιο της επανάστασης!

Πριν 12 χρόνια ήμουν συντάκτης του "Οδηγητή". Τότε ετοιμάσαμε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στην Οχτωβριανή Επανάσταση, το οποίο σχεδιάστηκε ως εξής: Να περιγράψουμε με αφηγηματικό τρόπο, αλλά βασισμένο σε συγκεκριμένα γεγονότα, τη συμμετοχή - και συμβολή - των κύριων κοινωνικών δυνάμεων στην Επανάσταση.

Στον γράφοντα ανατέθηκε να καταγράψει τη συμμετοχή της αγροτιάς. Ανάμεσα στα βιβλία που ξεσκονίστηκαν ήταν και κάποιο με την αφήγηση ενός μπολσεβίκου, που περιέγραφε τι έκανε ο Λένιν το πρώτο βράδυ της Επανάστασης (7 προς 8 Νοέμβρη 1917).

Ηταν μεσάνυχτα, όταν γύρισαν στο σπίτι του μπολσεβίκου και έπεσαν να κοιμηθούν. Ξαφνικά άναψε το φως στο δωμάτιο του Λένιν, ο οποίος άρχισε να εργάζεται πυρετωδώς. Και το πρωί, όταν κάθισαν στο τραπέζι για το τσάι, ο Λένιν έβγαλε απ' την τσέπη του δύο φύλλα χαρτί με το περίφημο "Διάταγμα για τη γη".

- Μα αυτό ήταν των Εσέρων. Θα πουν ότι το δανειστήκαμε απ' αυτούς, είπε κάποιος.

- Ας πουν ό,τι θέλουν, απάντησε ο Λένιν. Οι αγρότες θα καταλάβουν καθαρά ότι πάντα θα υποστηρίζουμε όλα τα δίκαια αιτήματά τους. Πρέπει να πλησιάσουμε τους αγρότες, στη ζωή τους, στους πόθους τους. Κι αν γελάσουν μερικοί ηλίθιοι, άστους να γελάνε. Ποτέ δε σκεφτήκαμε ν' αφήσουμε στους Εσέρους το μονοπώλιο για τους αγρότες. Εμείς είμαστε το πρώτο κόμμα στην κυβέρνηση κι ύστερα απ' τη δικτατορία του προλεταριάτου, το αγροτικό ζήτημα είναι το σπουδαιότερο.

Και στις 28 Νοέμβρη 1917, στο Σμόλνι, σε έκτακτη συνεδρίαση του Αγροτικού Συνεδρίου, ο γεροντότερος απ' τους αριστερούς Εσέρους, με τρεμουλιαστή φωνή και με δάκρυα στα μάτια, διάβασε την ανακοίνωση για την αδελφική συμμαχία των αγροτικών σοβιέτ με τα σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών. Κάθε φορά - περιγράφει ο Τζον Ριντ - που πρόφερε τη λέξη (συμμαχία) η αίθουσα τρανταζόταν από βροντερά χειροκροτήματα.

Αυτή η πολιτική τόλμη του Λένιν εκφράστηκε μετά την πρώτη μέρα της Επανάστασης. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν αποτελεί οδηγό δράσης στις καθημερινές συνθήκες.

Το ΚΚΕ έχει στις ιστορικές του αποσκευές τις μεγαλύτερες αξίες για τον άνθρωπο και πρέπει να τις διαφυλάξει, μπροστά στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Αλλά δε φτάνει μόνο αυτό. Χρειάζεται και η πολιτική τόλμη - όχι βέβαια η τόλμη της αγοραίας πολιτικής, που προβάλλουν οι καναλάρχες και οι πομπώδεις οικοδεσπότες των τοκ σόου.

Χρειάζεται εκείνη η καθημερινή πολιτική τόλμη της ανάδειξης και αναστήλωσης της συλλογικής προσπάθειας ως βασικής προϋπόθεσης για την επίλυση των βασανιστικών προβλημάτων των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των επιστημόνων, των παιδιών που πέφτουν στα ναρκωτικά, των αποκλεισμένων γενικά.

Συνταγές δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως δυνατότητες που στηρίζονται στις πραγματικές και βασανιστικές ανάγκες του κόσμου. Κι αν δεν αφουγκραστούμε τον κόσμο και δεν ανιχνεύσουμε αυτές τις πλευρές, θα μείνουμε μετέωροι σαν εκείνο το σκαπτικό μηχάνημα, που ενώ εργάζεται πυρετωδώς, η τσάπα του δεν πιάνει χώμα.

Κάπως έτσι μοιάζει εκείνη η προβληματολογία με τα συνθήματα που περιέχουν δυο - τρεις διατυπώσεις κατά του Μάαστριχτ και καταγγέλλουν ταυτόχρονα τους άλλους ως υποταγμένους και συμβιβασμένους. Αυτή η τυποποιημένη οριζόντια διατύπωση της συνευθύνης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Πολιτικής Ανοιξης - "ΣΥΝ" δεν ανταποκρίνεται στην απ' τα κάτω πραγματικότητα. Οχι πως αυτό δεν ισχύει για βασικές επιλογές των ηγεσιών των παραπάνω κομμάτων. Ισχύει και πρέπει να στιγματίζεται.

Αλλά, αν σε ένα συνδικάτο δεν ψηφίστηκε η πρόταση με τις δύο - τρεις αντι-μααστριχτικές διατυπώσεις της παράταξης, που υποστηρίζει το ΚΚΕ, δεν καθαρίζεις με έναν, σαν τον παραπάνω, αφορισμό. Και τότε φταίνε μόνο οι άλλοι ή πρωτίστως εμείς που δε φροντίσαμε να αποκαλύψουμε τις αλυσίδες - δε μιλάμε πια για νήματα - που δένουν την καθημερινή ζωή όλων με τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Κι έπειτα είναι οι εδώ "νομάρχες" των Βρυξελλών, που διαλαλούν κυνικά τις εξαρτήσεις τους.

Υπάρχουν εκείνοι που το καταλαβαίνουν - όπως οι συνταξιούχοι - και το καταγγέλλουν ευθέως. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που δεν τους αρκεί η κυνική ομολογία. Και εδώ χρειάζεται η τέχνη της πολιτικής πειθούς, που θα απελευθερώνει το λανθάνοντα σοσιαλισμό του ανθρώπου, όπως τον περιέγραψε ο Ενγκελς, και η οποία θα τον οδηγεί στη σφαίρα της συλλογικής δράσης, μέσα απ' την οποία θα έχει τις δικές του διαφοροποιήσεις. Γι' αυτό δε θα πρέπει να μας "ξενίζουν" οι προβληματισμένοι και οι τίμιοι άνθρωποι, όποιο Θεό κι αν πιστεύουν. Ακόμα ακόμα θα πρέπει να προσπαθούμε να πείσουμε και εκείνους τους "ρεαλιστές" του εφικτού και να τους τραβάμε "απ' το μανίκι". Ετσι, θα μπορέσουμε - για να θυμηθούμε και τον Λένιν - να βρούμε εκείνο τον κρίκο της αλυσίδας, ο οποίος θα μας επιτρέπει να "κρατάμε" στα χέρια μας ολόκληρη την αλυσίδα.

Πρέπει, λοιπόν, να βρούμε τους δρόμους της ενότητας στη δράση, αλλά και να αποφασίσουμε να τους βαδίσουμε με ειλικρίνεια, χέρι χέρι με τους άλλους εργαζόμενους. Και αυτό στις σημερινές συνθήκες να μπορεί ν' αποτελέσει - ας επιτραπεί μια αφαίρεση - το πρώτο στάδιο της... επανάστασης!

Σ' αυτό το δύσκολο δρόμο βασικό όργανο είναι ο "Ριζοσπάστης". Σήμερα, οι δυνατότητές του είναι περιορισμένες, τόσο εξαιτίας εγγενών αδυναμιών, όσο και του γενικότερου κλίματος. Αλλά, απ' την εμπειρία μου στον τομέα που δουλεύω, ο "Ριζοσπάστης" έχει σταθεί πολύτιμος σύμβουλος στη λύση προβλημάτων. Δε θα αναφερθώ στα προβλήματα των εργαζομένων, που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται καθημερινά στις σελίδες του, αλλά και στη λύση προβλημάτων γενικότερου χαρακτήρα. "Εμένα, ο "Ρ" με τα δημοσιεύματά του, μου έλυσε το βασικότερο πρόβλημα της χρηματοδότησης), ομολογούσε πρόσφατα στέλεχος μεγάλου νοσοκομείου.

Πολλά και βασικά θέματα, που ανέδειξε ο "Ρ" στον τομέα της υγείας τα "πήρε" από ανθρώπους που ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους. Τα "πήρε", γιατί τον εμπιστεύονται, ως την εφημερίδα που μπορεί να προβάλει θέματα ευρύτερου ενδιαφέροντος, μέσα στη σημερινή λαλίστατη... συνωμοσία των διάφορων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Πρωτίστως, λοιπόν, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ δεν πρέπει να ξεχνούν το "Ρ", γιατί στη συνέχεια θα τους βοηθήσει στην καθημερινή τους δουλιά.

Τέλος, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι του "Ρ" είναι νέα παιδιά και μάλιστα χωρίς σοβαρές πολιτικές εμπειρίες. Παλιότερα, κάποιοι από μας ίσως αισθανόμαστε ως "ζυγό" τις κατευθύνσεις των διάφορων επιτροπών του Κόμματος. Μακάρι, λοιπόν, σήμερα να υπήρχε αυτός ο "ζυγός". Δε λέω ότι είναι ανύπαρκτη η βοήθειά τους, αλλά δεν είναι ο "επί της ημέρας" καθοδηγητής, όπως τη χρειάζεται η εφημερίδα.

Και θα περάσει πολύς καιρός για να βρεθούν οι κνίτες - σαν κι αυτούς που γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση - οι οποίοι θα επανδρώσουν δημοσιογραφικά το "Ρ". Οι δυνατότητες, δηλαδή και εδώ, έχουν τις ίδιες αναλογίες των δυνατοτήτων - και των αδυναμιών - που έχει το ΚΚΕ στους υπόλοιπους χώρους.

Γιώργος ΜΟΥΣΓΑΣ

Πρώην μέλος του ΚΚΕ

Δημοσιογράφος του "Ρ"