Κριτική στο Σχέδιο Προγράμματος

Μετά από μια μακρόχρονη πορεία 18 χρόνων από την ψήφιση του προηγούμενου Προγράμματος, μετά από 2 μαζικές διασπάσεις και την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών, ερχόμαστε να συζητήσουμε το νέο πρόγραμμα. Ολα τα κομματικά μέλη περίμεναν ορισμένα καθαρά λόγια, που θα μπορούσαν να καλύψουν όσο το δυνατόν πιο σωστά τις μακρόχρονες θεωρητικές και πολιτικές παλινωδίες της ΚΕ.

Αντ' αυτού βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα Σχέδιο Προγράμματος όπου η ΚΕ μόνο καθαρά λόγια δε χρησιμοποιεί, αποσιωπώντας την προηγούμενη πορεία υλοποίησης του Προγράμματος του 10ου Συνεδρίου. Ενα καθήκον, που κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα, που θα ήθελε να λέγεται Μαρξιστικό - Λενινιστικό, θα έπρεπε να κάνει. Το Προσχέδιο Προγράμματος αρνείται να το κάνει αυτό και το ερώτημα είναι για ποιο λόγο.

Το ΚΚΕ είχε στόχο την αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή - δημοκρατική επανάσταση και την επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, την εγκατέλειψε στο 12ο Συνέδριο, προσθέτοντας την "αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό", οδηγήθηκε στον πλέον οπορτουνιστικό εκφυλισμό μέσω του 12ου Συνεδρίου και σήμερα μας εμφανίζει το αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό μέτωπο, που μέσω πολιτικών συμμαχιών (πάντα όπως τόσα χρόνια υπό την "πίεση" του λαϊκού κινήματος) θα οδηγηθούμε σε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία και πιθανόν στη σοσιαλιστική επανάσταση.

Είχαμε αυτήν την εξέλιξη και τον οπορτουνιστικό κατήφορο γιατί υπήρχαν περιθώρια ερμηνειών στα Ντοκουμέντα του Κόμματος, επειδή οι πολιτικές γραμμές, πλατφόρμες δεν ήταν ολοκληρωμένες και έτσι ο καθένας ανάλογα με το πώς εννοούσε τη σχέση τακτικής ή στρατηγικής ερμήνευε αριστερότερα ή δεξιότερα τα ντοκουμέντα. Ετσι, αφού το γευτήκαμε αυτό έντονα στο παρελθόν, το ξαναβρίσκουμε μπροστά μας στο σημερινό Προσχέδιο Προγράμματος.

Ετσι, ο πυρήνας του προσχεδίου που είναι η Θέση 29, δηλαδή το Α - Α - Δ μέτωπο, όπου ενοποιούνται τα επιμέρους μέτωπα πάλης με "μπροστάρη πάντα την εργατική τάξη", μας παραπέμπει κατευθείαν στη Θέση 31, που είναι σαφέστατη. Οτι το αποτέλεσμα της δράσης αυτού του μετώπου θα είναι η "λαϊκή πλειοψηφία", που θα εκφραστεί κυβερνητικά. Παρ' όλα αυτά οι αναλύσεις στις ΚΟΒ αποσιωπούσαν τελείως τη Θέση 31, προσπαθώντας να δώσουν αριστερότερη έμφαση στο Προσχέδιο Προγράμματος.

Τι υποχρεώνει την ΚΕ να δίνει τέτοιου τύπου ερμηνείες και δεν το διατυπώνει καθαρά, όπως στην Εκθεση Δράσης του 10ου Συνεδρίου; "... πιστεύουμε ότι όσο υπάρχει η εξουσία των μονοπωλίων, είναι αδύνατη η πραγματοποίηση τέτοιων ριζικών μεταρρυθμίσεων, γιατί αυτές έχουν επαναστατικό χαρακτήρα και όπως διδάσκει ο Μ - Λ και επιβεβαιώνει η ζωή, επαναστατικοί κοινωνικοοικονομικοί μετασχηματισμοί μπορούν να γίνουν μόνο, αφού λυθεί το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα της επανάστασης... " (σελ. 76). Δηλαδή, ριζικές μεταρρυθμίσεις όπως αυτές που περιγράφονται σκόρπιες στους στόχους του Α - Α - Δ μετώπου δεν μπορούν να γίνουν μέσω οποιασδήποτε κυβέρνησης.

Πώς η ΚΕ, αφού αναγνωρίζει - και καλά κάνει - ότι η κυρίαρχη αντίθεση μονοπώλια - λαός δεν ισχύει και ότι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας μπαίνει προς λύση, από πού και ως πού παρουσιάζει ως μονόδρομο το Α - Α - Δ μέτωπο και προδικάζει το κίνημα στη στενότητα και μόνο του κοινοβουλευτικού αγώνα; Γιατί επιμένει σε μια "εφεύρεση" που δεν μπορεί να υλοποιηθεί σε μια καπιταλιστική χώρα, σαν την Ελλάδα, που όπως λέει και το Προσχέδιο: "εντάσσεται στις περιφερειακές χώρες της ΕΟΚ, που αποκομίζουν ένα τμήμα των υπερκερδών και παίζουν το ρόλο περιφερειάρχη" (Θέση 5); Γιατί ονειρεύεται μια νέα Χιλή σε μια σημερινή καπιταλιστική χώρα οργανικά δεμένη με την ΕΟΚ, όπως η Ελλάδα, που προσπαθεί ταχύτατα ν' αναπτύξει παραπέρα τον καπιταλισμό και τα καταφέρνει χωρίς σοβαρές αντιστάσεις;

Η ύπαρξη μικροαστικών - οπορτουνιστικών απόψεων, που θυσιάζουν τα μακροχρόνια συμφέροντα της εργατικής τάξης στο καθημερινό δήθεν όφελός της, είναι φυσιολογικό να υπάρχουν μέσα στο Κόμμα. Αυτό που δεν είναι αντικειμενικό να υπάρχει είναι η επικράτησή τους πάντα σαν πλειοψηφία και η αποτύπωσή τους με διαφορετική ένταση κάθε φορά (ανάλογα και με την "εξωτερική" πίεση της ταξικής πάλης) στα Ντοκουμέντα του ΚΚΕ.

Η μακρόχρονη κοινοβουλευτική "δημοκρατική" περίοδος και η υποταγή όλης της πάλης του εργατικού κινήματος στην κοινοβουλευτική πάλη, το χτύπημα των εργατικών ΚΟΒ από το 1984 και μετά πιο έντονα, η ριζική αλλαγή της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος, προς όφελος των καλοπληρωμένων και ανώτερων υπαλλήλων, κατεστραμμένων ΕΒΕ και εις βάρος του προλεταριάτου (εργοστασιακός - βιομηχανικός εργάτης), που αγνοεί σαν τέτοιο το Προσχέδιο και διαχέει τον πολιτικό του ρόλο στην εργατική τάξη και το λαό γενικά, είχε αντανάκλαση στη διαμόρφωση των Θέσεων του Κόμματος. Στη συνέχεια οι θέσεις του ΚΚΕ οδηγούσαν σ' ένα νέο ξέκομμα εργατών, όπως αυτό αντανακλόταν έντονα στις εκλογικές αναμετρήσεις στη Β Αθήνα, τη Β Πειραιά, τη Μαγνησία, χώροι συγκέντρωσης προλεταριάτου, με την κατακόρυφη πτώση του ΚΚΕ.

Και όλα αυτά γίνονταν στα πλαίσια μιας τακτικής που "έχτιζε" το κοινοβουλευτικό προφίλ του ΚΚΕ και εγκλώβιζε στα πλαίσια που θέτει η "δημοκρατική νομιμότητα".

Η κατοχύρωση αυτής της τακτικής, που εκφράζεται και σήμερα μέσα από το Προσχέδιο Προγράμματος, όσο και αν η λέξη εργατική τάξη αναφέρεται και ξαναναφέρεται αρκετές φορές, σημαίνει άρνηση του επαναστατικού δρόμου, που μπορεί να υλοποιείται και να προπαγανδίζεται καθημερινά. Το Προσχέδιο χωρίς να μας δείχνει τη σημερινή κατάσταση του εργατικού κινήματος, το μεταχειρίζεται, στα δύο μόνο σημεία που το αναφέρει στη Θέση 28 και 31, σαν ένα μέτωπο πάλης ισάξιο του λαϊκού και άλλων κινημάτων (ειρήνη, παιδεία... ). Δεν αναγνωρίζεται σαν τη βασική κινητήρια δύναμη που θα συγκρούεται με την αστική τάξη όχι μόνο για οικονομικά ζητήματα, αλλά και για πολιτικούς επαναστατικούς στόχους (γιατί υπάρχουν και ρεφορμιστικοί πολιτικοί στόχοι), συγκροτώντας όχι κάποια "νέα λαϊκά όργανα" για μια "νέα λαϊκή πλειοψηφία", αλλά τα δικά της όργανα τύπου Σοβιέτ, για την εξουσία του δικού της κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς. Ενός επαναστατικού δρόμου που θα επιβάλλει τη συμμετοχή του ΚΚΕ στο Κοινοβούλιο όχι μόνο για να κάνουμε κριτική στο α ή το β νομοσχέδιο και να αποδείχνουμε ότι η α ή η β κυβέρνηση μας κλέβει από παντού, αλλά για να ξεσκεπάζει καθημερινά τη χρεοκοπία του κοινοβουλευτισμού ως συστήματος και θα αντιπαραθέτει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία το δημοκρατισμό της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Θα δείχνει τον άλλο δρόμο της εξουσίας "τύπου Σοβιέτ", που θα καταργεί την επίφαση εκλογών με βάση την εδαφική περιφέρεια και θα προβάλλει τις εκλογές σε παραγωγική - εδαφική βάση μέσω εργατικών αντιπροσώπων που θα συγκροτούν το νέο εργατικό κράτος. Που θα προτείνει την αντικατάσταση της σημερινής εξαγορασμένης δικαιοσύνης, στυλοβάτη του αστικού κράτους και την επιβολή δικαιοσύνης μέσω εκλεγμένων λειτουργών της εργατικής τάξης, που θα ξεσκεπάζει το ρόλο της αστυνομίας και του στρατού, τη διάβρωση και το σάπισμά τους, θα προτείνει την αντικατάστασή τους με νέους θεσμούς πολιτοφυλακής του εργατικού κινήματος.

Που θα ξεσκεπάζει το ρόλο της σημερινής δημόσιας διοίκησης και των ανώτερων στρωμάτων της υπαλληλοκρατίας και θα ζητάει την κατάργηση όλου αυτού του μηχανισμού, που απορροφά τεράστια χρηματικά ποσά και θα δείχνει τον τρόπο τσακίσματός του.

Που θα οργανώνει την καθημερινή πάλη του στη βάση της απαλλαγής από τα δεσμά της αστικής τάξης, ντόπιας, ΕΟΚικής και αμερικανικής. Στη βάση αυτή μπορεί να υπάρξει εργατικό κίνημα, που δε θα είναι δέσμιο των κοινοβουλευτικών του αυταπατών και θα πιάνει τόπο στα χαμηλόμισθα τμήματα της εργατικής τάξης και του προλεταριάτου, που δεν έχει να περιμένει από τον καπιταλισμό ούτε την καριέρα του, ούτε τη μισθολογική του ανέλιξη σε υψηλές αποδοχές.

Που θα μπορεί να αντιπαρατεθεί από ισχυρές θέσεις με την εργατική αριστοκρατία που έχει εξαγοράσει σήμερα η άρχουσα τάξη, δίνοντάς της χρήματα όχι από την τσέπη της, αλλά κλέβοντας μεγάλες κατηγορίες εργατών, ανέργων, συνταξιούχων.

Τότε τα άλλα στρώματα της πόλης και του χωριού θα έχουν μια δύναμη να ακολουθήσουν και να εμπιστευτούν. Τότε η οργάνωση του εργάτη θα είναι μέρος μιας μεγάλης οργάνωσης, που το καθημερινό του σύνθημα θα είναι οργάνωση της πάλης για τη δική του πολιτική εξουσία.

Υπό αυτό το πρίσμα θα βγει και το πρόγραμμα των καθημερινών διεκδικήσεων της εργατικής τάξης, που θα διαπαιδαγωγεί και θα βάζει νέες μάζες στην ταξική πάλη.

ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

Αχτίδα Βορείων Προαστίων