Οι πενήντα περίπου "παιδουπόλεις" της Φρειδερίκης που λειτουργούσαν στην περίοδο του εμφυλίου και μετά, τροφοδότησαν στα κυκλώματα πολλά από αυτά τα παιδιά. Ανάμεσα στα παιδικά "Νταχάου" περιλαμβάνεται το μεγαλύτερο ίσως, στο Λακκί της Λέρου, από όπου "καραβιές" οδηγήθηκαν στην Αμερική. Σε μια μάλιστα περίοδο στην "παιδούπολη" φιλοξενήθηκαν 1.400 παιδιά. Αλλες μεγάλες "πουδουπολεις" ήταν αυτές του "Παπαφείου" στη Θεσσαλονίκη και της Καβάλας, στο κτίριο όπου βρίσκεται σήμερα το γηροκομείο.

Για την σκοτεινή αυτή σελίδα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας, μιλάει στο "Ρ" η πρόεδρος του Συλλόγου Ερευνας και Αποκάλυψης Στοιχείων Υιοθετημένων Παιδιών (Θεσσαλονίκης), δικηγόρος Ιφ. Καλφοπούλου.Στο Σύλλογο καθημερινά προσέρχονται ενδιαφερόμενοι και καταθέτουν τις μαρτυρίες τους, αναζητώντας άτομα του στενού οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Η Ιφ. Καλφοπούλου έχει ήδη ασχοληθεί με εκατοντάδες απ' αυτές τις περιπτώσεις και έχει μια σαφή εικόνα για το τι εκτυλίχτηκε σχετικά με τα υιοθετημένα παιδιά την μαύρη περίοδο των δεκαετιών '40 - '60. Αν και όπως μας λέει, η ίδια πολιτικά ανήκει στη ΝΔ, πιστεύει ότι η Φρειδερίκη έκανε συστηματικό παιδομάζωμα στην περίοδο του εμφυλίου αλλά και στα επόμενα χρόνια.

- Τι στοιχεία διαθέτετε που σας οδηγούν στα παραπάνω συμπεράσματα;

- Υπάρχουν μαρτυρίες, όχι ενός, αλλά πολλών δεκάδων ανθρώπων που λένε το ίδιο πράγμα. Οι μάρτυρες είναι αξιόπιστοι γιατί όλοι έχουν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα.

Η Φρειδερίκη είχε κάνει 50 παιδουπόλεις, κάτι που και το ΠΙΚΠΑ το αναγνωρίζει. Από αυτά τα "παιδικά Νταχάου" αλλά και από άλλα ιδρύματα στην Αθήνα και κυρίως τη Θεσσαλονίκη, εξαφανίζονταν τα παιδιά - πολλά από αυτά οδηγούνταν με το υπερωκεάνειο "Βασίλισσα Φρειδερίκη" στην Αμερική. Υπήρχε οργάνωση, μια καλοστημένη μηχανή. Τα ορφανά του πολέμου "ξεπλύθηκαν" μέσα στα ιδρύματα, τα ορφανοτροφεία. Οταν άρχισε ο εμφύλιος τα παιδιά που οι οικογενειές τους είχαν σφαγιαστοί από τους εθνικόφρονες έπρεπε να κρατηθούν μακριά από το συγγενικό τους περιβάλλον, γιατί - πίστευαν - θα γίνονταν πολέμιοι του κράτους. Ετσι τα "μιάσματα" αυτά για την Φρειδερίκη, θα έπρεπε να φύγουν από το στενό συγγενικό τους περιβάλλον και να οδηγηθούν στην Αμερική να γίνουν γιάπηδες.

- Τι έκταση είχε πάρει το φαινόμενο που μας περιγράφετε στην περίοδο 1940 - 1960, σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτετε;

- Ακριβώς για να μην μπορέσουμε να προσδιορίσουμε αυτό τον αριθμό των παιδιών κρατάνε κλειστά τα αρχεία και δεν αφήνουν την πρόσβαση σ' αυτά. Πάντως τα παιδιά ήταν χιλιάδες. Καθημερινά στο Σύλλογό μας έχουμε νέες αιτήσεις κυρίως από οικογένειες αριστερών. Εργάτες και αγρότες ήταν αυτοί που έχασαν τα παιδιά τους, δεν ήταν κανένας πλούσιος. Η αστική τάξη έπαιρνε φόρο αίματος από τις φτωχές οικογένειες.

- Με ποιο τρόπο ακριβώς γινόταν η αρπαγή των παιδιών;

- Αρχισε το 1940 ένα "εθνικό" πρόγραμμα αποκατάστασης των ορφανών του πολέμου και μετά συνεχίστηκε στον εμφύλιο. Παιδιά στέλνονταν στην Αμερική ως το 1962 όταν πιάστηκε ο Στίβ Σκόπας στην Αμερική και από εκεί και μετά ξετυλίχτηκε όλο το σκάνδαλο του καραβιού "Βασίλισσα Φρειδερίκη". Για να γίνει μια υιοθεσία ως το 1964 έπρεπε να υπάρχει χαρτί κοινωνικών φρονημάτων. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα παιδιά που υιοθετούνται πήγαιναν σε δεξιές οικογένειες. Τα κοινωνικά φρονήματα συνόδευαν και τις υιοθεσίες. Να προσθέσουμε πως θεωρητικά η Ελλάδα εκείνο τον καιρό ήταν μια πολύ φτωχή χώρα και τα παιδιά που είχαν μείνει ορφανά έπρεπε να αποκατασταθούν στην Αμερική. Κυκλώματα σε συνεργασία με πολλές κρατικές, ακόμη και εκκλησιαστικές αρχές συνέβαλαν σ' αυτό το "θέατρο". Εχουμε βρει κάρτα του Ιερώνυμου η οποία συνόδευε μια παρόμοια υιοθεσία.

- Ενα κέντρο εξαφάνισης κατά μυστηριώδη τρόπο παιδιών, όπως καταγγείλει ο Σύλλογος σας, ήταν και το ίδρυμα "Αγιος Στυλιανός".

- Ακριβώς. Κι αυτό γινόταν γιατί ο διευθυντής του ιδρύματος ήταν ένας από τους "βαμμένους" εθνικόφρονες, ο οποίος τα εξώγαμα ή και τα γνήσια παιδιά των αριστερών που συγγενικές οικογένειές τους τα εμπιστεύονταν στο ίδρυμα, τα "εξαφάνιζε".

- Και τι έλεγαν στους γονείς ή τους συγγενείς όταν τα ζητούσαν;

- Οτι πέθαναν. Εχουμε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που ψάχνουν τα παιδιά τους.

- Μπορείτε να μας αναφέρετε χαρακτηριστικές περιπτώσεις;

- Είναι πληθώρα οι υποθέσεις που έχουμε υπόψη. Το 1952, σύμφωνα με περίπτωση που διερευνήσαμε, ένα παιδί, το πρωτότοκο, οικογένειας κομμουνιστών από τι Κιλκίς, "κλάπηκε" και δόθηκε σε δεξιά οικογένεια. Το 1951, ενώ ο πατέρας ήταν καταδικασμένος σε θάνατο και η μητέρα φυλακισμένη, οι συγγενείς έδωσαν το παιδί στον "Αγ. Στυλιανό". Ο διευθυντής το πέρασε με το όνομα των πραγματικών γονιών και τώρα που γίνεται η έρευνα δεν βρίσκεται στα αρχεία αυτό το όνομα. Εχει περάστει σαν εξώγαμο και δόθηκε για υιοθεσία...

- Σήμερα γιατί συνεχίζεται η πολιτική συγκάλυψης, όπως καταγγέλλει ο Συλλογός σας;

- Πολλοι από αυτούς που έκαναν τις υιοθεσίες ζούνε ακόμα και δεν είναι μόνο το ποινικό μέρος, υπάρχει και ο ηθικός και κοινωνικός διασυρμός. Και σίγουρα υπάρχουν τα πολιτικά συμφέροντα...