Απλήρωτοι, για δεύτερη φορά μέσα στο 1996, έμειναν οι 64 εργαζόμενοι του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού (ΙΥΠ), οι οποίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και τονίζουν ότι η χρόνια ελλιπής χρηματοδότηση του Ινστιτούτου θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των παιδιών της χώρας μας.

Τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει το ΙΥΠ έφεραν στη Βουλή, με ερώτησή τους προς τον υπουργό Υγείας - Πρόνοιας Α. Πεπονή,οι βουλευτές του ΚΚΕ, Ορ. Κολοζώφ και Σπ. Στριφτάρης.Στην ερώτησή τους οι βουλευτές επισημαίνουν ότι τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν παρουσιάζεται ανάπτυξη και επέκταση των δραστηριοτήτων του Ινστιτούτου, αλλά απεναντίας παρατηρείται μια συρρίκνωση και υποβάθμιση του έργου του, που μπορεί να οδηγήσει στο μαρασμό του και τελικά ακόμα και στο κλείσιμο. Το 1994 το ΙΥΠ επιχορηγήθηκε με 383 εκατομμύρια δραχμές, το 1995 με 364 εκατομμύρια, ενώ για το 1996 το υπουργείο, ξεπερνώντας κάθε όριο, εγκρίνει μόνο 334 εκατομμύρια, όταν ο προϋπολογισμός που κατέθεσε η διοίκηση του ΙΥΠ ήταν 593 εκατομμύρια δραχμές.

"Τα χρήματα αυτά που δίνονται φέτος δεν επαρκούν ούτε για τις ανελαστικές δαπάνες, που ανέρχονται σε 347 εκατομμύρια, χωρίς να υπολογίζονται τα έξοδα για αγορά αντιδραστηρίων και αναλώσιμων υλικών, δηλαδή η επιχορήγηση δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τη συντήρησή του", τονίζουν οι δύο βουλευτές του ΚΚΕ και ερωτούν τον υπουργό αν θα σταματήσει η φθίνουσα πορεία του Ινστιτούτου, αν θα δοθεί φέτος η επιπλέον χρηματοδότηση, που είναι απαραίτητη για την ομαλή λειτουργία του ΙΥΠ και ζητούν να μάθουν ποια είναι η εκτίμηση του υπουργείου για την ύπαρξη, την ανάπτυξή του και την επέκταση του ΙΥΠ σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα θετικά αποτελέσματα.

Το ΙΥΠ ιδρύθηκε το 1965 και μέχρι σήμερα έχει μια τεράστια προσφορά υψηλής εμβέλειας στα παιδιά, την οικογένεια, ενώ επιτελεί εξειδικευμένο έργο στον τομέα της πρόληψης και της δημόσιας υγείας. Κάθε χρόνο ελέγχονται 100.000 νεογέννητα και αποτρέπεται η νοητική καθυστέρηση σε 35 παιδιά περίπου. Η διακοπή της λειτουργίας του ΙΥΠ θα είχε τόσο κοινωνικές όσο και οικονομικές συνέπειες για τη χώρα μας, αφού θα χρειαζόταν να ανοίγει ένα ίδρυμα για νοητικά καθυστερημένα παιδιά κάθε ένα ή δυο χρόνια.