Με αφορμή την απόφαση του Αρείου Πάγου, που ανοίγει το δρόμο για την επιστροφή της βασιλικής περιουσίας, ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ από το Μαρούσι Αττικής, αντιπαραθέτει δική του αδικαίωτη περίπτωση, από την ελληνική Δικαιοσύνη. Γράφει: "Οι πρόγονοι του τέως, Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, ήταν ως γνωστό, Δανοί καιη δυναστεία τους ήταν η φτωχότερηστην Ευρώπη. Οι Αγγλοι, μάλιστα, βουλευτές, τους αποκαλούσαν "ψωραλέους". Οταν πρωτοέφτασαν στην Ελλάδα το 1864 συναντήθηκαν με τους ισχυρούς τότε οικονομικούς παράγοντες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, Συγγρό, Θων, Σερπιέρη, που εκτός από την κρατική χορηγία, τους εξασφάλισαν και 12.000 χρυσές λίρες το χρόνο.

Αργότερα ο Συγγρός, κουμπάρος του βασιλιά, του χάρισε το μισό Τατόι. Επίσης, με τη μεσολάβηση των πολιτικών Δεληγιάννη, Τρικούπη αποκτά μεγάλη περιουσία και κτήματα, τα οποία εκμεταλλεύεται κάνοντας για λογαριασμό του, εξαγωγικό εμπόριο σταφίδας προς την πατρίδα του Δανία!

Και ο χορός της λεηλασίας συνεχίζεται, φτάνοντας στις μέρες μας, στην εποχή της διαβόητης Φρειδερίκης, της Φρίκης, όπως την αποκαλούσε ο λαός. Με τους υποχρεωτικούς εράνους της, "υπέρ των απόρων κορασίδων", "υπέρ της φανέλας του στρατιώτη", κτλ. Σήμερα ο τέως ζει με την πολυπληθή οικογένειά του με τα κλεμμένα στην Αγγλία. Και ζητά πίσω την "περιουσία του", που τα ελληνικά δικαστήρια με απόφαση του Αρειου Πάγου ανοίγουν τον δρόμο της επιστροφής της.

Ας δούμε όμως τώρα, πώς προστατεύουν τα ελληνικά δικαστήρια τις περιουσίες του λαού. Τον Δεκέμβρη του 1945 παρακρατικοί και ενώ εγώ βρισκόμουν τραυματίας σε νοσοκομείο του ΕΛΑΣ, άδειασαν τα δυο καταστήματά και τις αποθήκες μου. Με κάτι πρωτόκολλα παραλαβής που είχαν δώσει στους τρομαγμένους υπαλλήλους μου κατέφυγα στη δικαιοσύνη. Η απόφαση του Εφετείου ήταν θετική και όταν ζήτησα πίσω τα κλεμμένα, μου είπαν ότι τα εμπορεύματά μου κατασχέθηκαν από το Στρατό. Σε δυο μέρες με στείλανε εξορία. Γύρισα άρρωστος ενάμιση χρόνο μετά και σε μια εβδομάδα με ξανασυλλαμβάνουν και με καταδικάζουν 17 χρόνια φυλακή, με το Γ ψήφισμα. Τελικά με τα μέτρα ειρηνεύσεως βγήκα έξω μετά από 12 χρόνια. Μετά τη Χούντα κατέφυγα στα δικαστήρια, που δεν αποδέχτηκαν την αίτησή μου λόγω παρέλευσης 5ετίας.

Βάλτε τώρα τις δυο αποφάσεις πλάι πλάι. Ο τέως με τον πρότερο "έντιμο" βίο της οικογένειάς του, αντιμετωπίζεται θετικά από τη Δικαιοσύνη, και εγώ που δεν υπέκυψα στη βία του κατακτητή και τον πολέμησα, ζω με μια αναπηρική σύνταξη των 85.000 δρχ. χωρίς να δικαιωθώ μέσα στην ίδια μου την πατρίδα".