Μια σύγχρονη επιχείρηση - η καλύτερη των Βαλκανίων - την οποία αφού το κράτος τη χρεοκόπησε, μη προχωρώντας σε επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό της, την πούλησε στη συνέχεια, "αντί πινακίου φακής" στους ιδιώτες, τους οποίους τώρα θέλει να χρηματοδοτήσει με πάνω από 3 δισ. δραχμές για να προχωρήσουν αυτοί σε εκσυγχρονισμό της επιχείρησης! Χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει σε τι αποσκοπεί και πού οδηγεί η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αποτελεί η Ελληνική Βιομηχανία Κρέατος (ΕΛΒΙΚ),που εδρεύει στα Μεγάλα Καλύβια Τρικάλων. Η ιστορία της ΕΛΒΙΚ - από τη δημιουργία της μέχρι το ξεπούλημά της σε ιδιώτες - αποδεικνύει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται για τη βιοτεχνική ανάπτυξη του τόπου, για την εξασφάλιση εργασίας στους εργαζόμενους, αλλά ενεργούν με αποκλειστικό στόχο να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα κάποιων ιδιωτών. Και προκειμένου να πετύχουν αυτό το στόχο, δε διστάζουν να προχωρούν σε σκάνδαλα τα οποία είναι εξόφθαλμα και προκλητικά.

Να πώς εξελίσσεται η αμαρτωλή ιστορία της ΕΛΒΙΚ:

Το 1968 η χούντα δέσμευσε με το ζόρι μια έκταση 820 στεμμάτων, που ανήκε στην Κοινότητα Μεγάλων Καλυβίων Τρικάλων, για να δημιουργηθεί η ΕΛΒΙΚ. Οι κάτοικοι του χωριού αντέδρασαν δυναμικά και - τότε που "όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά" - ξεσηκώθηκαν "συν γυναιξί και τέκνοις", πραγματοποιώντας συλλαλητήρια διαμαρτυρίας. Η κινητοποίηση εκείνη ήταν η πρώτη μαζική, δυναμική αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών, που συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα και προκάλεσε εντύπωση και στο εξωτερικό. Τελικά, όμως, η χούντα δέσμευσε την κοινοτική έκταση και το 1972 δημιουργήθηκε η ΕΛΒΙΚ.

Μετά την πτώση της δικτατορίας, επειδή η ΕΛΒΙΚ ανήκε σε συνεταιριστικές οργανώσεις της Θεσσαλίας και στην Αγροτική Τράπεζα και εξελίχθηκε σε μια σύγχρονη κι αποδοτική επιχείρηση, η καλύτερη των Βαλκανίων, οι κάτοικοι των Μεγάλων Καλυβίων αποδέχτηκαν σιωπηλά την κατάσταση και δε διεκδίκησαν την έκταση που ανήκει στην κοινότητά τους και την οποία είχε αρπάξει η χούντα.

Ομως, στα τέλη της δεκαετίας του '80 κι αρχές της δεκαετίας του '90 - λόγω κυρίως της έλλειψης κρατικών χρηματοδοτήσεων για τον εκσυγχρονισμό της βιομηχανίας, κακοδιαχειρίσεων από τις διοικήσεις της και κομματικών ρουσφετολογικών επιλογών - η επιχείρηση άρχισε να δημιουργεί ελλείμματα. Ταυτόχρονα με την εμφάνιση των οικονομικών προβλημάτων, άρχισε να εξαπλώνεται η "λαίλαπα" της πολιτικής της "αποκρατικοποίησης", που σάρωνε και συνεχίζει να σαρώνει τα πάντα στην Ελλάδα. Στο στόχαστρο μπήκε και η ΕΛΒΙΚ, η οποία από το 1990 βρέθηκε υπό καθεστώς εκκαθάρισης εν λειτουργία, με εκκαθαρίστρια εταιρία την "Ελληνικές Εξαγωγές ΑΕ",θυγατρική της ΕΤΒΑ και υπεύθυνη για την ιδιωτικοποίηση της μονάδας.

Οι εργαζόμενοι της επιχείρησης και οι μαζικοί φορείς της περιοχής αντέδρασαν στην ιδιωτικοποίηση, επιμένοντας ότι, αν το κράτος προχωρήσει σε επενδύσεις εκσυγχρονισμού της, θα μπορούσε να λειτουργήσει κερδοφόρα. Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι η ΕΛΒΙΚ είναι μια καθετοποιημένη επιχείρηση παραγωγής, επεξεργασίας και εμπορίας κτηνοτροφικών προϊόντων. Σε πλήρη δυναμικότητα μπορεί να εκτρέψει μέχρι 10.000 μοσχάρια και 12.000 χοιρίδια, διαθέτει τρεις γραμμές σφαγείων, οχτώ θαλάμους ψυγείων χωρητικότητας 340 τόνων, εγκαταστάσεις για παραγωγή κι αποθήκευση ζωοτροφών και συσκευασίας αλλαντικών και είναι σε θέση να καλύψει, με υψηλής ποιότητας προϊόντα, μεγάλο μέρος της ελληνικής αγοράς και να προχωρήσει και σε εξαγωγές.

Επειδή η τότε κυβέρνηση της ΝΔ δε δεχόταν με τίποτα να παραμείνει η ΕΛΒΙΚ στην ΑΤΕ, η Ενωση Συνεταιρισμών Τρικάλων, προσφέρθηκε να την αγοράσει,μαζί με άλλους κοινωνικούς φορείς, ζητώντας πάγωμα των χρεών της και στη συνέχεια ευνοϊκό κανονισμό τους. Ομως, η κυβέρνηση και η ΑΤΕ απέρριψαν την πρότασή της και τελικά η ΕΛΒΙΚ πουλήθηκε, στις 22-12-95, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, στους ιδιώτες Στ. Μπατάλα και Γ. Πανάγο.Σε λίγο, ως ιδιοκτήτης της επιχείρησης, στη θέση του Γ. Πανάγου, εμφανίστηκε ο Θ. Καρατζούνης,παρά το γεγονός ότι υπήρχε όρος στο συμβόλαιο πώλησης ότι οι νέοι ιδιοκτήτες δεν είχαν το δικαίωμα να πουλήσουν μετοχές επί πέντε χρόνια.

Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, στις 22 Δεκέμβρη 1995, πολλοί περίμεναν πως θα πέθαινε ο τότε πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου και φήμες έλεγαν ότι η κυβέρνηση προχωρούσε σε "κλείσιμο", άρονάρον πολλών εκκρεμών υποθέσεων... Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος της εκκαθαρίστριας εταιρίας "Ελληνικές Εξαγωγές" κ. Πικάκης,που δε συμφωνούσε με το ξεπούλημα της ΕΛΒΙΚ, παραιτήθηκε - την πώληση υπέγραψαν άλλοι δυο - και επανήλθε στο πόστο του σε λίγο καιρό!

Βεβαίως, όταν λέμε ότι η ΕΛΒΙΚ πουλήθηκε δεν κυριολεκτούμε, αφού στην πραγματικότητα η ΑΤΕ τη χάρισε στους ιδιώτες. Συγκεκριμένα, το αντίτιμο της "πώλησης" είναι 920 εκατομμύρια δραχμές, ποσό που θα εξοφληθεί σε πέντε χρόνια. Πρόκειται για πώληση "αντί πινακίου φακής", αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο το οικόπεδο των 820 στεμμάτων κοστίζει πάνω από 1 δισ. δραχμές.

Μόλις πήραν την επιχείρηση οι νέοι ιδιοκτήτες της προχώρησαν σε απόλυση των 134 εργαζομένων σ' αυτή και προσέλαβαν, χωρίς, όμως, συμβάσεις εργασίας, μόνο 86. Και πριν 10 μέρες απέλυσαν κι άλλους 10 εργαζόμενους.Οι κάτοικοι των Μεγάλων Καλυβίων αντέδρασαν εξ αρχής στην ιδιωτικοποίηση της ΕΛΒΙΚ, δημιούργησαν Επιτροπή Αγώνα και πραγματοποίησαν πολλές και δυναμικές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας για λογαριασμό της κοινότητάς τους μια έκταση 500 στρεμμάτων, από τα 820 που δέσμευσε η χούντα για την ΕΛΒΙΚ. Και πριν λίγο καιρό έσπειραν αυτή την έκταση με σιτάρι, αφού και ο τότε υπουργός Γεωργίας, Θ. Στάθης,υποσχέθηκε στους κατοίκους ότι τα 500 στρέμματα ανήκουν στην κοινότητα και θα της αποδοθούν.

Οι νέοι ιδιοκτήτες, όμως, αντέδρασαν πάραυτα στις ενέργειες των κατοίκων και προσπάθησαν να οργώσουν με τρακτέρ την έκταση που έχει σπαρθεί. Μάλιστα ο Θ. Καρατζούνης - ο οποίος είναι και πρόεδρος της ΠΑΕ Τρίκαλα και ο ίδιος δηλώνει δημόσια ότι "έσπασε πολλά εμπάργκο" (μάλλον αναφέρεται στα εμπάργκο κατά της Σερβίας και των Σκοπίων) - προχώρησε σε απειλές εναντίον των μελών της Επιτροπής Αγώνα - ενός απείλησε να κάψει το μαγαζί - και έφτασε στο σημείο, όπως καταγγέλλουν κάτοικοι που προχώρησαν και σε μηνύσεις εναντίον του, να πυροβολήσει με καραμπίνα κατά Μεγαλοκαλυβιωτών που πήγαν στο χώρο της έκτασης που διεκδικεί η κοινότητα.

Και σαν να μην έφτανε το σκάνδαλο της πώλησης της ΕΛΒΙΚ, έρχεται τώρα και νέο σκάνδαλο, που βρίσκεται εν εξελίξει. Στις 24-3-96 οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης κάνουν αίτηση στη Νομαρχία Τρικάλων, ζητώντας χρηματοδότηση μέσω του κανονισμού 866/90 της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η Διεύθυνση Αγροτικής Ανάπτυξης της Νομαρχίας σε έγγραφό της - με την υπογραφή του διευθυντή της Ε. Κλιάφα - προς το Νομαρχιακό Συμβούλιο Τρικάλων, προτείνει να γίνει δεκτή η αίτηση, προκειμένου να προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός των σφαγείων της ΕΛΒΙΚ και η μετεγκατάσταση του αλλαντοποιείου. Πρόκειται για χρηματοδότηση 1.912.500.000 δραχμών από τον ΦΕΟΓΚΑ, επιδότηση 862.500.000 από το πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, δανειοδότηση 375.000.00 δραχμών από την Τράπεζα, ενώ οι ιδιοκτήτες δηλώνουν ότι θα διαθέσουν 1.050.000.000 δραχμές από ίδια κεφάλαια.

Το συνολικό κόστος της επένδυσης, ύψους 4,2 δισ. δραχμές, προορίζεται, σύμφωνα με την αίτηση, να διατεθεί ως εξής: Για διαμόρφωση χώρων 123.396.000 δραχμές, για κτιριακά 1.439.808.600 δραχμές, για κύριο μηχανολογικό εξοπλισμό 1.214.932.500 δραχμές, για βοηθητικό εξοπλισμό 873.660.000 δραχμές, για διάφορα 271.600.000 δραχμές και για αναθεώρηση τιμών 276.602.900 δραχμές.

Ετσι εξελίσσεται, μέχρι στιγμής, η ιστορία της ΕΛΒΙΚ. Τα συμπεράσματα φανερά:

1ο. Το κράτος κατείχε - μέσω της ΑΤΕ - μια επιχείρηση η οποία είναι βιώσιμη και με μικρό κόστος θα μπορούσε να είναι κερδοφόρα και την πούλησε "αντί πινακίου φακής" στους ιδιώτες, παρά το γεγονός ότι ενδιαφέρθηκε για την αγορά της και η Ενωση Συνεταιρισμών της περιοχής. Ταυτόχρονα παρέδωσε στους αγοραστές και μεγάλη οικοπεδική έκταση που ανήκει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

2ο. Ενώ επί χρόνια το κράτος, όσο η ΕΛΒΙΚ ανήκε στην ΑΤΕ, δεν προχώρησε σε καμιά επένδυση, μ' αποτέλεσμα να τη χρεοκοπήσει, μόλις την πούλησε προγραμματίζει να χρηματοδοτήσει τον εκσυγχρονισμό της, δίνοντας πάνω από 3 δισ. "μποναμά" στους ιδιώτες ιδιοκτήτες της, οι οποίοι δεν εξασφαλίζουν δουλιά για τους εργαζόμενους της επιχείρησης - αντίθετα προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις - και δεν είναι, βεβαίως, ό,τι καλύτερο υπάρχει στον επιχειρηματικό κόσμο, όταν χρησιμοποιούν καραμπίνες εναντίον των κατοίκων της περιοχής, για να διασφαλίσουν τα "κεκτημένα" τους.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι οι κυβερνήσεις δε θέλουν την ανάπτυξη της βιομηχανίας στη χώρα μας, αλλά με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση κάποιων "επιτήδειων" της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Κι αυτή η πολιτική θα συνεχίζεται με τραγικά αποτελέσματα, όσο οι εργαζόμενοι δεν αναπτύσσουν μαζικούς, ενωτικούς αγώνες για την ανατροπή της.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ