Παλιές ιστορίες σε νέα έκδοση

Κατά τη γνώμη μου, το Πρόγραμμα του Κόμματος, παίρνοντας υπόψη του το παρόν, καθορίζει το τι ενέργειες πρέπει να κάνουμε, τι εξελίξεις μπορεί να υπάρξουν για να φτάσουμε στο στρατηγικό μας στόχο, το σοσιαλισμό.

Σήμερα, η πολιτική μας καθορίζεται ή συμπυκνώνεται καλύτερα στο σύνθημα 5 κόμματα - 2 πολιτικές και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι σωστό για το συγκεκριμένο πολιτικό χάρτη της χώρας.

Βάζουμε σαν άμεσο πολιτικό καθήκον τη συγκρότηση του μετώπου, στο σημερινό πλαίσιο, στις σημερινές συνθήκες και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι πάλι σωστό.

Πιο κάτω, όμως, οι Θέσεις αναφέρουν ότι "Ξεκινά στην αρχική του φάση ως συσπείρωση κυρίως κοινωνικών δυνάμεων". Προσέξτε, κυρίως, κοινωνικών δυνάμεων, άρα μπορεί να υπάρξουν και πολιτικές δυνάμεις και πότε; Σήμερα, αύριο, που ξεκινά η αρχική φάση του μετώπου; Αλήθεια, υπάρχουν τέτοιες πολιτικές δυνάμεις, ποιες είναι; Η μήπως το βάλαμε για να κρατηθούν ισορροπίες και αύριο με βάση αυτό θα βάλουμε στην αρχική φάση το "Συνασπισμό", το ΔΗΚΚΙ ή ό,τι "τραβά η όρεξη καθενός μας"; Και πώς αυτό δένεται με το 5 κόμματα - 2 πολιτικές; Η εκτιμάμε σήμερα ότι αυτό δεν ισχύει; Στη συνέχεια, το κείμενο λέει ότι "όσο περισσότερο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης κλπ., τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες το αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στο πολιτικό συσχετισμό.

Σε τέτοιες συνθήκες γίνεται δυνατή η συνεργασία του ΚΚΕ με πολιτικές δυνάμεις, που συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα αντίθεσης με τον ιμπεριαλισμό κλπ. Αυτό αποτελεί αντίφαση με το "κυρίως κοινωνικών δυνάμεων", αλλά είναι σύμφωνο με τη μέχρι τώρα πολιτική μας.

Αυτό, όμως, που διαφωνώ, είναι οι προϋποθέσεις που βάζουμε για τις συνεργασίες με τα άλλα κόμματα. Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος από μας είναι επηρεασμένο αρνητικά από την κατάληξη του "ΣΥΝ" και στην ουσία εφαρμόζουμε ή πάμε καλύτερα να εφαρμόσουμε την παροιμία: "Καήκαμε στο χυλό, φυσάμε και το γιαούρτι". Δεν μπορώ, σύντροφοι, αλλιώς να εξηγήσω αυτό που αναφέρει το Σχέδιο Προγράμματος ότι "Το ΚΚΕ στην υπόθεση των συμμαχιών κρίνει και αντιμετωπίζει τα άλλα κόμματα όχι μόνο με βάση το πρόγραμμα και τους στόχους τους, αλλά και από το πώς δρουν αντικειμενικά". Αυτό με οδηγεί στη σκέψη ότι ψάχνουμε να βρούμε ένα δεύτερο ΚΚΕ στη χώρα μας για να συνεργαστούμε.

Δε λέει το κείμενο ότι δε θέλουμε πολιτικές συνεργασίες. Οταν, όμως, κρίνει τις πολιτικές δυνάμεις με βάση και το πώς δρουν, όταν ζητά η όποια πολιτική συμμαχία, όχι το ΚΚΕ, η συμμαχία πρέπει να στηρίζει και να στηρίζεται στους αγώνες, να αναγνωρίζουν έμπρακτα την καταλυτική δύναμη του λαϊκού κινήματος. Να αντιμετωπίζουν τα διασπαστικά και υπονομευτικά σχέδια της άρχουσας τάξης και των συμμάχων της. Ε! τότε ναι, σύντροφοι, χωρίς να το λέμε, τις αποκλείουμε. Σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να αντιγράψω δύο κομμάτια από τον "Αριστερισμό" του Λένιν, σελ. 58 και 59 για το πώς οι επαναστάτες κομμουνιστές πρέπει να βλέπουν τις συνεργασίες και τους συμβιβασμούς:

"...Να αποκρούσουμε μ' όλη την αποφασιστικότητα κάθε συμβιβασμό με τα άλλα κόμματα... κάθε πολιτική ελιγμών και συνεννόησης" - γράφουν οι Γερμανοί αριστεροί στο βιβλιαράκι της Φρανκφούρτης.

Είναι εκπληκτικό πώς με παρόμοιες αντιλήψεις οι αριστεροί δεν καταδικάζουν αποφασιστικά τον μπολσεβικισμό! Γιατί δεν είναι δυνατόν οι Γερμανοί αριστεροί να μην ξέρουν ότι όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και ύστερα από την Επανάσταση του Οχτώβρη είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συνεννοήσεων, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!

Να κάνεις πόλεμο για την ανατροπή της διεθνούς αστικής τάξης, έναν πόλεμο εκατό φορές πιο δύσκολο, πιο μακρόχρονο και πιο περίπλοκο από τον πιο συνηθισμένο πεισματάρικο πόλεμο ανάμεσα στα κράτη και να παρατιέσαι προκαταβολικά από κάθε ελιγμό (έστω και προσωρινό) ανάμεσα στους αντιπάλους, να παρατιέσαι από κάθε συμφωνία και συμβιβασμό με τους πιθανούς (έστω και προσωρινούς, ασταθείς και ταλαντευόμενους, υπό όρους) συμμάχους, δεν είναι πράγμα αφάνταστα γελοίο; Αυτό δε μοιάζει σαν να αρνιέσαι προκαταβολικά, όταν ανεβαίνεις ένα δύσκολο ανεξερεύνητο και απάτητο ακόμη βουνό, να αρνιέσαι να πηγαίνεις κάποτε ζιγκ - ζαγκ, να γυρίζεις κάποτε πίσω, να παρατάς την κατεύθυνση που είχες διαλέξει για να δοκιμάσεις μια διαφορετική κατεύθυνση".

Και πιο κάτω συνεχίζει:

"Μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο μόνο με την πιο μεγάλη ένταση των δυνάμεων και με τον όρο ότι θα χρησιμοποιήσεις με υποχρεωτικά επιμελημένο, φροντισμένο, προσεχτικό και επιδέξιο τρόπο την πιο παραμικρή "σχισμάδα" ανάμεσα στους αντιπάλους, την κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας - όπως επίσης και την πιο παραμικρή δυνατότητα ν' αποχτήσεις ένα μαζικό σύμμαχο, ας είναι και προσωρινός, ταλαντευόμενος, ασταθής, όχι σίγουρος, και με όρους. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κουκούτσι από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο σοσιαλισμό γενικά. Οποιος δεν έδειξε πραχτικά, μέσα σ' ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και σε αρκετά πολύμορφες πολιτικές καταστάσεις, την ικανότητά του να εφαρμόζει αυτή την αλήθεια στην πράξη, αυτός δεν έμαθε ακόμα να βοηθά την επαναστατική τάξη στον αγώνα της για την απελευθέρωση όλης της εργαζόμενης ανθρωπότητας από τους εκμεταλλευτές. Και αυτά που είπαμε αφορούν το ίδιο την περίοδο πριν και ύστερα από την κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο".

Ας συγκρίνουμε, λοιπόν, αυτό το κομμάτι των Θέσεων με τις λενινιστικές υποθήκες. Αλλο πράγμα είναι να πούμε ότι το ΚΚΕ δεν αφομοιώνεται σ' αυτές τις συνεργασίες, δεν παραιτείται στην πράξη από την κριτική του στις άλλες δυνάμεις για λαθεμένες αντιλήψεις ή πρακτικές τους. Οτι το ΚΚΕ πρέπει να στοχεύει, οι πολιτικές του συμμαχίες να οδηγούν, να ανοίγουν το δρόμο για το σοσιαλισμό. Αλλο πράγμα η στάση του ΚΚΕ, των μελών και στελεχών του, και άλλο πράγμα να ζητάμε τις ιδιότητες αυτές να τις έχουν οι σύμμαχοί μας εκ των προτέρων.

Αρκετή κουβέντα γίνεται και για την κατάργηση ή όχι των σταδίων που πρόβλεπε το προηγούμενο πρόγραμμα.

Ορισμένα στελέχη του Κόμματος ισχυρίζονται "ότι είναι ουτοπική η υιοθέτηση του επαναστατικού αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού σταδίου και του ενδιάμεσου κράτους", θεωρώντας το μάλιστα ότι "σε περίπτωση διεκδίκησης κυβέρνησης έξω από τις διαδικασίες επαναστατικοποίησης του μετώπου είναι ρεφορμιστική και επικίνδυνη".

Αλήθεια, γιατί ξεχνάμε το "ενιαία επαναστατική διαδικασία" του προηγούμενου συνεδρίου;

Γιατί βιαζόμαστε να κλείσουμε αυτό το ζήτημα;

Γιατί δε λέμε ότι οποιαδήποτε επαναστατική αλλαγή στη χώρα μας θα είναι σοσιαλιστική, αφού είμαστε στον καπιταλισμό και ότι ο δρόμος περάσματος με στάδια ή όχι θα εξαρτηθεί από:

α) Εσωτερικές συνθήκες.

β) Διεθνείς συνθήκες και συσχετισμούς.

γ) Δυνάμεις κοινωνικές και πολιτικές, που θα πάρουν μέρος στη

διαδικασία.

δ) Δυνάμεις που θα ουδετεροποιήσει το μέτωπο, άρα λιγότεροι

σύμμαχοι για την αστική τάξη κλπ.

ε) Προβλήματα που θα λύνουν.

Σαν επίλογο, επιτρέψτε μου να αναφέρω ξανά ένα κομμάτι από τον "Αριστερισμό".

Να τι έγραφε το 1874 ενάντια στη διακήρυξη των 33 κομμουνιστών - μπλανκιστών ο Ενγκελς, που ανήκει, όπως και ο Μαρξ, σ' εκείνους τους σπανιότατους συγγραφείς, που κάθε φράση τους από το κάθε μεγάλο έργο τους έχει εξαιρετικά βαθύ περιεχόμενο:

"... Είμαστε κομμουνιστές, έγραφαν στη διακήρυξή τους οι κομμουνάροι - μπλανκιστές, γιατί θέλουμε να φτάσουμε στο σκοπό μας, χωρίς να σταματούμε σε ενδιάμεσους σταθμούς, χωρίς να κάνουμε συμβιβασμούς, που απλώς απομακρύνουν τη μέρα της νίκης και παρατείνουν την περίοδο της σκλαβιάς".

"Οι Γερμανοί κομμουνιστές είναι κομμουνιστές, γιατί μέσα απ' όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς και τους συμβιβασμούς, που δεν τους δημιούργησαν αυτοί, αλλά η πορεία της ιστορικής ανάπτυξης, βλέπουν καθαρά και επιδιώκουν συνεχώς τον τελικό σκοπό, δηλαδή, την εξαφάνιση των τάξεων και τη δημιουργία ενός κοινωνικού καθεστώτος, όπου δε θα υπάρχει πια θέση για την ατομική ιδιοκτησία στη γη και σ' όλα τα μέσα παραγωγής. Οι 33 μπλανκιστές είναι κομμουνιστές γιατί φαντάζονται, πως από τη στιγμή που θέλουν να υπερπηδήσουν τους ενδιάμεσους σταθμούς και τους συμβιβασμούς, η υπόθεση είναι έτοιμη και πως αν "αυτή η δουλιά αρχίσει" αυτές τις μέρες - πράγμα που το πιστεύουν σταθερά - και η εξουσία πέσει στα χέρια τους, μεθαύριο "θα εφαρμοστεί κιόλας ο κομμουνισμός". Αν αυτό δεν μπορούν να το κάνουν αμέσως, αυτό θα πει ότι δεν είναι κομμουνιστές".

"Τι παιδική αφέλεια να προβάλλεις την ατομική σου ανυπομονησία σαν θεωρητικό επιχείρημα!" (Φ. Ενγκελς, "Το πρόγραμμα των κομμουνάρων - μπλανκιστών" από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα "Volkstaat" 1874, αρ. 73, στη συλλογή "Αρθρα του 1871 - 1875", ρωσική μετάφραση, Πετρούπολη, 1919, σελ. 52 - 53).

ΤΙΡΤΙΡΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΑΕ Βορειοδυτικών Συνοικιών της ΚΟΑ