Ο ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, ΕΛΑΣίτης - θανατοποινίτης, απόστρατος επισμηναγός της ελληνικής μάχιμης Αεροπορίας, απευθυνόμενος στον υφυπουργό Εθνικής Αμυνας Ν. Κουρή, γράφει: Μια αγγλική επινόηση, μέσα στις τόσες άλλες, είναι και ο Β Πίνακας, που εφαρμόστηκε από τα ανδρείκελα - τις μετα-Δεκεμβριανές κυβερνήσεις της χώρας μας - και σήμαινε ότι: Ολοι, οι αξιωματικοί - υπαξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων και λοιπών ένστολων σωμάτων, που έλαβαν μέρος την Εθνική Αντίσταση καταγράφονταν σε ξεχωριστό ειδικό πίνακα και δεν είχαν καμιά σχέση οργανική ή άλλη με τους εν ενεργεία, θεωρούμενοι ένοχοι και κατηγορούμενοι. Ελάμβανον μόνον το μισθό και έδιναν κάθε μέρα "παρών". Και ή αποκήρυτταν την εθνική τους δράση, σαν προδοτική - αντεθνική και εγκληματική ενέργεια - ή τους φόρτωναν κάποια δήθεν καταγγελία - κατηγορία που κατέληγε σε μήνυση και φυλακή.

Εμένα, που το 'χω για τιμή μου, επειδή υπήρξα διοικητής λόχου του τιμημένου ΕΛΑΣ, με οδήγησαν σε δίκη με το εξής κατηγορητήριο: "Το φόνο ενός γέρου ταγματασφαλίτη και 18 αγνώστων Γερμανών" και επειδή δε δέχτηκα να υπογράψω δήλωση μετανοίας, που μου πρότεινε ο εισαγγελέας, καταδικάστηκα με την υπ' αριθμ. 78/24/4/1947 απόφαση του Α Κακουργοδικείου Τριπόλεως, σε θάνατο. Παρέμεινα φυλακισμένος στις ελληνικές (κολαστήρια) φυλακές επί μια 20ετία, εκ των οποίων τα 5 ως μελλοθάνατος, περιμένοντας κάθε μέρα την εκτέλεσή μου. Μετά την παρέλευση 5ετίας αυτοδικαίως, βάσει του Συντάγματος, έγινα ισοβίτης. Αποφυλακίστηκα το 1964. Αποκαταστάθηκα το 1978 με τους κουτσουρεμένους νόμους της αλλαγής.

Και ιδού το εξωφρενικόν: Ο διορισμένος από την κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου επικεφαλής της Επιτροπής Αποκαταστάσεως, Νικόλαος Κατσίμπας, αρνήθηκε την αποκατάστασή μου, η οποία όμως είχε εγκριθεί από τα άλλα 4 μέλη της επιτροπής, στηριζόμενος στην καταδίκη μου. Αντί παρασήμου, αφού κατά το κατηγορητήριο φέρομαι να σκότωσα Γερμανούς κατακτητές και συνεργάτη τους, πήρα "χολήν και όξον".

Με την αποκατάσταση τώρα, δικαιούμασταν σύνταξη όπως και κάθε άλλο συνταξιοδοτικό επικουρικό μέρισμα, όπως είναι το Μετοχικό Ταμείο Αεροπορίας, όπου γίνονταν και γίνονται στους εν ενεργεία προς τούτο κρατήσεις από το μισθό.

Για τα χρόνια της ακούσιας απομάκρυνσής μας από το στράτευμα, τα οποία αναγνωρίστηκαν σαν χρόνια υπηρεσίας, κατέβαλα εγώ και οι ομοιοπαθείς συνάδελφοί μου, όλες τις απαιτούμενες χρηματικές υποχρεώσεις, σύμφωνα με τον κανονισμό του αρμόδιου φορέα. Αρχισε η καταβολή των αναλογούντων μερισμάτων. Οπου, μιαν ωραίαν πρωίαν, σταμάτησε η καταβολή του μερίσματος χωρίς καμιά δικαιολογία, είτε προσωπική είτε στο σύνδεσμό μας. Και αυτό έγινε μόνο για μας τους ΕΑΜογενείς αντιστασιακούς αξ/κούς - υπ/κούς. Πλήρη πίστη, δηλαδή, στο πνεύμα του Β Πίνακα.

Σε όλες τις διαμαρτυρίες μου, προσωπικές ή συλλογικές από το σύνδεσμο, αρνούνται την καταβολή του μερίσματος, ισχυριζόμενοι έλλειψη ...χρημάτων! Ο κ. πρόεδρος του ΜΤΣ πρέπει ν' αναλάβει τις ευθύνες του. Εδώ και τώρα πρέπει να μας επαναχορηγήσουν το μέρισμα που είναι ζωτικής ανάγκης. Θέλω μιαν απάντηση.